Kościół pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Chociczu gm. Lubsko, pow. żarski
Wieś Chocicz położona jest w północno-wschodniej części gminy Lubsko, w odległości około 10 km od siedziby gminy. Ta niewielka miejscowość posiada zwartą zabudowę zagrodową wzniesioną na płaskim terenie otwartym wpisanym w rolniczy krajobraz okolicy. Wieś prawdopodobnie pierwotnie założona była na planie ulicowo-placowym, który w ciągu następnych wieków przekształcił się w wielodrożnicę. Obecnie zachowany jest nadal pierwotny plac owalnicy. Na jego zamknięciu, na lekkim wzniesieniu, usytuowano, stanowiący dominantę zabudowy wsi, kościół. Niegdyś teren przykościelny przeznaczony był na cmentarz.
Wielu autorów przyjmuje, iż wieś Chocicz, położona przy starym trakcie prowadzącym z Lubska do Krosna Odrzańskiego, istniała już w XIII stuleciu. Zachowane dokumenty pochodzą z 1486 r. Wynika z nich, iż wówczas miejscowość została zakupiona przez Zygmunta von Rothenburga od króla węgierskiego Macieja Korwina. W rękach rodziny von Rothenburg wieś znajdowała się do XVIII w. Następnie, w 1801 r., dobra przejął ród von Glaubitz. W jego władaniu znajdowały się aż do śmierci ostatniego z rodu. Kościół wybudowano, gdy Chocicz należał do rodziny von Rothenburg. Prawdopodobnie, wzniesiona w 1687 r. budowla, zgodnie z obowiązującym prawem nie posiadała wieży, którą dostawiono dopiero na początku XX w.
Kościół w Chociczu został wzniesiony na rzucie prostokąta zamkniętego od wschodu trójbocznie. Plan wzbogacono dostawiając od północy kruchtę, a od zachodu wieżę, obie na planie prostokąta. Prostą bryłę budowli nakryto dachem dwuspadowym, przechodzącym w wieloboczny nad częścią wschodnią, a od strony południowej w pulpitowy nad kruchtą. Wieżę zwieńczono dachem dwuspadowym, natomiast wprowadzoną pośrodku kalenicy sygnaturkę czterospadowym ze stożkową iglicą, wzbogaconą kulą i chorągiewką. Kościół wzniesiono w konstrukcji szkieletowej z wypełnieniem ceglanym, dobudowaną na
początku XX w. wieżę wymurowano z cegły. Płaszczyzny elewacji odzwierciedlają konstrukcję budowli prezentując słupowo-ramowy podział, stanowiący w części obramienia otworów okiennych.
Salowe wnętrze nawy kościoła przekryto sklepieniem pozornym, wtórnie odeskowanym współczesną boazerią. Ściany budowli także pokryto boazerią, przesłaniając tym samym niegdyś eksponowaną we wnętrzu konstrukcję szkieletową. Od strony zachodniej wnętrze wzbogaca empora, która niegdyś obiegała je w kształt litery U.
Kościół nie został zniszczony w trakcie działań wojennych, przeciwnie do innych zabudowań wiejskich, takich jak przedszkole czy restauracja. 29 czerwca 1946 r. poświęcono go, jako rzymskokatolicki przynależący do parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny w Górzynie. Nie posiadamy wielu informacji na temat prowadzonych w okresie powojennym prac remontowych w kościele. Z zachowanej ikonografii wynika, iż prawdopodobnie niedługo po wojnie, a na pewno przed 1966 r. zlikwidowano niewielki aneks ze schodami prowadzącymi na emporę nad kruchtą. Wówczas też zapewne zamurowano znajdujące się nad nią okno. Na początku lat 80. pionowe spękania ścian i wybrzuszenia gzymsów stwarzały groźbę zawalenia kościoła. Badania wykazały, że przyczyna leży w naruszonej stabilności więźby dachowej. Budowlę uratowano wymieniając zniszczone elementy więźby. Po 1966 r. nastąpiła wymiana stolarki okiennej. Na przełomie lat 80/90 XX w. wnętrze kościoła obito boazerią.
