Szukaj

Polityka prywatności
projekt i realizacja Carbo Media

Cieciszów – Pałac

Miejscowość położona jest na drodze prowadzącej ze Szprotawy do Niegosławice. Zespół pałacowy ulokowano w południowej części wsi. Pałac od południowego wschodu otaczają zabudowania gospodarcze, a od północnego zachodu park krajobrazowy.

W XV i XVI wieku jako właściciel wymieniany jest ród von Kittlitz, następnie von Landskron, a w XVIII wieku von Knobelsdoff. Rezydnecja wzniesiona została w połowie XIX wieku zapewne przez Gustava Louisa von Kesel, który kupił dobra ok. 1825 roku. Członkowie tej rodziny rezydowali tam do roku 1903. Następnym właścicielem dóbr zo­stał Eberhardt Friedrich Mortimer.

Pałac założony został na rzucie prostokąta. Jest to obiekt murowany z cegły, tynkowany, za­mknięty dachem czterospadowym z centralnie umieszczonym, prostokątnym belwederem zamkniętym dwuspadowym daszkiem. Elewacja frontowa, wschodnia jest siedmioosiowa. Trzy osie środkowe zostały wysunięte ku przodowi na głębokość jednej osi i zwieńczone trójkątnym naczółkiem. Wszystkie otwory ryzalitu otrzymał zamknięcie półkoliste, obwie­dzione profilowaną archiwoltą. W przyziemiu zachowały się jedynie pozostałości stolarki okiennej i drzwiowej w postaci profilowanych ślemion i partii nadślemiennej wypełnio­nej wachlarzowo ułożonymi, cienkimi szprosami. Za wejściem rozciąga się sień wejściowa, z której prowadzą drzwi do wnętrz pałacowych. Nieco lepiej zachowana stolarka okienna piętra ryzalitu jest krosnowa zdwojona. Charaktryzuje się tym, że zamiast skrzydła zimo­wego występują szczeblinowe, drewniane okiennice montowane na haki po zewnętrznej stronie krosna. Górna, nadślemienna, półkolista część okna ozdobiona została wachlarzo­wo ułożonymi szprosami o roślinnych zakończeniach. Przyziemie oraz piętro ryzalitu roz­dzielają pilastry, z których dwa środkowe piętra otrzymały zdobienia ornamentem roślin­nym. Boki ryzalitu są jednoosiowe przeprute oknami identycznymi, jak frontowe. Pozo­stałe otwory fasady są prostokątne, obwiedzione opaskami i zwieńczone krótkimi, profi­lowanymi gzymsikami. Naroża piętra fasady flankują pasy lizen. Horyzontalnie dzielą fa­sadę gzyms międzykondygnacyjny oraz weńczący. Ten ostatni jest nieco szerszy niż środ­kowy, profilowany. Nad gzymsem partia muru przepruta zgrupowanymi po trzy małymi, kwadratowymi otworami, które wentylują i doświetlają poddasze. Elewacja zachodnia jest siedmioosiowa. Otwory parteru i piętra są prostokątne, na parterze pozbawione detalu a na piętrze obwiedzione profilowanymi opaskami, zwieńczone gzymsikami i wsparte na gzymsikach z niewielkimi konsolkami, czyli analogicznie jak w fasadzie. Elewacja północ­na jest czteroosiowa, z czego dwie osie środkowe są ścieśnione, a dwie skrajne odsunięte w kierunku krańców elewacji. W partii gzymsu wieńczącego nad osiami środkowymi wi­doczne są dwa duże otwory bez stolarki. Elewacja południowa jest pięcioosiowa z otwora­mi okiennymi opracowanymi analogicznie do opisanych powyżej. Elewacje przyziemia pa­łacu otrzymały poziome pasowe boniowanie odciskane w tynku, a boniowanie piętra jest romboidalne. Nad całością dominuje czworoboczny belweder, przepruty w dłuższych ele­wacjach czterema oknami, a w krótszych trzema. Elewacje wschodnią i zachodnią balwede­ru wieńczy trójkątny naczółek analogiczny w charakterze do naczółka nad ryzalitem. Naro­ża belwederu flankują uskokowe bazy. Wnętrza pałacu są dwu- i trzytraktowe. Za wejściem głównym, na całej szerokości ryzalitu rozciąga się hall, z którego prowadzi wejście do roz­planowanej centralnie sali, mieszczącej zabiegowe, drewniane schody, prowadzące na pię­tro i przechodzące w schody wachlarzowe wiodące na belweder. Z pomieszczenia tego do sali w tylnym trakcie przechodzi się przez wykonane w grubości muru pięciostopniowe wąskie schodki. Ulokowaną w ryzalicie na piętrze salę urozmaica arkadowanie wsparte na dwóch jońskich kolumnach o żłobkowanych trzonach oraz przyściennych filarach. Ponad­to nie zachował się pierwotny wystrój ani wyposażenie pałacu.

Po II wojnie światowej, jak wszystkie inne majątki i ten przeszedł na rzecz Skarbu Państwa w zarządzie PGR, a od początku lat 90. XX wieku zarządzała nim Agencja Własności Rol­nej skarbu Państwa. Obecnie pałac jest w rękach prywatnych.

Zobacz również

Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej

Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378

Żagań, powiat żagański – Kaplica Grobu Bożego (ul. Księżnej Żaganny 16)

Położona obok kościoła Nawiedzenia NMP, jest repliką kaplicy w Görlitz, wzorowanej na grobie Chrystusa w Jerozolimie. Powstała w 1598 z

Żagań, pow. żagański – szpital św. Doroty (ul. Żelazna)

Wraz z przebudową kościoła Świętego Krzyża, z fundacji księżnej Doroty powstał okazały szpital, zaprojektowany przez Schatzberga. Inwestycją, realizowaną w latach

Table of Contents

Skip to content