Założenie dworsko-folwarczno-parkowe usytuowane jest na wschodnim obrzeżu miejscowości, po północnej stronie drogi lokalnej prowadzącej do Solnik, ok. 500 m od skrzyżowania z główną szosą prowadzącą z Kożuchowa do Szprotawy. Dwór zlokalizowany jest w zachodniej części założenia. Umiejscowiony jest centralnie na prostokątnej działce, zamkniętej od strony południowej ogrodzeniem, z bramą wjazdową. Od wschodu sąsiaduje z budynkiem mieszkalnym, oddzielającym go od podwórza gospodarczego, od północny z parkiem położonym na skarpie wzniesienia morenowego, a od zachodu szpalerem drzew, wysadzonym wzdłuż granicy założenia.
Wieś wymieniona była po raz pierwszy w dokumentach w 1349 roku. Kolejna udokumentowana informacja dotyczy zakupu Cisowa przez synów Petrusa von Unruh ze Stypułowa Środkowego w 1388 roku. W rękach rodu von Unruh dobra pozostały do 1672 roku, kiedy to zadłużony majątek został sprzedany. Nowym właścicielem został von Müllenau, który odsprzedał włości w roku 1743 baronowi von Goltz, a ten zbył je trzy lata później hrabiemu von Kalckreuth z Podbrzezia Dolnego. W 1791 roku wieś była podzielona na dwie części: pierwszą należącą do miasta Kożuchów i drugą z folwarkiem należącą do rodziny von Kalckreuth. Następnym posiadaczem dóbr, wymienianym z imienia jest Alfred Kurt von Kalckreuth w 1845 roku. Po śmierci hrabiego sukcesorem majątku został starszy syn Alfred von Kalckreuth. Z powodu choroby, ok. 1880 roku, oddał on swoje dobra w dzierżawę młodszemu bratu Theobaldowi. Prawdopodobnie w roku 1913 Alfred Kurt von Kalckreuth sprzedał cisowski majątek Paulowi Brose. Z jego inicjatywy w drugiej dekadzie XX wieku, dotychczasowy folwark został rozbudowany. Wówczas po jego zachodniej stronie wzniesiono rezydencję otoczoną niewielkim ogrodem, z podjazdem umiejscowionym od południa, a po północnej stronie urządzono ponad dwu i pół hektarowy park krajobrazowy. W 2. poł. lat 30. XX wieku rezydencję wraz z dominium nabył Otto Nadolle, który pozostał właścicielem do 1946 roku. Po wojnie majątek przejął Skarb Państwa, a następnie zorganizowano w nim PGR, które funkcjonowało do lat 90. XX wieku. W tym okresie dwór był użytkowany jako biura PGR. W kolejnych latach rezydencja przeszła na własność Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa z siedzibą w Zielonej Górze. Pod koniec lat 90. XX wieku majątek nabył osoba prywatna.
Budowla zbudowana została w drugiej dekadzie XX wieku, w stylu eklektycznym. Rozplanowana jest na rzucie zbliżonym do prostokąta urozmaiconego ryzalitami: środkowymi i narożnym na planie koła oraz przybudówką na planie prostokąta, mieszczącą główne wejście i schodami o wykroju wachlarza. Fasada zwrócona jest w kierunku południowym. Dwukondygnacyjny budynek posadowiony na wysokich piwnicach, nakryty jest wielospadowym dachem mansardowym. Bryła rozczłonkowana jest silnie wysuniętymi przed lico ryzalitami od strony po południowej i północnej. Ryzalit północny ma zróżnicowaną wysokość. Najwyższa trzykondygnacyjna część zwieńczona jest szczytem o wklęsło-wypukłym wykroju. Przylegają do niej niższe dwu- i jednokondygnacyjne, przekryte dwuspadowymi daszkami. Po lewej stronie ryzalitu umieszczony jest otwarty ganek kolumnowy dźwigający balkon z tralkową balustradą. Elewacje artykułowane są gzymsami: cokołowym i wieńczącym. Narożna elewacji i ryzalitów podkreślone są boniowaniem. Okna o różnorodnym kształcie ujęte są w opaski uszakowe. W elewacji wschodniej umieszczona jest tarcza herbowa, opracowana w tynku.
W budynku zachowała się w większości oryginalna stolarka okienna, a we wnętrzu stolarka drzwiowa, snycerka klatki schodowej oraz posadzki: ceramiczne i drewniane. Ponadto w pomieszczeniu na piętrze znajduje się secesyjny piec kaflowy.
