Założenie podworskie znajduje się w południowo-wschodniej części wsi (dawny Zyrus Nieder). W skład zespołu wchodzą: część rezydencjonalna z dworem i parkiem w stylu krajobrazowym (XVIII/XIX w.) oraz podwórze gospodarcze z kolonią mieszkalną (XIX/XX w.). Centralnym punktem założenia jest dwór. Budynek otacza fosa, od północy przechodząca w staw. Nad fosą przerzucony jest ceglany most na półkolistej arkadzie. Dwór obecnie nie jest użytkowany.
Powstanie siedziby rycerskiej w Czciradzu Dolnym wiązane jest przez niektórych badaczy z rodziną vonRechenberg, przez innych z rodziną von Stensch. Hans von Rechenberg otrzymał w lenno Kożuchów i okoliczne wsie, m.in. Czciradz w 1516 roku. W 1609 roku Czciradz został sprzedany Joachimowi von Stensch. W 1709 roku majątek przeszedł w ręce rodziny von Kalckreuth. Około lat 1780-1792 Czciradz stał się własnością rodziny von Lehwald. W 1905 roku właścicielem Czciradza był Max Krause. Około 1910 roku majątek kupił rotmistrz Johannes Ritsch, który pozostawał jego właścicielem do roku 1945. Po II wojnie światowej majątek przejął PGR. Obecnie dwór i budynki gospodarcze są własnością prywatną.
Budowla w stylu renesansowym mogła powstać już pod koniec XVI wieku. Niestety, bez przeprowadzenia szczegółowych badań architektonicznych nie jest możliwe potwierdzenie tezy R. Kąsinowskiej, iż dwór był mniejszy, później rozbudowano go w części zachodniej. Możliwe również, iż dwór został zbudowany dopiero około 1625 roku przez Johanna Georga von Stensch. Około 1800 roku budowla została przebudowana w stylu klasycystycznym. Modernizacja objęła fasadę i elewację zachodnią oraz częściowo wschodnią i zachodnią część wnętrza.
Dwór w Czciradzu został zbudowany na rzucie prostokąta. Jest budowlą murowaną z cegły, częściowo z kamienia, otynkowaną. Bryła dworu jest zwarta z ryzalitem elewacji tylnej i werandą dobudowaną do elewacji wschodniej w 1. poł. XX wieku. Obiekt jest w całości podpiwniczony, dwukondygnacyjny z użytkowym poddaszem. Czterospadowy dach z powiekami od strony południowej i wystawkami od strony zachodniej i wschodniej pokrywa dachówka karpiówka. Fasada jest dziewięcioosiowa, symetryczna. Okna w obramieniach o uszakowatej formie, zestawione w pionowych rzędach, oddzielają lizeny. Wejście umieszczone centralnie ujmują dwa pilastry, na których spoczywa profilowany gzyms, wyginający się półkoliście ku górze, pod którym mieszczą się dwa, obecnie puste, owalne pola. Układ wnętrz jest dwutraktowy z wyjątkiem wschodniej części piwnicy. Przesklepiona sień zajmuje środkową część południowego traktu parteru. W jej narożniku północno-zachodnim znajduje się klatka schodowa z dwubiegowymi, łamanymi schodami prowadzącymi na piętro. W trakcie tylnym, za sienią znajdują się dwa przesklepione pomieszczenia. Po lewej stronie sieni mieści się sala z zachowanym klasycystycznym wystrojem kominka i przesklepionych półokrągło wnęk w dwóch narożach sali. Układ pomieszczeń piętra pierwotnie pokrywał się z podziałem parteru.
Po 1945 roku przystosowano budynek do celów administracyjnych i mieszkalnych. W 1972 roku przeprowadzono remont wnętrza, wykonano nowe tynki elewacji. Po 2000 roku wymieniono pokrycie dachu i stolarkę okienną, rozpoczęto remont wnętrz.
