Zespół pałacowo – parkowy usytuowany jest na zachód od centralnego miejsca wsi. Nie ma informacji, kiedy Dąbrówkę przejęła rodzina Schwarzenau, niewątpliwie należała do nich w roku 1856 – 1859, kiedy to wzniesiono dla nich pałac. Pałac ten w interesujący sposób łączy elementy angielskie z rodzimymi formami niemieckiego renesansu, stanowiąc niewątpliwie realizację wybitną. Układ wewnętrzny jest nowoczesny, z korytarzem pomiędzy traktami, z okazałą klatką schodową i rozbudowanym programem reprezentacyjnych wnętrz, wzbogaconych od południa oranżerią zbudowaną na szerokim tarasie. Dawny układ ścieżek parkowych jest nieczytelny, nie ma też śladu po budynkach, które zaznaczono na mapie z końca XIX w. Teren parku od strony północnej ograniczony był murem pełnym, częściowo ażurowym od strony południowej. Wejścia flankowane były budynkami bramnymi. Po stronie południowej rosły w parku wysokie sosny.
Bryła jest zwarta, dwukondygnacyjna o wysokim cokole, urozmaicona umieszczonymi w narożach, oktogonalnymi wieżami zwieńczonymi ośmiospadowymi, namiotowymi dachami. Flankowane wieżami elewacje rezydencji zakomponowane są symetrycznie, z rozmieszczonymi równomiernie na osiach charakterystycznymi dla stylu elżbietańskiego, szerokimi oknami wykuszowymi o triforyjnym podziale. Na osiach centralnych elewacji frontowej i ogrodowej, trzyosiowe, trzykondygnacyjne ryzality mieszczące wejście główne i ogrodowe pałacu.
Delikatne, półkoliste arkadki triforyjnych okien wsparte na wysmukłych kolumienkach o kanelowanych trzonach i dekoracyjnych głowicach ozdobionych kobiecą główka o antykizujących rysach. Nadłucza arkadek ozdobione półkolistymi pasami dekorowanymi płaskorzeźbionymi motywami roślinnymi. Każde z okien zwieńczone profilowanym, prostym, zdwojonym gzymsem. Po stronie zachodniej pałacu znajduje się park o powierzchni 1,6 ha, przy pałacu zaś rosną piękne okazy starych lip.
