Wieś położona jest ok. 8 km na południe od siedziby gminy w Torzymiu, na trasie drogi wojewódzkiej nr 138 relacji Sulęcin – Gubin. Na przedłużeniu głównej ulicy miejscowości, w kierunku zachodnim prowadzi droga do Gądkowa Wielkiego. Tereny wsi stanowią enklawę w sercu Puszczy Rzepińskiej, w sąsiedztwie przepływającej ok. 2 km na południe od miejscowości rzeki Pliszki. Zespół pałacowo-parkowo-folwarczny usytuowany jest w południowo-zachodniej części wsi. Do pałacu położonego na wysokiej skarpie prowadzi wejście przez dziedziniec. Po lewej, wschodniej stronie od wejścia stoją pozostałości zabudowań folwarcznych, natomiast założenie parkowe założone zostało na południe i południowy-zachód od pałacu, łącząc się z kompleksem leśnym.
W źródłach historycznych miejscowość pod nazwą „Dobernitz” występuje po raz pierwszy w 1350 roku, kiedy odnotowano przekazanie wsi przez margrafów Ludwiga Starszego i Ludwiga Rzymianina dla Komendy Joannitów w Łagowie. Po raz kolejny wymieniana jest w 1405 roku jako wieś sołecka na 16 łanach z 10 gospodarstwami chłopskimi. W 1491 roku Debrznica stała się lennem Balzera Winniga, 10 lat później połowa wsi sprzedana została Balzerowi Buntsch z pobliskiej Bobrówki. Kolejni właściciele (rodzina von Döben) sprzedali wieś w 1608 roku. Od 1784 roku włości były w posiadaniu rodu von Jena. Na początku XIX wieku „Döbbernitz” liczyło 199 mieszkańców i 22 domy, funkcjonowały tu również: młyn, tartak i kuźnia. Od 1871 roku, miejscowość weszła w skład majątku książąt von Hohenzollern. W wykazie brandenburskiej Izby Rolniczej z 1921 roku jako domena państwowa liczyła 375 ha, właścicielem był wówczas książę von Hohenzollern-Sigmaringen, natomiast dzierżawcą Kurt Trittel. Po II wojnie światowej wieś zasiedlona została przez ludność z Kresów Wschodnich, głównie z dawnego powiatu mińskiego.
Klasycystyczny pałac wybudowany został ok. połowy XIX wieku, przez ówczesnych właścicieli majątku – rodzinę von Jena. W tym samym czasie założono 2,5 hektarowy park krajobrazowy. Pałac jest budynkiem murowanym, posadowionym na fundamentach ceglano-kamiennych, o ścianach ceglanych, tynkowanych i malowanych. Jedynie ściany działowe na piętrze mają konstrukcję ryglową z wypełnieniem ceglanym. Budynek założony został na planie wydłużonego prostokąta. Jest to obiekt dwukondygnacyjny z wysoką piwnicą i strychem, nakryty dachem czterospadowym z dachówką ceramiczną karpiówką. Elewacja frontowa – północna i tylna – południowa różnią się tylko wielkością i kompozycją tarasów ze schodami (większy od strony ogrodu). Pozostałe elementy elewacji przedstawiają się analogicznie: są one dwukondygnacyjne z wysokim cokołem przyziemia, w którym widnieją okna piwnic, mają symetrycznie rozmieszone osie okien – po pięć z obu stron trzyosiowego pseudoryzalitu z wejściem w środku. Detal architektoniczny ograniczony został do wprowadzenia gzymsów: międzykondygnacyjnego, koronującego i nadokiennego. Wśród zachowanej stolarki drzwiowej wyróżniają się drzwi w elewacji frontowej – drewniane, dwuskrzydłowe, ramowo-płycinowe z pierwotnymi okuciami i zamkiem, osadzone w dekoracyjnych odrzwiach o cechach klasycystycznych. Otwory okienne na parterze mają kształt wysokiego prostokąta, natomiast na piętrze są kwadratowe. Stolarka okienna w większości historyczna, drewniana, okna pojedyncze, ościeżnicowe, dzielone na krzyż.
Pałac w Debrznicy po 1945 roku przejęło PGR i zagospodarowało na biura i mieszkania pracowników. Następnie obiekt został zaadaptowany na ośrodek wczasowo-kolonijny. W tym czasie całkowicie przebudowano wnętrza obiektu, które utraciły zabytkowy charakter. Bryła budynku pozostała niezmieniona, jedynie w elewacjach krótkich – wschodniej i zachodniej wprowadzono dodatkowe wejścia na parter i piętro. Obecnie pałac jest w rękach prywatnych. Właściciel rozpoczął remont, lecz dotąd nie został on ukończony.
W źródłach historycznych miejscowość pod nazwą „Dobernitz” występuje po raz pierwszy w 1350 roku, kiedy odnotowano przekazanie wsi przez margrafów Ludwiga Starszego i Ludwiga Rzymianina dla Komendy Joannitów w Łagowie. Po raz kolejny wymieniana jest w 1405 roku jako wieś sołecka na 16 łanach z 10 gospodarstwami chłopskimi. W 1491 roku Debrznica stała się lennem Balzera Winniga, 10 lat później połowa wsi sprzedana została Balzerowi Buntsch z pobliskiej Bobrówki. Kolejni właściciele (rodzina von Döben) sprzedali wieś w 1608 roku. Od 1784 roku włości były w posiadaniu rodu von Jena. Na początku XIX wieku „Döbbernitz” liczyło 199 mieszkańców i 22 domy, funkcjonowały tu również: młyn, tartak i kuźnia. Od 1871 roku, miejscowość weszła w skład majątku książąt von Hohenzollern. W wykazie brandenburskiej Izby Rolniczej z 1921 roku jako domena państwowa liczyła 375 ha, właścicielem był wówczas książę von Hohenzollern-Sigmaringen, natomiast dzierżawcą Kurt Trittel. Po II wojnie światowej wieś zasiedlona została przez ludność z Kresów Wschodnich, głównie z dawnego powiatu mińskiego.
Klasycystyczny pałac wybudowany został ok. połowy XIX wieku, przez ówczesnych właścicieli majątku – rodzinę von Jena. W tym samym czasie założono 2,5 hektarowy park krajobrazowy. Pałac jest budynkiem murowanym, posadowionym na fundamentach ceglano-kamiennych, o ścianach ceglanych, tynkowanych i malowanych. Jedynie ściany działowe na piętrze mają konstrukcję ryglową z wypełnieniem ceglanym. Budynek założony został na planie wydłużonego prostokąta. Jest to obiekt dwukondygnacyjny z wysoką piwnicą i strychem, nakryty dachem czterospadowym z dachówką ceramiczną karpiówką. Elewacja frontowa – północna i tylna – południowa różnią się tylko wielkością i kompozycją tarasów ze schodami (większy od strony ogrodu). Pozostałe elementy elewacji przedstawiają się analogicznie: są one dwukondygnacyjne z wysokim cokołem przyziemia, w którym widnieją okna piwnic, mają symetrycznie rozmieszone osie okien – po pięć z obu stron trzyosiowego pseudoryzalitu z wejściem w środku. Detal architektoniczny ograniczony został do wprowadzenia gzymsów: międzykondygnacyjnego, koronującego i nadokiennego. Wśród zachowanej stolarki drzwiowej wyróżniają się drzwi w elewacji frontowej – drewniane, dwuskrzydłowe, ramowo-płycinowe z pierwotnymi okuciami i zamkiem, osadzone w dekoracyjnych odrzwiach o cechach klasycystycznych. Otwory okienne na parterze mają kształt wysokiego prostokąta, natomiast na piętrze są kwadratowe. Stolarka okienna w większości historyczna, drewniana, okna pojedyncze, ościeżnicowe, dzielone na krzyż.
Pałac w Debrznicy po 1945 roku przejęło PGR i zagospodarowało na biura i mieszkania pracowników. Następnie obiekt został zaadaptowany na ośrodek wczasowo-kolonijny. W tym czasie całkowicie przebudowano wnętrza obiektu, które utraciły zabytkowy charakter. Bryła budynku pozostała niezmieniona, jedynie w elewacjach krótkich – wschodniej i zachodniej wprowadzono dodatkowe wejścia na parter i piętro. Obecnie pałac jest w rękach prywatnych. Właściciel rozpoczął remont, lecz dotąd nie został on ukończony.
