Szukaj

Polityka prywatności
projekt i realizacja Carbo Media

Debrznica – Zespół pałacowo-parkowo-folwarczny

Wieś położona jest ok. 8 km na południe od siedziby gminy w Torzymiu, na trasie dro­gi wojewódzkiej nr 138 relacji Sulęcin – Gubin. Na przedłużeniu głównej ulicy miejsco­wości, w kierunku zachodnim prowadzi droga do Gądkowa Wielkiego. Tereny wsi stano­wią enklawę w sercu Puszczy Rzepińskiej, w sąsiedztwie przepływającej ok. 2 km na połu­dnie od miejscowości rzeki Pliszki. Zespół pałacowo-parkowo-folwarczny usytuowany jest w południowo-zachodniej części wsi. Do pałacu położonego na wysokiej skarpie prowa­dzi wejście przez dziedziniec. Po lewej, wschodniej stronie od wejścia stoją pozostałości za­budowań folwarcznych, natomiast założenie parkowe założone zostało na południe i połu­dniowy-zachód od pałacu, łącząc się z kompleksem leśnym.

W źródłach historycznych miejscowość pod nazwą „Dobernitz” występuje po raz pierw­szy w 1350 roku, kiedy odnotowano przekazanie wsi przez margrafów Ludwiga Starszego i Ludwiga Rzymianina dla Komendy Joannitów w Łagowie. Po raz kolejny wymieniana jest w 1405 roku jako wieś sołecka na 16 łanach z 10 gospodarstwami chłopskimi. W 1491 roku Debrznica stała się lennem Balzera Winniga, 10 lat później połowa wsi sprzedana zo­stała Balzerowi Buntsch z pobliskiej Bobrówki. Kolejni właściciele (rodzina von Döben) sprzedali wieś w 1608 roku. Od 1784 roku włości były w posiadaniu rodu von Jena. Na początku XIX wieku „Döbbernitz” liczyło 199 mieszkańców i 22 domy, funkcjonowały tu również: młyn, tartak i kuźnia. Od 1871 roku, miejscowość weszła w skład majątku ksią­żąt von Hohenzollern. W wykazie brandenburskiej Izby Rolniczej z 1921 roku jako dome­na państwowa liczyła 375 ha, właścicielem był wówczas książę von Hohenzollern-Sigma­ringen, natomiast dzierżawcą Kurt Trittel. Po II wojnie światowej wieś zasiedlona została przez ludność z Kresów Wschodnich, głównie z dawnego powiatu mińskiego.

Klasycystyczny pałac wybudowany został ok. połowy XIX wieku, przez ówczesnych właści­cieli majątku – rodzinę von Jena. W tym samym czasie założono 2,5 hektarowy park kra­jobrazowy. Pałac jest budynkiem murowanym, posadowionym na fundamentach cegla­no-kamiennych, o ścianach ceglanych, tynkowanych i malowanych. Jedynie ściany działo­we na piętrze mają konstrukcję ryglową z wypełnieniem ceglanym. Budynek założony zo­stał na planie wydłużonego prostokąta. Jest to obiekt dwukondygnacyjny z wysoką piwni­cą i strychem, nakryty dachem czterospadowym z dachówką ceramiczną karpiówką. Ele­wacja frontowa – północna i tylna – południowa różnią się tylko wielkością i kompozycją tarasów ze schodami (większy od strony ogrodu). Pozostałe elementy elewacji przedstawia­ją się analogicznie: są one dwukondygnacyjne z wysokim cokołem przyziemia, w którym widnieją okna piwnic, mają symetrycznie rozmieszone osie okien – po pięć z obu stron trzyosiowego pseudoryzalitu z wejściem w środku. Detal architektoniczny ograniczony zo­stał do wprowadzenia gzymsów: międzykondygnacyjnego, koronującego i nadokiennego. Wśród zachowanej stolarki drzwiowej wyróżniają się drzwi w elewacji frontowej – drew­niane, dwuskrzydłowe, ramowo-płycinowe z pierwotnymi okuciami i zamkiem, osadzo­ne w dekoracyjnych odrzwiach o cechach klasycystycznych. Otwory okienne na parterze mają kształt wysokiego prostokąta, natomiast na piętrze są kwadratowe. Stolarka okienna w większości historyczna, drewniana, okna pojedyncze, ościeżnicowe, dzielone na krzyż.

Pałac w Debrznicy po 1945 roku przejęło PGR i zagospodarowało na biura i mieszka­nia pracowników. Następnie obiekt został zaadaptowany na ośrodek wczasowo-kolonijny. W tym czasie całkowicie przebudowano wnętrza obiektu, które utraciły zabytkowy cha­rakter. Bryła budynku pozostała niezmieniona, jedynie w elewacjach krótkich – wschod­niej i zachodniej wprowadzono dodatkowe wejścia na parter i piętro. Obecnie pałac jest w rękach prywatnych. Właściciel rozpoczął remont, lecz dotąd nie został on ukończony.

Zobacz również

Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej

Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378

Żagań, powiat żagański – Kaplica Grobu Bożego (ul. Księżnej Żaganny 16)

Położona obok kościoła Nawiedzenia NMP, jest repliką kaplicy w Görlitz, wzorowanej na grobie Chrystusa w Jerozolimie. Powstała w 1598 z

Zobacz również

Skip to content