Zanim w 1902 r. wzniesiono obecny kościół parafialny, wcześniej w mieście istniała średniowieczna fara. Po dwukrotnym spaleniu farę rozebrano. W 1755r. wybudowano nowy kościół ryglowy, który istniał do wieku XIX. Kiedy również i tę świątynię rozebrano, na jej miejsce wybudowano istniejący murowany neogotycki kościół. Projekt nowej świątyni opracował znany berliński architekt Otzen. Orientowany kościół założono na planie kształtem zbliżonym do kwadratu. Posadowiono go w zachodniej części miasta, w obrębie staromiejskiej zabudowy. Cała bryła budowli jest silnie rozczłonkowana. Tworzą ją prezbiterium, trzynawowy korpus, siedem prostokątnych krucht umieszczonych od strony elewacji zachodniej, zakrystia oraz czterokondygnacyjna wieża, którą przykrywa stożkowy hełm z czterema narożnymi wieżyczkami.
Do kościoła prowadzą dwa boczne wejścia. Na elewacjach zewnętrznych widnieją dekoracyjne fryzy z kształtek ceglanych w kształcie rozet i kratownicy. Halowe wnętrze korpusu jest podzielone za pomocą filarów na trzy nawy. Większość zachowanego wyposażenia pochodzi z czasu budowy kościoła.
