Zespół folwarczny Drwalewice zlokalizowany jest w odległości około 1 km od drogi prowadzącej z Kożuchowa do Bytomia Odrzańskiego. Folwark położony w zachodniej części wsi przy skrzyżowaniu drogi do Nowego Żabna i drogi w kierunku Sokołowa. Założenie składa się z podwórza gospodarczego z budynkami inwentarskimi oraz oddzielonej od niego asfaltową szosą części rezydencjonalnej, w skład której wchodzi pałac i park krajobrazowy. Budynki obecnie nie są użytkowane. Teren pałacu i parku oraz teren folwarku otacza ogrodzenie z siatki.
Wieś Drwalewice była wzmiankowana już XIII wieku, jako uposażenie parafii w Solnikach. Od połowy XIV wieku Drwalewice należały do rodziny von Unruh. Budowę pierwszej, renesansowej siedziby – dworu obronnego około połowy XVI wieku, wiąże się z ostatnim przedstawicielem rodu – Hansem Wolffem von Unruh. Pod koniec XVI wieku posiadłość należała do Balthazara von Braun. W XVII wieku wieś należała do rodziny von Lüttwitz. Na przełomie XVIII/XIX wieku majątek kupił P.G. von Strempel, który prawdopodobnie przebudował istniejący tam dwór. Około połowy XIX wieku wzniesiono budynek spichlerza będący obecnie najstarszym obecnie elementem zespołu. Następnie w 2. poł. XIX wieku założenie przeszło w ręce rodziny von Müller. Od 1872 roku do końca II wojny światowej Drwalewice pozostawały we władaniu rodziny von Eichmann. Przyjmuje się, że obecny neogotycki pałac został wzniesiony około 1875 roku w miejscu wcześniejszego dworu. Po 1945 roku w majątku utworzono PGR, pałac służył celom mieszkalnym. Obecnie budynek należy do osoby prywatnej.
Neogotycki pałac został ukształtowany w wyniku trzech faz budowlanych. Relikty renesansowego dworu są zachowane w piwnicach obecnej budowli. Z przebudowy dokonanej w 1791 roku pochodzą sklepione krzyżowo pomieszczenia parteru. Podczas przebudowy w XIX wieku dobudowane zostały wieże i loggie od północy oraz ryzalit od południa. Pałac jest dwukondygnacyjny z wysokimi piwnicami i półpiętrem w poddaszu, murowany, otynkowany, nakryty dachem płaskim, ukrytym za krenelażem. Obiekt założony na rzucie nieregularnego czworoboku (zbliżonego do prostokąta), wzbogacony o liczne przybudówki, cechuje malownicze rozplanowanie bryły. Po stronie północnej znajduje się wieża czworoboczna w dolnej części, wyżej przechodząca w ośmiobok. Do elewacji północnej przylega loggia, na której przekryciu mieści się taras, nad którym rozpięte są dwie uskokowe przypory. Elewacja ogrodowa z wykuszem – balkonem. Istniejące tu skarpy pochodzą jeszcze sprzed przebudowy XIX-wiecznej. Otwory okienne zamknięte gzymsami okapnikowymi, w dolnych kondygnacjach są prostokątne, w górnych – wąskie, zamknięte ostrołukowo. Centralnym, najbardziej dekoracyjnym elementem fasady jest portal z balkonem na wspornikach w kształcie gryfów. Balustrada ażurowa z motywami liścia dębu. Powyżej wmurowany jest kartusz herbowy. Detal architektoniczny ceramiczny i ze sztucznego kamienia. We wnętrzu głównego hallu założony drewniany strop, natomiast w tylnej sali sklepienie wsparte na ozdobnych słupach i filarach przyściennych. Zachowana stolarka drzwiowa o neogotyckiej dekoracji.
W końcu lat 80. XX wieku przeprowadzono remont pałacu.
Wieś Drwalewice była wzmiankowana już XIII wieku, jako uposażenie parafii w Solnikach. Od połowy XIV wieku Drwalewice należały do rodziny von Unruh. Budowę pierwszej, renesansowej siedziby – dworu obronnego około połowy XVI wieku, wiąże się z ostatnim przedstawicielem rodu – Hansem Wolffem von Unruh. Pod koniec XVI wieku posiadłość należała do Balthazara von Braun. W XVII wieku wieś należała do rodziny von Lüttwitz. Na przełomie XVIII/XIX wieku majątek kupił P.G. von Strempel, który prawdopodobnie przebudował istniejący tam dwór. Około połowy XIX wieku wzniesiono budynek spichlerza będący obecnie najstarszym obecnie elementem zespołu. Następnie w 2. poł. XIX wieku założenie przeszło w ręce rodziny von Müller. Od 1872 roku do końca II wojny światowej Drwalewice pozostawały we władaniu rodziny von Eichmann. Przyjmuje się, że obecny neogotycki pałac został wzniesiony około 1875 roku w miejscu wcześniejszego dworu. Po 1945 roku w majątku utworzono PGR, pałac służył celom mieszkalnym. Obecnie budynek należy do osoby prywatnej.
Neogotycki pałac został ukształtowany w wyniku trzech faz budowlanych. Relikty renesansowego dworu są zachowane w piwnicach obecnej budowli. Z przebudowy dokonanej w 1791 roku pochodzą sklepione krzyżowo pomieszczenia parteru. Podczas przebudowy w XIX wieku dobudowane zostały wieże i loggie od północy oraz ryzalit od południa. Pałac jest dwukondygnacyjny z wysokimi piwnicami i półpiętrem w poddaszu, murowany, otynkowany, nakryty dachem płaskim, ukrytym za krenelażem. Obiekt założony na rzucie nieregularnego czworoboku (zbliżonego do prostokąta), wzbogacony o liczne przybudówki, cechuje malownicze rozplanowanie bryły. Po stronie północnej znajduje się wieża czworoboczna w dolnej części, wyżej przechodząca w ośmiobok. Do elewacji północnej przylega loggia, na której przekryciu mieści się taras, nad którym rozpięte są dwie uskokowe przypory. Elewacja ogrodowa z wykuszem – balkonem. Istniejące tu skarpy pochodzą jeszcze sprzed przebudowy XIX-wiecznej. Otwory okienne zamknięte gzymsami okapnikowymi, w dolnych kondygnacjach są prostokątne, w górnych – wąskie, zamknięte ostrołukowo. Centralnym, najbardziej dekoracyjnym elementem fasady jest portal z balkonem na wspornikach w kształcie gryfów. Balustrada ażurowa z motywami liścia dębu. Powyżej wmurowany jest kartusz herbowy. Detal architektoniczny ceramiczny i ze sztucznego kamienia. We wnętrzu głównego hallu założony drewniany strop, natomiast w tylnej sali sklepienie wsparte na ozdobnych słupach i filarach przyściennych. Zachowana stolarka drzwiowa o neogotyckiej dekoracji.
W końcu lat 80. XX wieku przeprowadzono remont pałacu.
