Pałac usytuowany jest w centrum wsi, po północnej stronie lokalnej drogi ze Świdnicy do Leśniowa Wielkiego. Budynek zlokalizowano w południowej części zespołu pałacowo-parkowego. Jego sąsiedztwo od północnego-wschodu stanowi park z małym stawem, od wschodu teren kościoła, a od południa droga ze Świdnicy do Leśniowa Wielkiego. Po zachodniej stronie pałacu znajduje się teren ekspozycji muzealnej.
Od początku XVII do połowy XIX wieku wieś Drzonów (niem. Schlesisch Drehnow) należała do rodu von Misitschek. W 1. poł. XIX wieku nieznany z imienia przedstawiciel rodu rozpoczął budowę pałacu. Obiekt ukończono w 1816 roku. Obok pałacu – po jego północno-wschodniej stronie urządzono okazały ogród krajobrazowy ze stawem. Północną i zachodnią część założenia tworzyło podwórze gospodarcze – od wschodu, zachodu i północy otoczone zabudową folwarczną, ciągnącą się wzdłuż granicy założenia, aż do głównej drogi. W 1845 roku dobra należały do trzech małoletnich braci von Misitschek. W 1853 roku posiadłość nabył Leonard von Klinckowström, a po nim odziedziczył ją syn – Ernst Carl urn von Klinckowström, późniejszy królewski szambelan, tajny radca rządowy i długoletni starosta powiatu zielonogórskiego. Von Klinckowström zawiadywał dobrami do 1902 roku. Z jego inicjatywy w 1868 roku przebudowano pałac, o czym świadczy drugi człon napisu „MDCCCLXVIII” umieszczonego w fasadzie, w trójkątnym naczółku wieńczącym pseudoryzalit. W 1902 roku majątek przeszedł na własność Willibalda hrabiego von Schmettow, generała brygady i dowódcy dwunastej brygady kawalerii w Nysie. Po śmierci hrabiego posiadłość przejęła jego żona Maria – hrabina von Schmettow, córka urna von Klinckowströma. Po śmierci Marii, do końca II wojny światowej, w imieniu spadkobierców majątkiem zarządzał hrabia Gottfried von Schmetow.
Rezydencja, ukończona w 1816 roku, wzniesiona została na planie prostokąta jako budowla dwukondygnacyjna, nakryta dwuspadowym dachem z naczółkami. Forma i wystrój architektoniczny ukształtowane zostały w stylu klasycystycznym. W 1868 roku pałac poddano przebudowie w celu nadania mu bardziej reprezentacyjnego wyglądu. Od południa, wschodu i zachodu dostawiono aneksy oraz zmieniono wystrój środkowej partii elewacji północnej. Bryłę pałacu od północy wzbogaca pozorny ryzalit zamknięty trójkątnym naczółkiem, w którym umieszczono napis: „Aº=MDCCCXVI-MDCCCLXVIII” i monogram „TK”. W parterze znajduje się dawne główne wejście do pałacu z półkolistym tarasem i prowadzącymi z ogrodu schodami lustrzanymi. Boczną elewację wschodnią urozmaica dwukondygnacyjna dobudówka oparta na planie prostokąta z wysuniętym przed lico trójbocznym ryzalitem, nakryta dachem płaskim. Elewację południową akcentuje centralnie usytuowany pięcioboczny ryzalit nakryty płaskim dachem. W przyziemiu ryzalitu mieści się główne wejście do budynku. W osi elewacji zachodniej znajduje się prostokątny wykusz zwieńczony tralkową balustradą balkonu. Wystrój architektoniczny elewacji tworzą gzymsy, obramienia otworów okiennych i drzwiowych oraz lizeny i pilastry.
Po wojnie majątek przejął Skarb Państwa. Od 1945 roku w pałacu mieściła się szkoła wraz z mieszkaniami nauczycieli oraz biura Gminnej Samopomocy Chłopskiej. W 1973 roku obiekt przejęło Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze z przeznaczeniem na magazyny zbiorów archeologicznych. Od lat 80. XX wieku pałac wraz z parkiem wykorzystywany jest na potrzeby Lubuskiego Muzeum Wojskowego. W latach 1976-1984 przeprowadzono remont budynku, w trakcie którego zniszczono historyczny wystrój i wyposażenie wnętrz. Również elewacje pozbawiono resztek oryginalnej dekoracji architektonicznej, zastępując ją nowym detalem, o mocno uproszczonym wykroju.
