Główna świątynia miejska w Gorzowie Wlkp., będąca od 1946 roku w randze kościoła katedralnego. Jest najstarszą i najokazalszą budowlą sakralną w mieście.
Świątynia powstała w wyniku długotrwałego procesu budowlanego, podjętego w okresie średniowiecza, w pełni ukształtowana pod koniec XV stulecia, uzyskała kształt trzynawowej, gotyckiej pseudobazyliki z dwuprzęsłowym prezbiterium i potężnym masywem wieżowym, który do dziś góruje w panoramie miasta. Pomimo późniejszych przekształceń, powstałych w okresie nowożytnym w wyniku remontów o modernizacji, kościół zachował gotycki charakter bryły, wystroju elewacji, rozplanowania wnętrza i specyficzną atmosferę siedmiusetletniej budowli.
Dokładna data rozpoczęcia budowy kościoła nie jest znana. Pierwsza pośrednia wzmianka o jego istnieniu, pochodzi z 1297 r. W dokumencie z tego roku wspomniany jest bowiem proboszcz gorzowski, który zobowiązał się do odprawiania codziennych mszy w kaplicy św. Ducha, usytuowanej na prawobrzeżnym przedmieściu Gorzowa. Z dokumentu wystawionego rok później, wynika, że prawo patronatu nad kościołem przyznane zostało Kolegiacie Myśliborskiej. Na podstawie powyższych informacji, można przyjąć, iż fara gorzowska istniała już w ostatnim dziesięcioleciu XIII wieku.
W pierwszej połowie XVI wieku, na skutek ruchów reformatorskich, margrabiowie brandenburscy wprowadzili na terenie Nowej Marchii religię protestancką, jako obowiązującą. Dawne kościoły katolickie zaczęły pełnić funkcje zborów protestanckich. Efektem zmiany wyznania i liturgii była stopniowa likwidacja średniowiecznego wyposażenia, a następnie wprowadzenie do wnętrza nowych elementów wystroju. W 1621 roku doszło do przebudowy wieży, która polegała na nadbudowaniu na gotyckim korpusie ośmiobocznej nastawy usytuowanej pośrodku wieży. W roku 1726 zlikwidowany został cmentarz przykościelny. Począwszy od tej daty, przy murach świątyni zaczęły powstawać kramy, które otoczyły wieńcem dolną część prezbiterium i elewację południową korpusu.
W zachowanych do dziś murach kościoła, wiele form pochodzi z czasów nowożytnych i najnowszych. Część z nich jest wiernym powtórzeniem form pierwotnych, część wyrażona w stylistyce nowożytnej i współczesnej. Różnorodność ta świadczy o ciągłości historii budowy, prowadzonej przez kolejne pokolenia.
