Pałac z folwarkiem leży w północno-wschodniej części wsi, w pobliżu południowego brzegu rzeki Obry. Zabudowania gospodarcze tworzą prostokątny dziedziniec, którego północnym zamknięciem jest właśnie pałac. Budynek położony jest pomiędzy folwarkiem a parkiem krajobrazowym, malowniczo rozpostartym od strony północnej na skarpie opadającej ku rzece Obrze. Zabudowania folwarczne otaczają dziedziniec, zamknięty od północy sylwetą pałacu, a od południa rządcówką. Pośrodku dziedzińca stoi wysoki gołębnik. Park i murowane ogrodzenie folwarczne odgradza rezydencję od zabudowań wsi o kompozycji owalnicy.
Pierwsza wzmianka o Gorzycy (niem. Ober Görzig) pochodzi z dokumentu datowanego na 1303 rok, w którym wymieniony został miejscowy pleban Jan. Wieś pierwotnie należała do rodu Samsonów-Wattów Gorzyckich, aby później, od XVI stać się własnością Bukowieckich oraz Luków i von Lossow, a następnie Seydlitzów i Kalekreuthów.
Od XVI wieku miejscowy kościół został zajęty przez innowierców, przy poparciu dysponetów wsi. Od strony północno-zachodniej szachulcowego kościoła znajduje się kaplica-grobowiec wzniesiona w 1. poł. XIX wieku kryjąca szczątki dawnych właścicieli wsi, a przed kościołem leży barokowa kamienna płyta Georga Wilhelma Zeidlitza z 1782 roku, do którego Gorzyca należała w 1. poł. XVIII wieku.
Po 1945 r. majątek był administrowany przez PGR. Od 1993 roku budynek należał do Agencji Nieruchomości Rolnych. Część zespołu folwarcznego była dzierżawiona (rządcówka i gołębnik), lecz pałac ulegał postępującej destrukcji, niszczony sukcesywnie przez wandali. W 2007 roku zabytek sprzedano prywatnemu właścicielowi, który rozpoczął prace zabezpieczające obiekt przed dalszym niszczeniem.
Pałac powstał prawdopodobnie ok. 1780 roku, następnie w XIX wieku został rozbudowany przez ówczesnych właścicieli – rodzinę von Kalckreuth, którzy zamieszkiwali tu jeszcze w okresie międzywojennym. Dwukondygnacyjna zwarta bryła budynku nakryta została wysokim, czteropołaciowym, łamanym dachem mansardowym. Od wschodu budowla posiada niewielki ryzalit oraz parterową dobudówkę zamkniętą półkoliście, przy narożu północno- wschodnim zwieńczoną tarasem, która stanowi przedłużenie sali balowej. Z tarasu do parku prowadziły niegdyś reprezentacyjne schody z ozdobną, murowaną balustradą.
Wnętrze pałacu jest dwutraktowe z wielką sienią na parterze, gdzie znajdowały się reprezentacyjne schody, prawdopodobnie kominek oraz wejścia do głównych pomieszczeń pałacowych.
Remonty wykonywane po II wojnie światowej objęły zmiany w elewacji, które spowodowały usunięcie pilastrów i innych detali architektonicznych. W elewacjach podłużnych, reliktami dawnych podziałów są głowice pilastrów oraz umieszczone pośrodku pozorne ryzality, w których znajdują się wejścia do pałacu. Obecnie występuje wiele wtórnych elementów: otwory okienne w dachu mansardowym oraz nowe podziały sal pałacowych. Pomimo zmian wnętrze nadal zachowuje historyczny układ przestrzenny.
