Zgrupowane są przy dwóch wirydarzach – gotyckim, przylegającym do południowej nawy kościoła i założonym w XVIII w., większym, od wschodu. Odbudowany po pożarze w 1722, klasztor otrzymał jednolitą późnobarokową szatę architektoniczną. Był remontowany w 60. i 70. latach XX w., a po 2000 poddany renowacji. Wszystkie skrzydła kompleksu są murowane, w planach prostokątne, południowe i wschodnie ujęte w narożach cylindrycznymi basztami, jednotraktowe z korytarzami – gankami od strony zewnętrznej, piętrowe, nakryte dachami dwuspadowymi z wystawkami. W południowym skrzydle gotyckiej części klasztoru znajduje się sala ze sklepieniem krzyżowo – żebrowym. Krużganki i liczne sale w parterze mają sklepienia kolebkowe i żaglaste. Elewacje zdobione są pilastrami oraz sztukatorską dekoracją regencyjną. Środek elewacji skrzydła południowego podkreślony jest trzykondygnacyjnym pozornym ryzalitem, zwieńczonym klasycystyczną, balaskową attyką z wazonami i alegorycznymi rzeźbami.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
