Wzmianka z 1250 wskazuje, że kościół wówczas już istniał, zapewne niedokończony, bo w k. XIII w. zawalił się wznoszony transept. W konsekwencji zrezygnowano z jego budowy na rzecz ambitu, który dostawiono jednak dopiero w XVI w. Przekaz z 1397 informuje o 13. ołtarzach w kościele. Świątynie i klasztor niszczyły pożary w 1633 i 1722. Po drugim z nich odbudowę połączono z barokizacją zespołu wg proj. Karola Marcina Frantza. Do 1739 zakończono urządzanie wnętrza, a w latach następnych powstała nowa, dwuwieżowa fasada. W latach 1965–1970 prowadzone były prace nad ustabilizowaniem fundamentów wież i renowacją wnętrza, a w latach 2007–2008 kompleksowe prace konserwatorskie wnętrza wraz z wyposażeniem. Wczesnogotycka orientowana bazylika, murowana z cegły, założona jest na planie prostokąta z wydzielonym wewnętrznie prezbiterium, z obejściem zakończonym od południa i północy cylindrycznymi kaplicami, z kruchtą od zachodu flankowaną wieżami. Nawa główna nakryta jest dachem dwuspadowym, nawy boczne pulpitowymi a kaplice kopułami. Wnętrze, przekryte sklepieniami krzyżowo-żebrowymi w systemie wiązanym, ma wysokiej klasy artystycznej wyposażenie barokowe i klasycystyczne. Najwybitniejszym dziełem jest ołtarz główny z obrazem Wniebowzięcia NMP pędzla Feliksa Antona Schefera. Znakomitym dziełem architektonicznym Karola Marcina Frantza jest fasada zachodnia, dwuwieżowa o bogatej artykulacji, z portalem w części środkowej, zwieńczonym figurą św. Stanisława biskupa.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
