Grabik położony jest około 1 km na północ od Żar. Początkowo była to niewielka wieś łańcuchowa, z czasem rozwinięta w wielodrożnicową. We wsi znajdują się dwa założenia folwarczne.
Dwór I
Pierwsze, niżej opisane, zlokalizowane jest w środkowej części miejscowości, na zachód od linii kolejowej i na południe od drogi łączącej wioskę Górka z Żarami. Zespół oddzielony jest od wspomnianej drogi niewielkim parkiem z aleją dojazdową oraz stawem. Założenie tworzy podwórze w kształcie prostokąta otoczone z trzech stron zwartą zabudową gospodarczą i inwentarską. Czwartą, północną pierzeję zajmuje dwór, obecnie użytkowany jako biura.
Historia Grabika sięga średniowiecza. Zachowane informacje i przekazy na temat miejscowości są dość ubogie. W XVI wieku wieś była własnością von Bibersteinów. W 1550 roku Johann i Christoph von Biberstein oddali Grabik w lenno kapitanowi Hansowi von Schönaich. Następnie, dobra były w posiadaniu rodziny von Knappe. Od 1635 roku miejscowość znalazła się w elektoracie saskim. Od 1816 roku należała do Prus, administracyjnie podporządkowana była regencji frankfurckiej aż do 1945 roku. W XIX wieku Grabik stanowił własność domenalną. W połowie XIX wieku folwark należał do niejakiego Leonhardta. Powierzchnia gruntów wynosiła wówczas około 477 mórg, w tym 265 ziemi ornej. Podatek gruntowy od posiadłości wynosił 20 talarów 11 groszy i 7 fenigów. Nie płacił ich jednak właściciel, ale stany Herrschft Sorau-Triebel.
Założenie folwarczne powstało w 2. poł. XIX wieku. Dwór został wzniesiony w 4. ćw. XIX stulecia. To budynek bez wyraźnych cech stylowych, murowany, otynkowany, z pokryciem dachowym z dachówki karpiówki ułożonej w koronkę. Obiekt rozplanowany jest na rzucie prostokąta z elewacją frontową zwróconą na południe. Budowla o zwartej bryle, posadowiona na wysokich piwnicach, dwukondygnacyjna, nakryta została dachem czterospadowym z powiekami. Elewacja frontowa zakomponowana jest niesymetrycznie jako siedmioosiowa. W części zachodniej mieści się dwuosiowy ryzalit z przeszklonym gankiem, do którego prowadzą jednobiegowe schody. Elewację w poziomie dzieli profilowany gzyms podokienny. Prostokątne otwory okienne, w pierwszej kondygnacji większe, drugiej mniejsze, ujęte są w taśmowe opaski. Pozostałe elewacje opracowane zostały analogicznie. Przy czym, do siedmioosiowej elewacji tylnej, północnej, dostawiona jest przybudówka, mieszcząca wyjście do parku, poprzedzona tarasem i murowanymi jednobiegowymi schodami. Nad przybudówką znajduje się balkon. Trzecie, boczne wejście do dworu znajduje się w elewacji zachodniej. Z wystroju i wyposażenia obiektu zachowała się częściowo oryginalna stolarka okienna.
Po II wojnie światowej w folwarku utworzono PGR. Założenie zachowało swój pierwotny układ. Dwór użytkowany na mieszkania, poddawany bieżącym remontom, znajduje się w dobrym stanie zachowania. Obecnie założenie stanowi własność prywatną.
Dwór II
Drugi zespół folwarczny ulokowany jest również w centralnej części Grabika, na południe od drogi łączącej miejscowość Górka z Żarami i na wschód od linii kolejowej. Założenie od zachodu graniczy z wyżej opisanym, XIX-wiecznym folwarkiem. Dwór umieszczony jest w centrum zespołu folwarcznego. Po jego północnej stronie położony jest czworoboczny dziedziniec zabudowany budynkami gospodarczymi i mieszkalnymi. Zaś na południe od dworu rozpościera się park, w którego zachodniej części znajduje się aleja lipowa, prowadząca do rezydencji.
Zachowane dokumenty na temat historii folwarku są dość ubogie. Przypuszczalnie majątek w 1910 roku należał do kapitana armii pruskiej, Kurta Gablera. Po jego śmierci, w 1929 roku, dobrami dysponowali jego spadkobiercy. Posiadłość liczyła wówczas 367,48 ha, w tym 270,48 ziemi ornej, 40 ha łąk, 20 ha pastwisk, 25 ha lasów i 2 ha wód. Pozostałą część stanowiły nieużytki, obejścia i wody. Do majątku należała gorzelnia, gospodarstwo hodowlane bydła holenderskiego i trzody chlewnej.
Z powodu braku archiwaliów niemożliwe jest dokładne datowanie założenia. Przypuszczalnie dwór został wybudowany w 2. poł. XIX lub na początku XX wieku. Siedzibę właściciela wzniesiono jako obiekt murowany, tynkowany, pierwotnie kryty dachówką ceramiczną, obecnie blachą. Budynek założony jest na planie prostokąta z prostokątnymi aneksami od wschodu i zachodu. Bryła dworu jest zróżnicowana. Po obu stronach piętrowego korpusu głównego nakrytego dachem dwuspadowym, znajdują się parterowe aneksy, zachodni nakryty dachem dwuspadowym, wschodni zaś płaskim. Ten ostatni w części środkowej zaakcentowany jest portykiem kolumnowym, zwieńczonym trójkątnym frontonem. Natomiast z jego dachu wyrasta masywna, trzykondygnacyjna wieża, na planie kwadratu, dominująca nad bryłą budowli. Od strony zachodniej do dworu przylega prostokątny taras. Budynek jest w całości podpiwniczony. Jego dłuższe elewacje, północna i południowa, zaprojektowane są symetrycznie jako ośmioosiowe. Części środkowe powyższych elewacji podkreślone zostały przez dwuosiowe ryzality zamknięte trójkątnymi szczytami i podzielone gzymsami międzykondygnacyjnymi. Parter ryzalitów zdobi prostokątna nisza ujęta parą pilastrów. Podziały poziome elewacji wyznacza linia cokołu i gzyms koronujący. Prostokątne otwory okienne parteru zwieńczone są profilowanymi nadokiennikami wspartymi na konsolach, nieco mniejsze okna na piętrze ujęte są jedynie w gładkie obramienia. Bogatszą dekorację otrzymały elewacje wieży i aneksu wschodniego, gdzie pierwotnie mieściło się wejście główne do budynku. Ściany aneksu, zwieńczonego gładką attyką, w pionie artykułowane są przez zdwojone i pojedyncze pilastry. Wieża przepruta jest prostokątnymi otworami okiennymi, o zróżnicowanej wielkości na poszczególnych kondygnacjach. Dwa okna pierwszej kondygnacji, ujęte w profilowane opaski, zwieńczone są wspólnym prostym naczółkiem, pod którym umieszczona jest dekoracja wykorzystująca motyw kłosów zbóż. Okna ostatniej kondygnacji wieży, wsparte na gzymsie podokiennym, ujęte są w opaski i oddzielone pilastrami. Wieżę wieńczy wyładowany gzyms z fryzem kostkowym.
Po 1945 roku folwark był użytkowany przez Stację Oceny Odmian. W dworze mieściły się mieszkania dla pracowników. W związku z adaptacją budynku na mieszkania, przebudowano wnętrze oraz częściowo jego formę zewnętrzną. Zlikwidowany został główny ciąg komunikacyjny oraz otwór wejściowy w fasadzie, w którego miejsce wstawiono okno, zaś holl zaadaptowano na dodatkowe mieszkanie. Nowe wejście wykonane zostało wtórnie w miejscu okna mieszczącego się przy północno-wschodnim narożniku budynku. W późniejszym okresie zmieniono pokrycie dachu na blachę falistą. Mimo wprowadzonych zmian obiekt zachował czytelną pierwotną formę.
Dwór I
Pierwsze, niżej opisane, zlokalizowane jest w środkowej części miejscowości, na zachód od linii kolejowej i na południe od drogi łączącej wioskę Górka z Żarami. Zespół oddzielony jest od wspomnianej drogi niewielkim parkiem z aleją dojazdową oraz stawem. Założenie tworzy podwórze w kształcie prostokąta otoczone z trzech stron zwartą zabudową gospodarczą i inwentarską. Czwartą, północną pierzeję zajmuje dwór, obecnie użytkowany jako biura.
Historia Grabika sięga średniowiecza. Zachowane informacje i przekazy na temat miejscowości są dość ubogie. W XVI wieku wieś była własnością von Bibersteinów. W 1550 roku Johann i Christoph von Biberstein oddali Grabik w lenno kapitanowi Hansowi von Schönaich. Następnie, dobra były w posiadaniu rodziny von Knappe. Od 1635 roku miejscowość znalazła się w elektoracie saskim. Od 1816 roku należała do Prus, administracyjnie podporządkowana była regencji frankfurckiej aż do 1945 roku. W XIX wieku Grabik stanowił własność domenalną. W połowie XIX wieku folwark należał do niejakiego Leonhardta. Powierzchnia gruntów wynosiła wówczas około 477 mórg, w tym 265 ziemi ornej. Podatek gruntowy od posiadłości wynosił 20 talarów 11 groszy i 7 fenigów. Nie płacił ich jednak właściciel, ale stany Herrschft Sorau-Triebel.
Założenie folwarczne powstało w 2. poł. XIX wieku. Dwór został wzniesiony w 4. ćw. XIX stulecia. To budynek bez wyraźnych cech stylowych, murowany, otynkowany, z pokryciem dachowym z dachówki karpiówki ułożonej w koronkę. Obiekt rozplanowany jest na rzucie prostokąta z elewacją frontową zwróconą na południe. Budowla o zwartej bryle, posadowiona na wysokich piwnicach, dwukondygnacyjna, nakryta została dachem czterospadowym z powiekami. Elewacja frontowa zakomponowana jest niesymetrycznie jako siedmioosiowa. W części zachodniej mieści się dwuosiowy ryzalit z przeszklonym gankiem, do którego prowadzą jednobiegowe schody. Elewację w poziomie dzieli profilowany gzyms podokienny. Prostokątne otwory okienne, w pierwszej kondygnacji większe, drugiej mniejsze, ujęte są w taśmowe opaski. Pozostałe elewacje opracowane zostały analogicznie. Przy czym, do siedmioosiowej elewacji tylnej, północnej, dostawiona jest przybudówka, mieszcząca wyjście do parku, poprzedzona tarasem i murowanymi jednobiegowymi schodami. Nad przybudówką znajduje się balkon. Trzecie, boczne wejście do dworu znajduje się w elewacji zachodniej. Z wystroju i wyposażenia obiektu zachowała się częściowo oryginalna stolarka okienna.
Po II wojnie światowej w folwarku utworzono PGR. Założenie zachowało swój pierwotny układ. Dwór użytkowany na mieszkania, poddawany bieżącym remontom, znajduje się w dobrym stanie zachowania. Obecnie założenie stanowi własność prywatną.
Dwór II
Drugi zespół folwarczny ulokowany jest również w centralnej części Grabika, na południe od drogi łączącej miejscowość Górka z Żarami i na wschód od linii kolejowej. Założenie od zachodu graniczy z wyżej opisanym, XIX-wiecznym folwarkiem. Dwór umieszczony jest w centrum zespołu folwarcznego. Po jego północnej stronie położony jest czworoboczny dziedziniec zabudowany budynkami gospodarczymi i mieszkalnymi. Zaś na południe od dworu rozpościera się park, w którego zachodniej części znajduje się aleja lipowa, prowadząca do rezydencji.
Zachowane dokumenty na temat historii folwarku są dość ubogie. Przypuszczalnie majątek w 1910 roku należał do kapitana armii pruskiej, Kurta Gablera. Po jego śmierci, w 1929 roku, dobrami dysponowali jego spadkobiercy. Posiadłość liczyła wówczas 367,48 ha, w tym 270,48 ziemi ornej, 40 ha łąk, 20 ha pastwisk, 25 ha lasów i 2 ha wód. Pozostałą część stanowiły nieużytki, obejścia i wody. Do majątku należała gorzelnia, gospodarstwo hodowlane bydła holenderskiego i trzody chlewnej.
Z powodu braku archiwaliów niemożliwe jest dokładne datowanie założenia. Przypuszczalnie dwór został wybudowany w 2. poł. XIX lub na początku XX wieku. Siedzibę właściciela wzniesiono jako obiekt murowany, tynkowany, pierwotnie kryty dachówką ceramiczną, obecnie blachą. Budynek założony jest na planie prostokąta z prostokątnymi aneksami od wschodu i zachodu. Bryła dworu jest zróżnicowana. Po obu stronach piętrowego korpusu głównego nakrytego dachem dwuspadowym, znajdują się parterowe aneksy, zachodni nakryty dachem dwuspadowym, wschodni zaś płaskim. Ten ostatni w części środkowej zaakcentowany jest portykiem kolumnowym, zwieńczonym trójkątnym frontonem. Natomiast z jego dachu wyrasta masywna, trzykondygnacyjna wieża, na planie kwadratu, dominująca nad bryłą budowli. Od strony zachodniej do dworu przylega prostokątny taras. Budynek jest w całości podpiwniczony. Jego dłuższe elewacje, północna i południowa, zaprojektowane są symetrycznie jako ośmioosiowe. Części środkowe powyższych elewacji podkreślone zostały przez dwuosiowe ryzality zamknięte trójkątnymi szczytami i podzielone gzymsami międzykondygnacyjnymi. Parter ryzalitów zdobi prostokątna nisza ujęta parą pilastrów. Podziały poziome elewacji wyznacza linia cokołu i gzyms koronujący. Prostokątne otwory okienne parteru zwieńczone są profilowanymi nadokiennikami wspartymi na konsolach, nieco mniejsze okna na piętrze ujęte są jedynie w gładkie obramienia. Bogatszą dekorację otrzymały elewacje wieży i aneksu wschodniego, gdzie pierwotnie mieściło się wejście główne do budynku. Ściany aneksu, zwieńczonego gładką attyką, w pionie artykułowane są przez zdwojone i pojedyncze pilastry. Wieża przepruta jest prostokątnymi otworami okiennymi, o zróżnicowanej wielkości na poszczególnych kondygnacjach. Dwa okna pierwszej kondygnacji, ujęte w profilowane opaski, zwieńczone są wspólnym prostym naczółkiem, pod którym umieszczona jest dekoracja wykorzystująca motyw kłosów zbóż. Okna ostatniej kondygnacji wieży, wsparte na gzymsie podokiennym, ujęte są w opaski i oddzielone pilastrami. Wieżę wieńczy wyładowany gzyms z fryzem kostkowym.
Po 1945 roku folwark był użytkowany przez Stację Oceny Odmian. W dworze mieściły się mieszkania dla pracowników. W związku z adaptacją budynku na mieszkania, przebudowano wnętrze oraz częściowo jego formę zewnętrzną. Zlikwidowany został główny ciąg komunikacyjny oraz otwór wejściowy w fasadzie, w którego miejsce wstawiono okno, zaś holl zaadaptowano na dodatkowe mieszkanie. Nowe wejście wykonane zostało wtórnie w miejscu okna mieszczącego się przy północno-wschodnim narożniku budynku. W późniejszym okresie zmieniono pokrycie dachu na blachę falistą. Mimo wprowadzonych zmian obiekt zachował czytelną pierwotną formę.
