Dwór wraz z założeniem parkowym usytuowany jest w centralnej części wsi, na niewielkim wzniesieniu. Założenie parkowe z tarasowymi stawami zajmuje wschodnią część kompleksu. Natomiast po zachodniej stronie usytuowane były niegdyś ogrody warzywne. Na osi prostopadłej do fasady pałacu, usytuowany jest kościół o konstrukcji szkieletowej. Do dworu prowadzi aleja dębowa. Obiekt znajduje się obecnie w rękach prywatnych i przystosowany do potrzeb mieszkalnych.
Najstarsza wzmianka o wsi Grabin (niem. Krämersborn) pochodzi z początku XIV wieku i potwierdza podległość grabińskiego kościoła biskupstwu poznańskiemu. W wieku XVI wieś wraz z okręgiem krośnieńskim włączona została do Marchii Brandenburskiej. W tym czasie miejscowość należała do rodu von Stoessel. Od 1583 roku dobrami grabińskim władała rodzina von Loeben, a w 1644 roku ród von Schmolckov. Od tych ostatnich majątek nabyła rodzina Żychlińskich, która w drugiej połowie XVIII wieku wzniosła tu dwór. Pierwotnie elewacje dworu były tynkowane, z narożnikami zaakcentowanymi boniowaniem. Na początku XIX wieku wprowadzono drobne zmiany w wystroju rezydencji, o czym świadczą zachowane, klasycystyczne, elementy stolarki. W połowie XIX wieku dwór został własnością rodziny von Nickel.
Dwór w Grabinie jest barokową budowlą o konstrukcji szkieletowej. Wzniesiony został na rzucie prostokąta, z elewacją frontową zwróconą w kierunku zachodnim. Budynek posadowiony jest na murowanym, ceglanym cokole, sygnalizującym wysokie piwnice, przekryte sklepieniami kolebkowymi. Obiekt, o zwartej bryle, jest budynkiem parterowym z użytkowym poddaszem, nakryty jest dachem mansardowym z oknami w połaci. Fasadę, z odsłoniętą konstrukcją szkieletową, akcentuje dziewięć osi okiennych. Posiada ona symetryczną kompozycję, której centralną częścią jest czterofilarowy portyk poprzedzony dwubiegowymi, kamiennymi schodami. Filary zdobione są zdwojonymi lizenami. W partii dachu centralnym akcentem są dwie wystawki, flankowane parami współczesnych okien połaciowych. Elewacja ogrodowa, wschodnia, dziewięcioosiowa, rozczłonowana jest centralnym pseudoryzalitem i tarasem. Ponad nim w partii dachowej znajduje się pojedyncza wystawka, flankowana przez okna połaciowe. W partii dachowej bocznych elewacji znajdują się współczesne okna połaciowe, a ponad nimi okna w formie wolich oczu. Wewnątrz zachowały się sufity z plafonami.
Po II wojnie światowej dwór podlegał PGR w Bytnicy. W latach 80. XX wieku, będąc w rękach prywatnych, poddany został remontowi. W rezultacie dalszych prac budowlanych, związanych z adaptacją zabytku na pensjonat, odrestaurowano go, odsłaniając spod tynków konstrukcję szkieletową elewacji.
Najstarsza wzmianka o wsi Grabin (niem. Krämersborn) pochodzi z początku XIV wieku i potwierdza podległość grabińskiego kościoła biskupstwu poznańskiemu. W wieku XVI wieś wraz z okręgiem krośnieńskim włączona została do Marchii Brandenburskiej. W tym czasie miejscowość należała do rodu von Stoessel. Od 1583 roku dobrami grabińskim władała rodzina von Loeben, a w 1644 roku ród von Schmolckov. Od tych ostatnich majątek nabyła rodzina Żychlińskich, która w drugiej połowie XVIII wieku wzniosła tu dwór. Pierwotnie elewacje dworu były tynkowane, z narożnikami zaakcentowanymi boniowaniem. Na początku XIX wieku wprowadzono drobne zmiany w wystroju rezydencji, o czym świadczą zachowane, klasycystyczne, elementy stolarki. W połowie XIX wieku dwór został własnością rodziny von Nickel.
Dwór w Grabinie jest barokową budowlą o konstrukcji szkieletowej. Wzniesiony został na rzucie prostokąta, z elewacją frontową zwróconą w kierunku zachodnim. Budynek posadowiony jest na murowanym, ceglanym cokole, sygnalizującym wysokie piwnice, przekryte sklepieniami kolebkowymi. Obiekt, o zwartej bryle, jest budynkiem parterowym z użytkowym poddaszem, nakryty jest dachem mansardowym z oknami w połaci. Fasadę, z odsłoniętą konstrukcją szkieletową, akcentuje dziewięć osi okiennych. Posiada ona symetryczną kompozycję, której centralną częścią jest czterofilarowy portyk poprzedzony dwubiegowymi, kamiennymi schodami. Filary zdobione są zdwojonymi lizenami. W partii dachu centralnym akcentem są dwie wystawki, flankowane parami współczesnych okien połaciowych. Elewacja ogrodowa, wschodnia, dziewięcioosiowa, rozczłonowana jest centralnym pseudoryzalitem i tarasem. Ponad nim w partii dachowej znajduje się pojedyncza wystawka, flankowana przez okna połaciowe. W partii dachowej bocznych elewacji znajdują się współczesne okna połaciowe, a ponad nimi okna w formie wolich oczu. Wewnątrz zachowały się sufity z plafonami.
Po II wojnie światowej dwór podlegał PGR w Bytnicy. W latach 80. XX wieku, będąc w rękach prywatnych, poddany został remontowi. W rezultacie dalszych prac budowlanych, związanych z adaptacją zabytku na pensjonat, odrestaurowano go, odsłaniając spod tynków konstrukcję szkieletową elewacji.
