Zespół dworsko-parkowy w Gryżynie zlokalizowany jest we wschodniej części wsi, niedaleko drogi prowadzącej z Krosna Odrzańskiego do Świebodzina. Dwór usytuowany jest w południowej części założenia, natomiast park z dwoma stawami, na terenie którego mieści się XIX-wieczne mauzoleum, zajmuje północną część kompleksu.
W średniowieczu Gryżyna (niem. Griesel) znajdowała się w granicach ziem należących do państwa pierwszych Piastów. Pod koniec XII wieku tereny te znalazły się we władaniu Piastów Śląskich. Po 1476 roku, kiedy zmarł książe Henryk IX Głogowski, dobra gryżyńskie przeszły w ręce Hohenzollernów. Posiadłość ziemska w Gryżynie wymieniana jest jako własność książęca rodu Hohenzollern-Sigmaringer. Hohenzollernowie założyli w Gryżynie nadleśnictwo, którego siedziba znajdowała się w niewielkiej odległości od dworu myśliwskiego. Obecny dwór wzniesiony został ok. 1820 roku, na zrębach wcześniejszej budowli, o czym świadczą zachowane sklepienia z XVII i XVIII wieku. Jednocześnie z budową nowej siedziby uregulowano i uporządkowano rozległe założenie parkowe.
Dwór wzniesiony jest na rzucie prostokąta, z elewacją frontową zwróconą w kierunku zachodnim. Jednokondygnacyjny budynek, posadowiony na wysokim cokole, posiada poddasze użytkowe. Dwór nakryty jest dachem mansardowym. Elewacje budynku są pokryte jednolitym gładkim tynkiem. Fasada zaakcentowana została jedenastoma osiami okiennymi oraz centralnie umieszczonym gankiem z czterokolumnowym portykiem, zwieńczonym tarasem oraz neobarokową facjatą. Podziały horyzontalne podkreślone zostały przez cokołowy gzyms taśmowy oraz gzyms wieńczący. Wejście główne prowadzi przez trójosiowy ganek. Prostokątne otwory okienne w partii parteru zaakcentowane są wydatnymi parapetami. W partii dachu mieści się grupa trzech wystawek flankujących centralną facjatę. Ponad nimi, w wyższej partii dachu znajdują się lukarny. Elewacja ogrodowa, wschodnia, posiada dziewięć osi okiennych w partii parteru, natomiast w partii przyziemia znajdują się cztery okna oraz pięć otworów drzwiowych. W dachu znajduje się facjata flankowana, analogicznie jak w fasadzie, przez grupy trzech mniejszych wystawek. Elewacje boczne – trzy- i czteroosiowe, w partii dachów posiadają pojedyncze okna w kształcie wolego oka.
Po II wojnie światowej dwór w Gryżynie objęło Nadleśnictwo Gryżyna, krtóre zostało w 1971 r. zlikwidowane i włączone do nowo utworzonego Nadleśnictwa Bytnica. Od 1971 roku, kiedy przeniesiono siedzibę nadleśnictwa do Osiecznicy, dwór nie był użytkowany. W latach 70. XX wieku został własnością Lubuskiej Fabryki Zgrzeblarek Bawełnianych w Zielonej Górze oraz firmy Lubtour. Przez lata zaniedbywany, w latach 80. XX wieku doczekał się remontu związanego z adaptacją na pensjonat. Obecnie dwór znajduje się w zadowalającym stanie technicznym.
