Założenie pałacowo-parkowo-folarczne położone jest w centralnej części wsi. Pałac otacza od południowego zachodu park krajobrazowy, a od wschodu podwórze gospodarcze.
Pałac powstał najprawdopodobniej w czasie, kiedy Jelenin Górny należał w latach 1791-1805 do Charlotty von Franckenberg, wdowy po generale von Franckenberg – właścicielu obu majątków położonych w Jeleninie Dolnym i Górnym. Generałowa nie zdążyła dokończyć budowy, którą kontynuowali jej następcy. W 2. poł. XIX wieku właścicielem był Johann Louis Bonte. W latach 1869-1871 pałac otrzymał wystrój elewacji i wnętrz oraz oranżerię dobudowaną do elewacji południowej.
Rezydencja jest dwukondygnacyjna na wysokim podpiwniczeniu, zamknięta dachem czterospadowym. Fasada zwrócona w kierunku wschodnim jest jedenastoosiowa. Prowadzi do niej wachlarzowo ułożony podjazd. Wyróżnia się centralnie umieszczonym trójosiowym ryzalitem, który w partii dachu wieńczy obudowana architektonicznie nisza. Wnętrze ryzalitu dzielą dwie kolumny biegnące przez całą wysokość budynku. Na piętrze między kolumnami rozpięto tralkową balustradę, wydzielającą balkon. Między nim a górną niszą rozciąga się pas gzymsu kroksztynowego. Wszystkie okna parteru wieńczą trójkątne naczółki wsparte na rzeźbionych konsolach. Okna osi 10 i 11 są zdwojone, zwieńczone wspólnym, dużym naczółkiem. Okna piętra otrzymały dekoracje tylko z częściowo zachowanymi naczółkami, zamkniętymi łukowo. Gzyms i fryz międzykondygnacyjny tworzy płaskorzeźbiony pas winnej latorośli. Elewację zamyka w partii dachu tralkowa balustrada przerwana krótkimi słupkami, stanowiącymi podstawę dla niekompletnych obecnie waz.
Elewacja zachodnia jest jedenastoosiowa. Otrzymała na osi czterokolumnowy portyk wielkiego porządu. Na masywnych kolumnach z korynckimi głowicami wspiera się architraw z kroksztynami a nad nim trójkątny tympanon obwiedziony fryzem kostkowym. Lico tympanonu wypełnia okrągły laur z datą 1871. Trzy dolne osie portyku wypełniają zamknięte półkoliście okna obwiedzione archiwoltami z kluczem. Całość budynku wieńczy balustrada tralkowa dekorowana wazami, obecnie w szczątkowej formie. Otwory okienne parteru podkreślono, podobnie jak w fasadzie, trójkątnymi naczółkami wspartymi na małych konsolkach. Okna piętra pozbawione są dekoracji.
Elewacja północna jest czteroosiowa z nieznacznie zryzalitowanymi dwiema osiami środkowymi. Detal elewacji jest tutaj analogiczny jak w fasadzie. Pierwszą i drugą oś przyziemia przesłaniają murowane schody prowadzące na poziom parteru. Pod schodami mieści się zejście do piwnic.
Elewacja południowa jest dwuosiowa, przesłonięta w parterze jednokondygnacyjną przybudówką, mieszczącą oranżerię poprzedzoną dodatkowo tarasem z tralkową balustradą, wspartym na dużych arkadach. Jej ściany stanowi w większości przeszklenie. Elewacja południowa oranżerii jest czteroosiowa podzielona sześcioma filarkami. W osi środkowej mieści się wejście do wnętrza. Dwuskrzydłowe drzwi otrzymały półkoliste nadświetle. Elewacje boczne oranżerii są trzyosiowe opracowane analogicznie jak ściana czołowa, ale bez drzwi.
Wnętrze pałacu jest dwuipółtraktowe, podzielone pośrodku długim i wąskim korytarzem. Zaraz za wejściem głównym rozciąga się hall, z którego prowadzi przejście do korytarza a następnie do wielkiej sali umieszczonej od strony podwórza. Przejście to wspierają dwie kolumny, których głowice otrzymały roślinną dekorację z rozetkami oraz dwa narożne filary. Pomieszczenia pałacu, szczególnie sufity, otrzymały bogaty wystrój sztukatorski, na który składają się roślinne bordiury, figuralne tonda, arabeski, meandry, ornament cekinowy, akanty, muszle i inne. Zarówno wystrój elewacji jak i wnętrz nadaje rezydencji eklektyczny charakter, na który składają się elementy czerpiące z renesansu, baroku i klasycyzmu.
Po II wojnie światowej, jak wszystkie inne majątki i ten przeszedł na rzecz Skarbu Państwa w zarządzie PGR a od początku lat 90. XX wieku zarządzała nim Agencja Własności Rolnej skarbu Państwa. Obecnie pałac jest w rękach prywantych.
