Zespół dworsko-folwarczny usytuowany jest w północnej części wsi Kamionka. Założenie składa się z części rezydencjonalnej, którą tworzy rezydencja wraz z parkiem, oraz podwórza gospodarczego wraz z zabudową gospodarczą. Dwór, usytuowany w centrum założenia, stanowi jego dominantę architektoniczną.
Historia wsi sięga średniowiecza. Przypuszczalnie pod koniec XIII wieku swój folwark miał tu komes Jeschko (Jeschko de Steynburn). Po 1685 roku Kamionka została własnością Hansa Christopha von Berge, pochodzącego z Niwisk, który nabył wieś od rodziny von Kottwitz z Broniszowa. U schyłku swego życia Hans przekazał Niwiska synowi Georgowi Rudolphowi, sam zaś z żoną osiadł w Kamionce, gdzie zmarł w 1721 roku. Po bezpotomnej śmierci jago syna, w 1742 roku, Kamionka wraz z Niwiskami, Kaczeńcami i Pierzwinem została własnością Hansa Juliusza hrabiego von Schweinitz, który osiadł w Niwiskach. Dobra kolejno dziedziczył jego syn, Hans Friedrich von Schweinitz, i wnuk, Hans Melchior von Schweinitz. Około 1844 roku Kamionka weszła w skład majętności barona von Tschammer-Quarnitz z Broniszowa. W XIX i na początku XX wieku kolejnymi właścicielami byli: von der Hölle, dzierżawcą zaś Deus; w 1891 roku pani Gläsemer z domu Patch, rządcą zaś Max Gläsemer, w 1898 roku Hermann Hellmich, w 1912 roku Wenzel graf von Puckler, a rządcą Paul Luttert; w 1925 roku Pribilla, z kolei od 1934 roku do końca II wojny światowej majątek należał do Maxa Wehnera, zarządcą zaś był O. Heberlach.
Dwór, będący najstarszym elementem zespołu, powstał – wg różnych źródeł – w 2. poł. lub pod koniec XVII wieku. Przypuszczalnie budowę podjął Hans Christoph von Berge z Niwisk. Około 1850 roku rezydencję gruntownie przebudowano, nadając jej obecną, późnoklasycystyczną formę.
Murowany z kamienia i cegły, tynkowany dwór założony jest na planie prostokąta, z wnętrzem w układzie dwutraktowym. Elewacja frontowa zwrócona jest na południe. Piętrowy, nakryty niskim, czterospadowym dachem budynek jest w całości podpiwniczony. Bryła budowli jest symetryczna i zwarta. Dziesięcioosiowa fasada dworu posiada skromną dekorację architektoniczną ograniczoną do prostych parapetów podokiennych oraz profilowanych, prostych naczółków wieńczących otwory okienne piętra. Między naczółkami okien piętra a gzymsem okapnikowym znajduje się szereg kwadratowych otworów okiennych doświetlających poddasze. Pozostałe elewacje, północna – sześcioosiowa, wschodnia – trzy- i zachodnia – pięcioosiowa, opracowane są analogicznie. Na elewacji tylnej i bocznych zachował się częściowo gzyms międzykondygnacyjny w formie gładkiego pasa, na elewacji północnej ozdobionego żłobkowaniem. Do obiektu prowadzą trzy wejścia. Wejście główne, umieszczone jest w szóstej osi od zachodu w elewacji frontowej, wejścia boczne mieszczą się w elewacji wschodniej i zachodniej. Wszystkie wejścia poprzedzone są murowanymi schodami.
Po II wojnie światowej założenie przekształcono w PGR. W latach 60. i 70. XX wieku prowadzono remont dworu, podczas którego otynkowano wszystkie elewacje, przełożono pokrycie dachowe i założono nowe rynny. Wówczas usunięto także wydatny profilowany gzyms międzykondygnacyjny. Obecnie dwór stanowi własność Agencji Nieruchomości Rolnych. Małą część budynku zamieszkuje jedna rodzina. Pozostała powierzchnia pozostaje nieużytkowana. Dwór wymaga remontu.
Historia wsi sięga średniowiecza. Przypuszczalnie pod koniec XIII wieku swój folwark miał tu komes Jeschko (Jeschko de Steynburn). Po 1685 roku Kamionka została własnością Hansa Christopha von Berge, pochodzącego z Niwisk, który nabył wieś od rodziny von Kottwitz z Broniszowa. U schyłku swego życia Hans przekazał Niwiska synowi Georgowi Rudolphowi, sam zaś z żoną osiadł w Kamionce, gdzie zmarł w 1721 roku. Po bezpotomnej śmierci jago syna, w 1742 roku, Kamionka wraz z Niwiskami, Kaczeńcami i Pierzwinem została własnością Hansa Juliusza hrabiego von Schweinitz, który osiadł w Niwiskach. Dobra kolejno dziedziczył jego syn, Hans Friedrich von Schweinitz, i wnuk, Hans Melchior von Schweinitz. Około 1844 roku Kamionka weszła w skład majętności barona von Tschammer-Quarnitz z Broniszowa. W XIX i na początku XX wieku kolejnymi właścicielami byli: von der Hölle, dzierżawcą zaś Deus; w 1891 roku pani Gläsemer z domu Patch, rządcą zaś Max Gläsemer, w 1898 roku Hermann Hellmich, w 1912 roku Wenzel graf von Puckler, a rządcą Paul Luttert; w 1925 roku Pribilla, z kolei od 1934 roku do końca II wojny światowej majątek należał do Maxa Wehnera, zarządcą zaś był O. Heberlach.
Dwór, będący najstarszym elementem zespołu, powstał – wg różnych źródeł – w 2. poł. lub pod koniec XVII wieku. Przypuszczalnie budowę podjął Hans Christoph von Berge z Niwisk. Około 1850 roku rezydencję gruntownie przebudowano, nadając jej obecną, późnoklasycystyczną formę.
Murowany z kamienia i cegły, tynkowany dwór założony jest na planie prostokąta, z wnętrzem w układzie dwutraktowym. Elewacja frontowa zwrócona jest na południe. Piętrowy, nakryty niskim, czterospadowym dachem budynek jest w całości podpiwniczony. Bryła budowli jest symetryczna i zwarta. Dziesięcioosiowa fasada dworu posiada skromną dekorację architektoniczną ograniczoną do prostych parapetów podokiennych oraz profilowanych, prostych naczółków wieńczących otwory okienne piętra. Między naczółkami okien piętra a gzymsem okapnikowym znajduje się szereg kwadratowych otworów okiennych doświetlających poddasze. Pozostałe elewacje, północna – sześcioosiowa, wschodnia – trzy- i zachodnia – pięcioosiowa, opracowane są analogicznie. Na elewacji tylnej i bocznych zachował się częściowo gzyms międzykondygnacyjny w formie gładkiego pasa, na elewacji północnej ozdobionego żłobkowaniem. Do obiektu prowadzą trzy wejścia. Wejście główne, umieszczone jest w szóstej osi od zachodu w elewacji frontowej, wejścia boczne mieszczą się w elewacji wschodniej i zachodniej. Wszystkie wejścia poprzedzone są murowanymi schodami.
Po II wojnie światowej założenie przekształcono w PGR. W latach 60. i 70. XX wieku prowadzono remont dworu, podczas którego otynkowano wszystkie elewacje, przełożono pokrycie dachowe i założono nowe rynny. Wówczas usunięto także wydatny profilowany gzyms międzykondygnacyjny. Obecnie dwór stanowi własność Agencji Nieruchomości Rolnych. Małą część budynku zamieszkuje jedna rodzina. Pozostała powierzchnia pozostaje nieużytkowana. Dwór wymaga remontu.
