Kościół pw. św. Stanisława Kostki w Kołczynie gm. Krzeszyce, pow. sulęciński
Wieś sołecka Kołczyn położona jest nad Lubniewką, w dolinie Warty, na jej lewym brzegu. Malowniczo położona miejscowość graniczy z kompleksem leśnym dawnej Puszczy Nadwarciańskiej. Ukształtowana prawdopodobnie pierwotnie, jako owalnica, obecnie ma plan wielodrożnicy z rozległym placem kościelnym w północno-wschodniej części. Dawniej teren przykościelny zajmował cmentarz. W pobliżu kościoła zachowała się drewniana dzwonnica pochodząca z XVIII w.
Kołczyn był pierwotnie własnością templariuszy i jako ich dobra wymieniony został źródłowo w 1251 r. Z tego okresu pochodzą również informacje na temat kościoła parafialnego. Od XIV w. do roku 1477 wieś była własnością rodu von Lossow. Potem dobra kołczyńskie przejął ród von Waldow-Reitzezstein, który rezydował tutaj aż do końca XIX w. W XVIII stuleciu w Kołczynie zaczęto osadzać Olendrów. Wkrótce część wsi została spalona. Wówczas zapewne zniszczono także kościół. W 1776 r. wzniesiono kościół w konstrukcji szkieletowej, który w roku 1869 wzbogacono o sygnaturkę. W XVIII w. wybudowano wolnostojącą dzwonnicę. W XIX w. nastąpił przestrzenny rozwój wsi, która pod koniec stulecia liczyła blisko 80 budynków. Działały tu kuźnia, wiatrak a także przytułek. Ludność zajmowała się rybołówstwem i rolnictwem. Część parała się wydobywaniem torfu. Zdecydowaną większość mieszkańców stanowili protestanci.
Rzut kościoła w Kołczynie oparty jest o kształt prostokąta rozbudowanego o przyległe do dłuższych boków prostokątne w planie kruchty, zakrystię od północy i czworoboczną trzecią kruchtę, przez którą prowadzi wejście główne, od zachodu. Budowla nakryta jest dachem trzypołaciowym, zakrystia pulpitowym, a pozostałe człony dwuspadowymi. Na zachodnim skraju kalenicy umieszczono sygnaturkę z latarnią i hełmem ostrosłupowym.
Do wnętrza świątyni prowadziły niegdyś trzy wejścia: jedno umieszczone od strony zachodniej, dwa pozostałe przez boczne kruchty. Obecnie zamurowano wejście w kruchcie północnej i wprowadzono wejście od strony zakrystii. Salową nawę przekryto sklepieniem pozornym, wpartym na drewnianych podporach, przechodzącym w płaski strop w partiach bocznych. Wyposażenie kościoła w Kołczynie jest bardzo skromne. Na wyróżnienie zasługuje XIX-wieczny prospekt organowy firmy W. Grünberg Stettin, umieszczony pod chórem muzycznym oraz neogotycka chrzcielnica, która zapewne pierwotnie usytuowana była w części ołtarzowej. Niestety nie posiadamy szerszych informacji na temat dawnego wyposażenia.
Po II wojnie światowej w Kołczynie osiadła ludność polska głównie z terenu parafii Wołków w Kołczynie jest bardzo skromne. Na wyróżnienie zasługuje XIX-wieczny prospekt organowy firmy W. Grünberg Stettin, umieszczony pod chórem muzycznym oraz neogotycka chrzcielnica, która zapewne pierwotnie usytuowana była w części ołtarzowej. Niestety nie posiadamy szerszych informacji na temat dawnego wyposażenia. Po II wojnie światowej w Kołczynie osiadła ludność polska głównie z terenu parafii Wołków koło Lwowa. Osiedleńcy przybyli ze swoim kapłanem – księdzem Henrykiem Szymusikiem. Wierni przywieźli ze sobą dziewiętnastowieczną kopię pochodzącego z 1712 r. obrazu Matki Bożej Łaskawej. 4 listopada 1945 r. kościół poświęcono na potrzeby wyznania katolickiego. Samodzielna parafia w Kołczynie została wydzielona przez podział parafii pw. św. Huberta w Sulęcinie. W roku 1972 pożar zniszczył znacząco kościół. Zdecydowano się na rozbiórkę pozostałości budowli i właściwie wzniesiono ją od podstaw. Odtworzono układ konstrukcyjny ścian wykorzystując dawny materiał: dębowe belki i cegłę. Zmieniono jednak konstrukcję więźby a sygnaturkę przesunięto w stronę zachodniego szczytu. We wnętrzu zdemontowano empory biegnące wzdłuż dłuższych ścian pozostawiając jedynie fragment jako chór muzyczny.
