Koło to miejscowość położona w przybliżeniu 5 km na północ od Brodów. Zespół folwarczny obejmuje rozległy obszar, leżący na południe od zabudowań wsi. W skład założenia wchodzi podwórze z zabudową gospodarczą i dworem oraz kolonia mieszkalna, ulokowana na południe od podwórza. Dwór zlokalizowany jest w zachodniej części obszernego dziedzińca i stanowi jedną z dwóch dominant architektonicznych zespołu. Drugą jest – usytuowany naprzeciwko rezydencji – spichlerz.
Pierwsza wzmianka dotycząca wsi pochodzi z 1357 roku, kiedy Koło było własnością lenną gubińskiego burmistrza Zachego. Kolejnym posiadaczem dóbr był mieszczanin Ticze Czegenfras, od którego w 1367 roku Koło zakupili Peter von Stradow i Hanke von Lieberode. Na początku XV wieku tutejsze włości należały do Ulricha von Biberstein, pana na Brodach i Forście, który 1429 roku odsprzedał je Ulrichowi von Kalckreuth. W 1527 roku majątek został własnością braci von Dallwitz ze Starosiedla. Prawdopodobnie, w 1. poł. XVII wieku wznieśli oni w Kole siedzibę rycerską, która doszczętnie spłonęła w 1672 roku. W 1742 roku wieś weszła w skład wasalnych własności ziemskich Brody, należącej wówczas do ministra elektora saskiego i króla polskiego hrabiego Henryka von Brühla, który nabył Koło od grafa Johanna Casimira von Dallwitz. Majętność Brodzka wraz z Kołem była własnością kolejnych dziedziców hrabiego von Brühla do 1945 roku. Już w 1708 roku w Kole znajdował się folwark wraz z dworem. Według stanu z końca XIX wieku, majątek w Kole był największym pod względem powierzchni gospodarstwem przynależącym do Brodów, liczącym ponad 1200 ha. Folwark specjalizował się w hodowli bydła mlecznego oraz produkcji zboża siewnego i ziemniaków sadzeniaków.
Obecny dwór został wzniesiony około 1800 roku na zlecenie Fryderyka Augusta von Brühl. Pierwotnie jego wnętrze było podzielone na część reprezentacyjną z wejściem głównym umieszczonym w osi fasady oraz gospodarczą, do której wejście mieściło się w elewacji północnej. Druga kondygnacja i poddasze, a wcześniej również piwnice, wykorzystywane były do przechowywania materiału siewnego, tj. nasion zbóż i sadzeniaków ziemniaków. Transport zboża odbywał się przez otwory usytuowane w ścianach szczytowych elewacji bocznych, za pomocą podnośników.
Dwór utrzymany w stylu klasycystycznym, założony jest na planie wydłużonego prostokąta. Wnętrze budynku jest dwuipółtraktowe, przy czym pomiędzy dwoma traktami umieszczony jest wąski, półtraktowy, korytarz. W osi dworu znajduje się reprezentacyjna sień, pierwotnie zdobiona bogatą sztukaterią ścian i sufitów oraz wewnętrznymi drzwiami typu porte-fenetre. Elewacja frontowa zwrócona jest w kierunku wschodnim. Dwukondygnacyjną, podpiwniczoną budowlę z kilkupoziomowym poddaszem nakrywa wysoki dach czterospadowy. Symetryczną, piętnastoosiową fasadę, dzielą w poziomie gzymsy działowe i cokół wysunięty nieznacznie przed lico muru. W osi środkowej mieści się wejście główne w kształcie prostokąta z dużym, półokrągłym, ozdobnym nadświetlem, poprzedzone jednobiegowym schodami. Wejście z nadświetlem zamknięte jest w płycinie powtarzającej ich kształt. Prostokątne okna parteru, posadowione na parapetach, górą ujęte są w ozdobne obramienia. Dużo mniejsze okna drugiej, gospodarczej, kondygnacji, zdobione są analogicznie. Wyżej, w kondygnacji poddasza znajdują się małe półokrągłe okienka. Pozostałe elewacje powtarzają podziały fasady, pozbawione są jednak dekoracji architektonicznej.
Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono. W dworze ulokowane zostały biura i mieszkania, w związku z czym we wnętrzu wprowadzono wtórne podziały. Bryła budynku zachowała się w stanie z okresu budowy. Obecnie dwór jest nieużytkowany i popada w ruinę.
Pierwsza wzmianka dotycząca wsi pochodzi z 1357 roku, kiedy Koło było własnością lenną gubińskiego burmistrza Zachego. Kolejnym posiadaczem dóbr był mieszczanin Ticze Czegenfras, od którego w 1367 roku Koło zakupili Peter von Stradow i Hanke von Lieberode. Na początku XV wieku tutejsze włości należały do Ulricha von Biberstein, pana na Brodach i Forście, który 1429 roku odsprzedał je Ulrichowi von Kalckreuth. W 1527 roku majątek został własnością braci von Dallwitz ze Starosiedla. Prawdopodobnie, w 1. poł. XVII wieku wznieśli oni w Kole siedzibę rycerską, która doszczętnie spłonęła w 1672 roku. W 1742 roku wieś weszła w skład wasalnych własności ziemskich Brody, należącej wówczas do ministra elektora saskiego i króla polskiego hrabiego Henryka von Brühla, który nabył Koło od grafa Johanna Casimira von Dallwitz. Majętność Brodzka wraz z Kołem była własnością kolejnych dziedziców hrabiego von Brühla do 1945 roku. Już w 1708 roku w Kole znajdował się folwark wraz z dworem. Według stanu z końca XIX wieku, majątek w Kole był największym pod względem powierzchni gospodarstwem przynależącym do Brodów, liczącym ponad 1200 ha. Folwark specjalizował się w hodowli bydła mlecznego oraz produkcji zboża siewnego i ziemniaków sadzeniaków.
Obecny dwór został wzniesiony około 1800 roku na zlecenie Fryderyka Augusta von Brühl. Pierwotnie jego wnętrze było podzielone na część reprezentacyjną z wejściem głównym umieszczonym w osi fasady oraz gospodarczą, do której wejście mieściło się w elewacji północnej. Druga kondygnacja i poddasze, a wcześniej również piwnice, wykorzystywane były do przechowywania materiału siewnego, tj. nasion zbóż i sadzeniaków ziemniaków. Transport zboża odbywał się przez otwory usytuowane w ścianach szczytowych elewacji bocznych, za pomocą podnośników.
Dwór utrzymany w stylu klasycystycznym, założony jest na planie wydłużonego prostokąta. Wnętrze budynku jest dwuipółtraktowe, przy czym pomiędzy dwoma traktami umieszczony jest wąski, półtraktowy, korytarz. W osi dworu znajduje się reprezentacyjna sień, pierwotnie zdobiona bogatą sztukaterią ścian i sufitów oraz wewnętrznymi drzwiami typu porte-fenetre. Elewacja frontowa zwrócona jest w kierunku wschodnim. Dwukondygnacyjną, podpiwniczoną budowlę z kilkupoziomowym poddaszem nakrywa wysoki dach czterospadowy. Symetryczną, piętnastoosiową fasadę, dzielą w poziomie gzymsy działowe i cokół wysunięty nieznacznie przed lico muru. W osi środkowej mieści się wejście główne w kształcie prostokąta z dużym, półokrągłym, ozdobnym nadświetlem, poprzedzone jednobiegowym schodami. Wejście z nadświetlem zamknięte jest w płycinie powtarzającej ich kształt. Prostokątne okna parteru, posadowione na parapetach, górą ujęte są w ozdobne obramienia. Dużo mniejsze okna drugiej, gospodarczej, kondygnacji, zdobione są analogicznie. Wyżej, w kondygnacji poddasza znajdują się małe półokrągłe okienka. Pozostałe elewacje powtarzają podziały fasady, pozbawione są jednak dekoracji architektonicznej.
Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono. W dworze ulokowane zostały biura i mieszkania, w związku z czym we wnętrzu wprowadzono wtórne podziały. Bryła budynku zachowała się w stanie z okresu budowy. Obecnie dwór jest nieużytkowany i popada w ruinę.
