Pozostałości pałacu usytuowane są nieopodal kościoła, po jego południowej stronie, za torami kolejowymi, na zachód od drogi prowadzącej z Nowej Soli do Sulechowa. Położone są w głębi założenia pałacowo-folwarczno-parkowego, na osi głównej bramy wjazdowej prowadzącej od ulicy przez obszerne podwórze gospodarcze zabudowane budynkami mieszkalno-gospodarczo-produkcyjnymi. Ruiny posadowione na prostokątnym placu, otoczonym z wszystkich stron mokrą fosą oddzielającą ją od pozostałych części założenia. Wyspa od wschodu graniczy z terenem folwarku, od zachodu i południa parkiem oraz od północy łąkami. Relikty pałacu i dawny folwark obecnie stanowią własność prywatną.
Pierwszą potwierdzoną w źródłach informacją dotyczącą miejscowych dóbr była wzmianka w 1482 roku o skazaniu przez księcia Jana II Żagańskiego na śmierć za rozbój trzech braci von Zabeltiz. Prawdopodobnie już wówczas istniała w Konotopie siedziba rodu von Zabeltiz wzniesiona wśród bagien, jako dwór obronny otoczony wodą. W 1506 roku dobra rycerskie Konotop nadane zostały w lenno Konradowi von Löben. W 1513 roku objął je Baltazar von Löbell, a następnie Wolf von Löbell. Około 1550 roku majątek nabył Johann von Dyhrn. Ślub jego wnuczki Anny z Zygmuntem baronem von Kottwitz, przeniósł dobra na okres 200 lat we władanie tej rodziny. W ostatnim dziesięcioleciu XVII wieku z inicjatywy ówczesnego właściciela Adama Wenzela von Kottwitz rozpoczęto budowę pałacu. Prace ukończono w grudniu 1696 roku. Była to czworokątna, budowla z dwoma skrzydłami bocznymi, frontem zwrócona na wschód. Korpus dwukondygnacyjny nakrywał czterospadowy dach. Boczne skrzydła obejmowały ogród, a całość była otoczona fosą przez którą przerzucone były trzy mosty. Z uwagi na bagnisty grunt konstrukcja pałacu posadowiona została na ruszcie palowym. Po ponad dwustuletnim panowaniu rodu von Kottwiz, Karl Gotthard sprzedał rezydencję w 1788 roku von Luckowi. Na przełomie XVIII i XIX wieku dobra kilkakrotnie zmieniały właścicieli. Od 1791 roku należały do hrabiny Bethusy z domu Posadowsky, od 1796 roku do księcia von Carolath-Beuthen, po nim do barona von Birckhahn, od 1801 roku do księcia Georga von Hessen-Darmstadt a następnie do von Triebenfelda. W roku 1825 Konotop nabył von Wullfen, natomiast przed rokiem 1845 należał on do barona von Falkenhayn, który odziedziczył go po żonie. W 1845 r. posiadłość nabył hrabia von Förster. Od 1880 roku sukcesorem dominium został rotmistrz Emmo Förster, po którego śmierci panowanie objął jego syn Kurt Förster. Rezydencja pozostała w jego rękach do 1945 roku. Po wojnie w majątku zorganizowano PGR, a w pałacu mieszkania. W latach 50. XX wieku stan techniczny budynku znacznie się pogorszył. Z tego powodu wykwaterowano mieszkańców i w 1965 roku grożący zawaleniem obiekt częściowo rozebrano. Na początku XXI stulecia dawny folwark z ruiną pałacu został sprzedany przez Agencję Rolną Własności Skarbu Państwa w Zielonej Górze osobom prywatnym.
Do dzisiaj z pałacu przetrwały fragmenty murów konstrukcyjnych korpusu: centralna część fasady z narożnikiem południowo-wschodnim, cała ściana południowa i fragment zachodniej oraz murowany taras od strony parku. Z wystroju pałacu zachowała się kamienna tablica fundacyjna z 1693 roku.
Pierwszą potwierdzoną w źródłach informacją dotyczącą miejscowych dóbr była wzmianka w 1482 roku o skazaniu przez księcia Jana II Żagańskiego na śmierć za rozbój trzech braci von Zabeltiz. Prawdopodobnie już wówczas istniała w Konotopie siedziba rodu von Zabeltiz wzniesiona wśród bagien, jako dwór obronny otoczony wodą. W 1506 roku dobra rycerskie Konotop nadane zostały w lenno Konradowi von Löben. W 1513 roku objął je Baltazar von Löbell, a następnie Wolf von Löbell. Około 1550 roku majątek nabył Johann von Dyhrn. Ślub jego wnuczki Anny z Zygmuntem baronem von Kottwitz, przeniósł dobra na okres 200 lat we władanie tej rodziny. W ostatnim dziesięcioleciu XVII wieku z inicjatywy ówczesnego właściciela Adama Wenzela von Kottwitz rozpoczęto budowę pałacu. Prace ukończono w grudniu 1696 roku. Była to czworokątna, budowla z dwoma skrzydłami bocznymi, frontem zwrócona na wschód. Korpus dwukondygnacyjny nakrywał czterospadowy dach. Boczne skrzydła obejmowały ogród, a całość była otoczona fosą przez którą przerzucone były trzy mosty. Z uwagi na bagnisty grunt konstrukcja pałacu posadowiona została na ruszcie palowym. Po ponad dwustuletnim panowaniu rodu von Kottwiz, Karl Gotthard sprzedał rezydencję w 1788 roku von Luckowi. Na przełomie XVIII i XIX wieku dobra kilkakrotnie zmieniały właścicieli. Od 1791 roku należały do hrabiny Bethusy z domu Posadowsky, od 1796 roku do księcia von Carolath-Beuthen, po nim do barona von Birckhahn, od 1801 roku do księcia Georga von Hessen-Darmstadt a następnie do von Triebenfelda. W roku 1825 Konotop nabył von Wullfen, natomiast przed rokiem 1845 należał on do barona von Falkenhayn, który odziedziczył go po żonie. W 1845 r. posiadłość nabył hrabia von Förster. Od 1880 roku sukcesorem dominium został rotmistrz Emmo Förster, po którego śmierci panowanie objął jego syn Kurt Förster. Rezydencja pozostała w jego rękach do 1945 roku. Po wojnie w majątku zorganizowano PGR, a w pałacu mieszkania. W latach 50. XX wieku stan techniczny budynku znacznie się pogorszył. Z tego powodu wykwaterowano mieszkańców i w 1965 roku grożący zawaleniem obiekt częściowo rozebrano. Na początku XXI stulecia dawny folwark z ruiną pałacu został sprzedany przez Agencję Rolną Własności Skarbu Państwa w Zielonej Górze osobom prywatnym.
Do dzisiaj z pałacu przetrwały fragmenty murów konstrukcyjnych korpusu: centralna część fasady z narożnikiem południowo-wschodnim, cała ściana południowa i fragment zachodniej oraz murowany taras od strony parku. Z wystroju pałacu zachowała się kamienna tablica fundacyjna z 1693 roku.
