Pałac w Konradowie wraz z folwarkiem usytuowany został w centrum wsi o planie ulicówki. Podobnie jak wiele innych kompleksów dworskich, zespół konradowski składał się pierwotnie z trzech głównych części: rezydencjonalnej, którą tworzył pałac wraz z parkiem, gospodarczej w formie rozległego dziedzińca z budynkami oraz kolonii mieszkalnej. Pałac został zwrócony elewacją frontową w stronę głównej drogi prowadzącej przez wieś. Obecnie budowla pełni funkcję mieszkalną.
Ubóstwo źródeł utrudnia rozpoznanie historii wsi oraz majątku. Wiadomo, że w 1813 roku dobra konradowskie przejął w posiadanie Ulrich Knauer, który według odnotowanej później opinii dobrze nimi zarządzał, podobnie jak nieznany z imienia jego poprzednik. Obecne założenie powstało pod koniec XIX wieku i jest łączone z nazwiskiem potomka Ulricha – Hermana Knauera. Folwark konradowski liczył wówczas 172,17 ha powierzchni i przynosił znaczne dochody. Późniejsze wiadomości na temat majątku są jeszcze bardziej skąpe. Wiemy, że w latach od 1935 do 1941 roku ich właścicielem był niejaki Robert Wei-mar urodzony w 1882 roku, a zmarły w 1941. Nazwisk dalszych gospodarzy nie znamy.
Pałac w Konradowie założony został na rzucie zbliżonym do litery H, z silnie wysuniętym niskim ryzalitem od elewacji tylnej. Zróżnicowaną gabarytowo bryłę pałacu tworzą: trzykondygnacyjne skrzydło środkowe z dwuspadowym dachem, piętrowe skrzydła boczne nakryte czterospadowymi płaskimi dachami oraz parterowy ryzalit z tarasem. Wszystkie człony są podpiwniczone. Elewacje o symetrycznym rozstawie, w poziomie podzielone są wąskimi gzymsami nad cokołem i nad drugą kondygnacją. Elementami układu wertykalnego są osie okien i narożne boniowania. Fasada, w pięcioosiowej partii środkowej zaakcentowana została trzyosiowym pseudoryzalitem zwieńczonym trójkątnym szczytem. Umieszczone na osi wejście, zamknięte półkoliście, ujęte zostało portalem w postaci pilastrów podtrzymujących trójkątny przyczółek. Dwuosiowe ściany skrzydeł bocznych stwarzają wrażenie ryzalitów. Elewacja tylna zakomponowana została podobnie jak fasada. Wszystkie otwory okienne w parterze zamknięto półkoliście i flankowano obramieniem w postaci lizen podtrzymujących archiwoltę łuku. Prostokątne okna piętra i kwadratowe poddasza, ujęto w proste obramienia. Układ wewnętrzny skrzydła środkowego jest dwutraktowy, a w skrzydłach bocznych jednotraktowy.
Bryłą, artykulacją architektury oraz układem przestrzennym pałac stanowi echo renesansowych rezydencji włoskich, do których odwołał się twórca konradowskiego założenia. Dodatkowo wprowadzono od strony fasady portal z arkadowo ukształtowanym otworem wejściowym, nad którym umieszczono trójkątny tympanom wsparty na pilastrach – motyw popularny w nowożytnych pałacach. Należy jednak pamiętać, że posługiwano się najprawdopodobniej włoskimi wzorcami renesansowymi przekształconymi już zapewne przez dziewiętnastowiecznych artystów Italii. Jest to więc nawiązanie nie bezpośrednie, lecz poprzez późniejsze interpretacje stylów nowożytnych.
Ubóstwo źródeł utrudnia rozpoznanie historii wsi oraz majątku. Wiadomo, że w 1813 roku dobra konradowskie przejął w posiadanie Ulrich Knauer, który według odnotowanej później opinii dobrze nimi zarządzał, podobnie jak nieznany z imienia jego poprzednik. Obecne założenie powstało pod koniec XIX wieku i jest łączone z nazwiskiem potomka Ulricha – Hermana Knauera. Folwark konradowski liczył wówczas 172,17 ha powierzchni i przynosił znaczne dochody. Późniejsze wiadomości na temat majątku są jeszcze bardziej skąpe. Wiemy, że w latach od 1935 do 1941 roku ich właścicielem był niejaki Robert Wei-mar urodzony w 1882 roku, a zmarły w 1941. Nazwisk dalszych gospodarzy nie znamy.
Pałac w Konradowie założony został na rzucie zbliżonym do litery H, z silnie wysuniętym niskim ryzalitem od elewacji tylnej. Zróżnicowaną gabarytowo bryłę pałacu tworzą: trzykondygnacyjne skrzydło środkowe z dwuspadowym dachem, piętrowe skrzydła boczne nakryte czterospadowymi płaskimi dachami oraz parterowy ryzalit z tarasem. Wszystkie człony są podpiwniczone. Elewacje o symetrycznym rozstawie, w poziomie podzielone są wąskimi gzymsami nad cokołem i nad drugą kondygnacją. Elementami układu wertykalnego są osie okien i narożne boniowania. Fasada, w pięcioosiowej partii środkowej zaakcentowana została trzyosiowym pseudoryzalitem zwieńczonym trójkątnym szczytem. Umieszczone na osi wejście, zamknięte półkoliście, ujęte zostało portalem w postaci pilastrów podtrzymujących trójkątny przyczółek. Dwuosiowe ściany skrzydeł bocznych stwarzają wrażenie ryzalitów. Elewacja tylna zakomponowana została podobnie jak fasada. Wszystkie otwory okienne w parterze zamknięto półkoliście i flankowano obramieniem w postaci lizen podtrzymujących archiwoltę łuku. Prostokątne okna piętra i kwadratowe poddasza, ujęto w proste obramienia. Układ wewnętrzny skrzydła środkowego jest dwutraktowy, a w skrzydłach bocznych jednotraktowy.
Bryłą, artykulacją architektury oraz układem przestrzennym pałac stanowi echo renesansowych rezydencji włoskich, do których odwołał się twórca konradowskiego założenia. Dodatkowo wprowadzono od strony fasady portal z arkadowo ukształtowanym otworem wejściowym, nad którym umieszczono trójkątny tympanom wsparty na pilastrach – motyw popularny w nowożytnych pałacach. Należy jednak pamiętać, że posługiwano się najprawdopodobniej włoskimi wzorcami renesansowymi przekształconymi już zapewne przez dziewiętnastowiecznych artystów Italii. Jest to więc nawiązanie nie bezpośrednie, lecz poprzez późniejsze interpretacje stylów nowożytnych.
