Kościół pw. śś. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Kosieczynie gm. Zbąszynek, pow. świebodziński
Kosieczyn położony jest przy trasie prowadzącej ze Zbąszynka do Babimostu. Tuż przy głównej drodze, w centrum wsi, na obszernym placu niegdyś pełniącym rolę cmentarza, zlokalizowany jest kościół. Nieopodal znajduje się założenie folwarczne.
Pierwsze wzmianki o Kosieczynie pojawiają się w 1344 r. Z lat 1396-1403 pochodzą informacje na temat przynależności miejscowości do dóbr Macieja Warthy (Watta) z Nądni. W następnych latach Kosieczyn stanowi własność kolejnych jego spadkobierców, najpierw żony a następnie synów. Z ich działalnością wiąże się powstanie w miejscowości drewnianej świątyni o konstrukcji zrębowej i jej uposażenie. Przez długi okres badacze wyrażali powściągliwe opinie na temat datowania obiektu, zwracając jednakże uwagę na możliwość zachowania do czasów obecnych pierwszej powstałej w Kosieczynie świątyni. Ostatnie lata przyniosły odpowiedzi na szereg pytań. Wykonane w 2006 r. (na zlecenie Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków) przez prof. Tomasza Ważny badania dendrochronologiczne pozwoliły na określenie, iż najbardziej prawdopodobną datą budowy świątyni jest rok 1389, a jako pewnik można przyjąć przełom XIV i XV stulecia. Więźba dachowa wykonana została w roku 1417 z belek ściętych pomiędzy rokiem 1406 a 1416. Datowana dotychczas na wiek XVIII wieża wzniesiona została już w roku 1431. Potwierdziły się tym samym przypuszczenia dotychczasowych autorów, iż brak informacji w źródłach pisanych, na temat wzniesienia w miejscowości nowej świątyni, nie jest przypadkowy. Z przeprowadzonych badań wynika jednocześnie, iż zachowany do chwili obecnej kościół jest zabytkiem unikatowym. Jest też obiektem, o którego konsekracji przez biskupa poznańskiego Alberta II Jastrzębca w roku 1408, traktują źródła. W roku 1520 Kosieczyn przynależał do parafii w Chlastawie. Na krótki okres, około 1603 roku, kościół znalazł się w rękach protestantów. Z akt wizytacyjnych z roku 1640 wynika, iż kolatorami byli Jan, Stanisław i Mikołaj Gieszkowcy. W roku 1738 w trakcie kolejnej wizytacji spostrzeżono, iż kościół „chociaż stary, to przecież wewnątrz i zewnątrz ozdobny”. Wówczas też odnotowano, że znajdują się w nim trzy ołtarze. O dalszych losach kościoła wiemy niewiele. Najprawdopodobniej do znacznych przekształceń doszło w XIX w. lub w początkach wieku XX, kiedy to zmieniono układ otworów okiennych, wprowadzono nowe okna i wejście od strony południowej. Nie wiemy, kiedy wybudowano zakrystię na przedłużeniu korpusu, dawniej zlokalizowaną przy ścianie południowej prezbiterium.
Kościół wzniesiono w konstrukcji zrębowej na rzucie prostokąta z wyodrębnionym, nieco węższym prezbiterium i zakrystią w konstrukcji szkieletowej na jego przedłużeniu. Dodatkowo wzbogacono go o wieżę w konstrukcji szkieletowej. Nawę i prezbiterium nakryto dachami dwuspadowymi, zakrystię trójspadowym a wieżę zwieńczono dachem namiotowym. Całość elewacji została oszalowana dopiero w XX w. Do wnętrza prowadzą dwa wejścia: w przyziemiu wieży od strony zachodniej oraz przez zakrystię od strony wschodniej. Niegdyś jedno z wejść znajdowało się w ścianie północnej prezbiterium. Układ otworów okiennych pochodzi prawdopodobnie z końca XIX w. lub z początku wieku XX. Pierwotnie otwory były umieszczone niżej i ujęte w grube oboknia.
Obecnie wnętrze kościoła pokryte w większości współczesną boazerią, pierwotnie posiadało odsłoniętą konstrukcję zrębową, którą w niedługim czasie pokryto tynkiem. Od strony zachodniej wprowadzono chór muzyczny a na narożniku prezbiterium i nawy ambonę.
W okresie powojennym, w roku 1945, dotychczasowa parafia w Kosieczynie została przeniesiona do Zbąszynka. Przywrócono ją w roku 1957. W okresie tym przeprowadzono szereg prac w kościele. W latach 1956-1958 wykonano remont dachu. W roku 1958 elewację południową zabezpieczono stalowymi podporami. W 1976 r. przeprowadzono prace dotyczące wyposażenia świątyni. Odnowiono wówczas ołtarze, ambonę i konfesjonał. W roku 1979 wymieniono szalunek zewnętrzny a w 1980 przeprowadzono niezbyt szczęśliwą modernizację wnętrza. Ostatnie lata to okres przywracania dawnej świetności świątyni w oparciu o dokładne badania konserwatorskie. Wykonano nowy szalunek, pokrycie dachu eternitem wymieniono na gont. Zlikwidowane zostały stalowe podpory a stabilizację konstrukcji wprowadzono za pomocą ściągów w partii więźby dachowej. Obecnie trwają dalsze badania i prace mające na celu wyeksponowanie zrębowej konstrukcji kościoła wraz z dekorującą ją polichromią. Przywrócona zostanie także posadzka ceramiczna na pierwotnym, niższym poziomie. W dawne otwory okienne wprowadzona będzie stolarka nawiązująca do form stosowanych w okresie powstania kościoła.
