Założenie dworskie w Koźli położone jest w centrum wsi, nieopodal kościoła parafialnego pw. św. Jadwigi. Wzniesiony w 1710 roku dwór usytuowany został przy południowym boku folwarcznego podwórza. Kompleks zabudowań gospodarczych otacza pozostałe boki dziedzińca. Obecnie obiekt jest własnością prywatną, służy celom mieszkalnym i utrzymywany jest w dobrym stanie.
Ubóstwo przekazów źródłowych utrudnia odtworzenie dziejów rycerskich dóbr w Koźli. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1305 roku, chociaż istnieją przesłanki świadczące o starszej metryce miejscowości. Dobra rycerskie musiały tutaj istnieć już w średniowieczu, brak jednak wiadomości o ich lennych właścicielach. Zdaje się to wskazywać, że mieszkali poza Koźlą. Zatem pierwszą siedzibą szlachecką w Koźli jest zachowany do dzisiaj dwór powstały w końcu XVII wieku, rozbudowany w 1710 roku i przekształcony we wnętrzu w 1890 roku.
Pomimo iż plan dworu w Koźli można wpisać w plan regularnego prostokąta (z pozornym ryzalitem), to w rzucie budowli czytelne są wyszczególnione wyżej fazy budowy. W pierwszym okresie powstała część środkowa i wschodnia założenia, z których tylko centralna została podpiwniczona. W drugiej fazie rozbudowano obiekt w stronę zachodnią – mury oddzielające tę partię budynku są wyraźnie grubsze. Należy przypuszczać, że z tego czasu pochodzą także sztukaterie, których dzisiejsza asymetria wynika z wprowadzenia wtórnych podziałów. Trzecia przebudowa polegała na wprowadzeniu międzytraktowego korytarza. Wówczas zmiany objęły także elewacje obiektu – wprowadzono zasadę ścisłej symetrii – szczególnie w elewacji północnej i południowej. Jest wielce prawdopodobne, iż w trakcie tych zmian przeprowadzono liczne naprawy murów zewnętrznych dworu – w partii przyziemia cegła murowana jest na przemian z kamieniem. Wyższe partie powstały w konstrukcji szkieletowej – w wypełnieniu cegłą z zewnątrz oraz wypełnieniu szachulcem od wewnątrz. Tak ukształtowana bryła dwukondygnacyjna dworu nakryta jest dachem czterospadowym z wyodrębnionymi połaciami nad ryzalitem. Pozbawione dekoracji elewacje komponowane są rytmem rozmieszczonych symetrycznie prostokątnych okien. Tylko fasada wzbogacona została partią ryzalitu flankowanego zdwojonymi pilastrami i zwieńczonego szczytem o miękkiej linii, ujętym po bokach filarkami.
Po wojnie obiekt należał do PGR, pełniąc częściowo rolę magazynów produktów rolnych. Dopiero w latach osiemdziesiątych zdewastowany zabytek przeszedł w ręce prywatne. Nowy właściciel przeprowadził w latach 1983-1986 gruntowny remont przywracając budynkowi dawny wygląd. Niestety, ze względu na bardzo zły stan zachowania lub zupełną destrukcję nie było możliwe uratowanie historycznej stolarki zarówno okiennej, jak i drzwiowej. Nie zachowały się także żadne elementy dawnego wyposażenia wnętrz. Na uwagę zasługują natomiast zachowane do dzisiaj w kilku pomieszczeniach sztukaterie oraz sklepienia krzyżowe i kolebkowe piwnic. Do oryginalnych elementów dworu należy również więźba dachowa – płatwiowo-jętkowa z dwoma poziomami jętek.
