Zespół dworski zlokalizowany jest w zachodniej części Kozowa, na południe od drogi prowadzącej z Luboszyc. Dwór zajmuje wschodnią stronę rozległego podwórza, do którego od południa i od zachodu przylegają budynki gospodarcze. Obecnie obiekt pełni funkcję mieszkalną.
Data lokacji wsi nie jest znana. Kozów położony jest na terenie wczesnego zasiedlenia, związanego w X-XII wieku z grodem Niemczy Łużyckiej (dziś Polanowice). Szereg wsi tego obszaru wymienionych zostało w dokumencie z 1000 roku. W XII stuleciu udokumentowanych jest dalszych 13 miejscowości, wśród nich Kozów. W tamtych czasach były to źrebia (rodzinne gospodarstwa rolne) bądź siodła, skupiające klika źrebi. Kozów, podobnie jak sąsiednie wsie, należał wówczas do klasztoru benedyktynek w Gubinie. Po sekularyzacji klasztoru poszczególne miejscowości stały się własnością domenalną cesarza. Z czasem zostały sprzedane różnym rodzinom szlacheckim. O właścicielach Kozowa z tego czasu brak wiadomości. W okresie nowożytnym wieś należała do rodziny von Würksche. W połowie XVIII wieku, Kozów i Luboszyce zakupił Jan Mikołaj von Markxen, który przekształcił swoją posiadłość we własność niezależną, dziedziczną. W 1764 roku obie miejscowości stały się własnością rodziny von Seydel, w której rękach pozostały do 1945 roku.
Folwark w Kozowie istniał prawdopodobnie od czasów średniowiecznych. Jednakże do końca XVIII wieku nie było tutaj siedziby szlacheckiej. Przypuszczalnie, w 2. poł. XVIII wieku, aż do czasu wzniesienia pałacu w sąsiednich Luboszycach, w połowie XIX wieku, siedzibą właściciela mógł być dwór w Kozowie. Jego pierwotny wygląd nie jest znany. Można przypuszczać, że architektonicznie był znacznie bogatszy, wyposażony zapewne w liczne lizeny i gzyms międzykondygnacyjny. Możliwe, że podczas remontu, który miał miejsce w 2. poł. XIX wieku usunięto lizeny i podwyższono ryzalit o jedną kondygnację.
W obecnym kształcie obiekt pozbawiony jest wyraźnych cech stylowych. Dwór założony jest na planie prostokąta, z dwutraktowym wnętrzem. Dwukondygnacyjny budynek z trzykondygnacyjnym ryzalitem, częściowo podpiwniczony, nakryty jest wysokim dachem mansardowym z naczółkami. Elewacja frontowa, zwrócona w kierunku zachodnio – północnym, zakomponowana jest symetrycznie, jako siedmioosiowa, z trzyosiowym pseudoryzalitem w części środkowej zamkniętym trójkątnym szczytem. W osi pseudoryzalitu znajduje się wejście główne. Ryzalit posiada skromną dekorację w postaci gzymsów międzykondygnacyjnych, ramowego podziału oraz profilowanego gzymsu wieńczącego szczyt. Prostokątne otwory okienne fasady nie są ujęte w opaski. Pozostałe elewacje podzielone są jedynie rytmicznie rozmieszczonymi otworami okiennymi, opracowanymi analogicznie jak w fasadzie.
Po II wojnie światowej zespół dworski w Kozowie należał do Kombinatu Gospodarstw Rolnych w Grabicach. W latach 1973-1976 trwał remont związany z przystosowaniem dworu na cele mieszkalne. Wówczas całkowicie przebudowano wnętrze dworu, zmieniając jego układ i charakter, a także niszcząc wszystkie elementy wystroju. Zasypano także piwnice. Ponadto wymieniono stolarkę okienną i drzwiową oraz częściowo pokrycie dachowe. Obiekt należy do Agencji Nieruchomości Rolnej i nadal jest użytkowany jako mieszkania.
Data lokacji wsi nie jest znana. Kozów położony jest na terenie wczesnego zasiedlenia, związanego w X-XII wieku z grodem Niemczy Łużyckiej (dziś Polanowice). Szereg wsi tego obszaru wymienionych zostało w dokumencie z 1000 roku. W XII stuleciu udokumentowanych jest dalszych 13 miejscowości, wśród nich Kozów. W tamtych czasach były to źrebia (rodzinne gospodarstwa rolne) bądź siodła, skupiające klika źrebi. Kozów, podobnie jak sąsiednie wsie, należał wówczas do klasztoru benedyktynek w Gubinie. Po sekularyzacji klasztoru poszczególne miejscowości stały się własnością domenalną cesarza. Z czasem zostały sprzedane różnym rodzinom szlacheckim. O właścicielach Kozowa z tego czasu brak wiadomości. W okresie nowożytnym wieś należała do rodziny von Würksche. W połowie XVIII wieku, Kozów i Luboszyce zakupił Jan Mikołaj von Markxen, który przekształcił swoją posiadłość we własność niezależną, dziedziczną. W 1764 roku obie miejscowości stały się własnością rodziny von Seydel, w której rękach pozostały do 1945 roku.
Folwark w Kozowie istniał prawdopodobnie od czasów średniowiecznych. Jednakże do końca XVIII wieku nie było tutaj siedziby szlacheckiej. Przypuszczalnie, w 2. poł. XVIII wieku, aż do czasu wzniesienia pałacu w sąsiednich Luboszycach, w połowie XIX wieku, siedzibą właściciela mógł być dwór w Kozowie. Jego pierwotny wygląd nie jest znany. Można przypuszczać, że architektonicznie był znacznie bogatszy, wyposażony zapewne w liczne lizeny i gzyms międzykondygnacyjny. Możliwe, że podczas remontu, który miał miejsce w 2. poł. XIX wieku usunięto lizeny i podwyższono ryzalit o jedną kondygnację.
W obecnym kształcie obiekt pozbawiony jest wyraźnych cech stylowych. Dwór założony jest na planie prostokąta, z dwutraktowym wnętrzem. Dwukondygnacyjny budynek z trzykondygnacyjnym ryzalitem, częściowo podpiwniczony, nakryty jest wysokim dachem mansardowym z naczółkami. Elewacja frontowa, zwrócona w kierunku zachodnio – północnym, zakomponowana jest symetrycznie, jako siedmioosiowa, z trzyosiowym pseudoryzalitem w części środkowej zamkniętym trójkątnym szczytem. W osi pseudoryzalitu znajduje się wejście główne. Ryzalit posiada skromną dekorację w postaci gzymsów międzykondygnacyjnych, ramowego podziału oraz profilowanego gzymsu wieńczącego szczyt. Prostokątne otwory okienne fasady nie są ujęte w opaski. Pozostałe elewacje podzielone są jedynie rytmicznie rozmieszczonymi otworami okiennymi, opracowanymi analogicznie jak w fasadzie.
Po II wojnie światowej zespół dworski w Kozowie należał do Kombinatu Gospodarstw Rolnych w Grabicach. W latach 1973-1976 trwał remont związany z przystosowaniem dworu na cele mieszkalne. Wówczas całkowicie przebudowano wnętrze dworu, zmieniając jego układ i charakter, a także niszcząc wszystkie elementy wystroju. Zasypano także piwnice. Ponadto wymieniono stolarkę okienną i drzwiową oraz częściowo pokrycie dachowe. Obiekt należy do Agencji Nieruchomości Rolnej i nadal jest użytkowany jako mieszkania.
