Na poł. XIII w. datowane są pozostałości pierwotnego kamiennego kościoła widoczne w szczytowych elewacjach prezbiterium i nawy głównej. Obecne rozmiary kościół otrzymał przy odbudowie po pożarze w 1339 i w rezultacie prac prowadzonych w 1 poł. XV w. Ok. 1460 dostawiona została zakrystia z książęcą emporą oraz ufundowana przez księcia Henryka IX kaplica mansjonarska z kryptą. W końcu XV w. Wzniesione zostały cztery kaplice i podwyższona wieża. W pożarze 1554 runęły gotyckie sklepienia, w 1637 płomienie dosięgły wnętrz, a w 1764 spłonęły dachy, zastąpione przy odbudowie odrębnymi dla każdej z naw. W 1725 powstała barokowa kaplica Ogrójcowa. W latach 1523–1636 świątynią władali luteranie. Gotycki kościół jest orientowany, murowany z kamienia i cegły, trójnawowy, halowy z prosto
zamkniętym prezbiterium, poszerzonym od południa o nawę. Do prezbiterium przylega wieża z kruchtą w przyziemiu i zakrystia z emporą, do nawy północnej trzyprzęsłowa kaplica mansjonarska i kaplica Chrztu, a do południowej rzędy kaplic i kruchta. Przy bocznej nawie prezbiterium znajduje się barokowa kaplica Ogrójca. Nawy przekryte są czteroprzęsłowymi sklepieniami krzyżowymi, prezbiterium dwuprzęsłowymi,
kaplice krzyżowo-żebrowymi i gwiaździstymi, zakrystia sieciowym. Na zewnątrz kościół oskarpowany, zachował gotyckie wysokie okna. Na elewacjach znajduje się kilkanaście renesansowych i barokowych
płyt epitafijnych z dobrych warsztatów kamieniarskich. Bogate, głównie barokowe wyposażenie kościoła
prezentuje wysoki poziom artystyczny. W licznej grupie dzieł wyróżniają się ołtarz główny i polichromowana rzeźba Piety (XVIIIw.) oraz ambona (XVII w.).
