Pałac wraz z parkiem i folwarkiem zajmuje środkową część wsi i stanowi jej dominantę kompozycyjną. Miejscowość ukształtowana jest jako krótka ulicówka folwarczna, zdeterminowana przez warunki topograficzne, jakimi jest linia brzegowa rzeki Warty. Pałac odgrodzony od drogi parkiem, ma po stronie północnej zabudowania folwarczne, z których najbardziej interesującym budynkiem jest dawny spichlerz, utrzymany w stylu historyzującym, z przewagą elementów neoromańskich, o ścianach licowanych cegłą.
Krasne Dłusko (Dutsco, Lauske) to wieś o metryce średniowiecznej, założona prawdopodobnie na „surowym korzeniu”. Pierwsza wzmianka pisana o wsi pochodzi natomiast z 1388 roku, a następne z lat 1412 i 1415, gdy w źródłach wymieniono nazwy „Nowy Dluszco” i „Antiquum Dluszco”. Najpierw wieś często zmieniała swego właściciela lecz od 1430 roku stała się dobrem rodziny Hersztopskich. Należała do nich aż do pocz. XVII wieku, gdy majątek zakupił Hieronim Kalckreuth z Pomorska k. Zielonej Góry. W 2. poł. XVII wieku Kalckreuthowie sprzedali wieś Gębickim z Lubikowa. W 1688 roku Stefan Gębicki wystawił przywilej na osadę olęderską, która została określona jako Nowe Dłusko (Neu Lauske). Potem Dłusko zmieniało swą przynależność stając się kolejno własnością: Ponińskich, Belinów Węgierskich oraz rodziny Pflug. Po 1945 roku majątek stał się siedzibą miejscowego PGR, aby następnie pozostać w zarządzie Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. Od 2001 roku pałac stał się własnością prywatną i służy jako pensjonat, również z pokojami przystosowanymi dla osób w podeszłym wieku.
Pierwsza wzmianka o dworze we wsi Krasne Dłusko pochodzi z 1734 roku i wiąże się z osobą Franciszka Ponińskiego, starosty kopanickiego. W ich siedzibie w XVIII wieku znajdowała się dworska, prywatna kaplica obsługiwana przez cystersów z Rokitna.
Obecny budynek dworu został wzniesiony w końcu XIX wieku jako murowana piętrowa budowla. Posadowiona na rzucie prostokąta bryła wzbogacona jest trzema ryzalitami od frontu i nakryta wysokim dachem dwuspadowym, krytym dachówką ceramiczną karpiówką. Przy szczytach, w 2. poł. XX wieku pojawiły się dobudówki. Elewacje są symetryczne, siedmioosiowe, z głównym wejściem na osi centralnej umieszczonym we wnęce utworzonej przez ściany podpierające balkon. Wnętrze jest dwutraktowe, z sienią na osi, gdzie zachowały się oryginalne elementy wyposażenia. Należy do nich stolarka schodów reprezentacyjnych, obiegająca z dwóch stron wnętrze, a także drzwi, boazeria ścian, belkowy strop malowany w wici roślinne oraz fragmenty ozdobnego pieca w formie kanelowanej kolumny, przebudowany współcześnie na kominek.
Oprócz sieni, z pomieszczeń reprezentacyjnych na uwagę zasługuje dawna sala balowa z podestem na orkiestrę. Obudowana współcześnie boazerią zatraciła cechy stylowe.
