Został zbudowany przez Henryka Brodatego wkrótce po lokacji miasta w 1217 i powiązany z jego obwarowaniami. Był ważną warownią strzegącą praw Śląska do Lubusza i wschodnich Łużyc. W 1229 i dziesięć lat później tutaj nastąpiła koncentracja rycerstwa śląskiego przed wyprawą przeciw Brandenburgii w obronie Lubusza. W 1238 zmarł na zamku krośnieńskim jego budowniczy, Henryk Brodaty, a trzy lata później, w czasie najazdu mongolskiego, w Krośnie znalazła schronienie księżna Jadwiga z dworem i trzebnickimi mniszkami. Wydarzenia te wskazują, że zamek Brodatego był budowlą nie tylko warowną lecz spełniającą dogodne warunki mieszkalne. Stanowił duże prostokątne założenie otoczone murem kurtynowym z bramą od strony zachodniej i budynkiem mieszkalnym zamykającym dziedziniec od północy. W średniowieczu powstało drugie skrzydło – zachodnie. Od 1476 zamkiem władali elektorowie brandenburscy. Stał się siedzibą kolejnych wdów po elektorach. W 1570 zakończono budowę trzeciego skrzydła (południowego). W czasie wojny trzydziestoletniej Szwedzi umocnili zamek wałami i bastionami, urządzając w nim bazę zaopatrzeniową i wypadową na Śląsk i Łużyce. Powtórzył to Fryderyk II w czasie aneksji Śląska. W XVIII i XIX w. zamek pełniąc różne funkcje, został gruntownie przebudowany. Zrujnowany w 1945, był poddany częściowemu zabezpieczeniu w latach 1958–1962 i 1964–1966, a w okresie od 1991–2007 odbudowano renesansowe skrzydło południowe, budynek bramny i dawną kaplicę w skrzydle zachodnim. Z pierwotnej budowli zachowała się kurtyna zachodnia, murowana z cegły w wątku wendyjskim oraz fragmenty kurtyny północnej.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
