Założenie dworskie w Książu Śląskim usytuowane zostało pośrodku wsi, u styku dwóch dróg, głównej Zielona Góra – Kożuchów oraz prostopadłej do niej, prowadzącej do wsi Jeleniów. Naprzeciwko założenia, po drugiej stronie głównej drogi, znajduje się otoczone kamienno-ceglanym murem miejsce, gdzie dawniej wznosił się kościół o średniowiecznej metryce. Dwór zwrócony jest tylną elewacją do drogi głównej, od której oddziela go murowane ogrodzenie. Na teren założenia folwarcznego prowadziła od strony północno-wschodniej dwuskrzydłowa brama wjazdowa, której pozostałością są dwa ceglane, otynkowane filary. Podwórze gospodarcze założone jest na planie prostokąta, którego wschodnią pierzeję zamyka dwór. Nie istnieją już budynki gospodarcze, które niegdyś znajdowały się w południowej części założenia. Obecnie w zabytku znajduje się sześć lokali mieszkalnych. Część z nich jest w posiadaniu Gminy Kożuchów, pozostałe wykupili mieszkańcy.
Pierwsza wiadomość o należących do sołectwa zabudowaniach pochodzi z roku 1836, kiedy to piorun uderzył w należącą do sołtysa stodołę. Mimo iż, jak zaznaczono, wszystkie budynki były murowane i zaopatrzone w piorunochrony, stodoła spłonęła. Właścicielem sołectwa był wówczas Erdmann. Z roku 1873 pochodzi informacja o kolejnym właścicielu majątku – był nim hrabia Schack von Wittenau z Dziadoszyc. W 1886 roku wieś przechodzi w ręce Heinricha Werndt. W latach 1902-1917 władał nim Max Greulich. W 1921 roku majątek został podzielony na dwie części, z których część określana jako Freygut – dawne sołectwo, należała do Kurta Ihssena, od 1926 roku do Otto Haussmana, a od 1933 do 1944 do Hermanna Walzera.
Dwór powstał prawdopodobnie ok. 1800 roku. Rozwiązania architektoniczne zastosowane w obiekcie, mimo tradycyjnej bryły nawiązującej do barokowych dworów bądź plebani z przełomu XVII i XVIII wieku, zostały zaczerpnięte z obiektów wznoszonych ok. 1800 roku przez Christiana Valentego Schultza. Był to architekt wykształcony i działający w środowisku poczdamskim, związany z Dolnym Śląskiem, w latach 1784-1804 dyrektor urzędu budowlanego w Głogowie. Jednym ze wzniesionych przez niego obiektów jest pałac w Stypułowie Dolnym, pochodzący z 1800 roku. Architekt zastosował w nim te same rozwiązania, które występują w Książu Śląskim. Jest to sposób rozczłonkowania fasady, trójkątny naczółek oraz portal z hemisferycznie przesklepioną niszą ozdobioną rozetami.
Dwór założony jest na planie prostokąta, zwrócony elewacją frontową w stronę podwórza gospodarczego. Jest to podpiwniczony, dwukondygnacyjny budynek kryty wysokim dachem czterospadowym. Fasada obiektu jest siedmioosiowa. Jej środkowa partia o trzech osiach, zaakcentowana została pozornym ryzalitem, zwieńczonym trójkątnym tympanonem. Otwory okienne ryzalitu ujęte czterema lizenami, biegnącymi przez całą wysokość budynku, umieszczone są w trzech wydłużonych, cofniętych względem lica muru płaszczyznach. Między oknami przyziemia a piętra umieszczone są prostokątne płyciny o szerokości otworów okiennych. Główne wejście do budynku mieści się w konchowo przesklepionej wnęce. Pierwotnie podniebie konchy podzielone było listwami na zmniejszające się pola, z których każde wypełniała rozeta. Obecnie brakuje listew oraz kilku rozet. Drzwi wejściowe są drewniane, dwuskrzydłowe, płycinowe, zdobione u góry girlandami. Otwory okienne fasady umieszczone są w cofniętych płaszczyznach obejmujących po dwa okna.
Pozostałe elewacje są gładko opracowane z zaznaczoną jedynie partią niskiego cokołu i gzymsem podokapowym. We wschodniej elewacji, w dwóch środkowych osiach, pomiędzy oknami parteru i piętra znajdują się prostokątne płyciny, analogiczne do fasady. W zachodniej części elewacji południowej znajduje się dobudówka w formie murowanego ganku, krytego daszkiem dwuspadowym. W ganku umieszczone jest boczne wejście do obiektu. Do elewacji południowej, w latach 90. XIX wieku, dostawiono przybudówkę, sięgającą połowy wysokości pierwszej kondygnacji, nakrytą dachem pulpitowym.
Układ wnętrz jest dwutraktowy. Główne wejście prowadzi do przesuniętej z osi sieni, mieszczącej prowadzącą na piętro klatkę schodową. W przyziemiu budynku są zlokalizowane pomieszczenia o dwojakim charakterze. Północna, przesklepiona część, stanowiła pomieszczenia gospodarcze wraz z „czarną kuchnią” i zejściem do piwnicy. W części południowej znajdowały się dwa znacznych rozmiarów wnętrza, mieszczące pierwotnie wyszynk i sołecką salę rozpraw. Po roku 1945 pomieszczenia te zostały podzielone ścianami działowymi, tworząc w sumie w dwóch traktach po trzy amfiladowo ułożone lokale. Piętro mieściło mieszkanie sołtysa. Układ piętra budynku jest również dwutraktowy, podobnie jak w przyziemiu, w trakcie frontowym sień przesunięta jest z osi. We wnętrzu ocalała, pochodząca z czasów budowy, klasycystyczna stolarka. Główną ozdobą drewnianej klatki schodowej jest balustrada schodów. Składa się ona z umieszczonych naprzemian odcinków prostych tralek oraz przenikających się elips.
Po roku 1945 obiekt znajdował się w posiadaniu PGR. Wówczas podzielono wnętrza na mniejsze lokale mieszkalne. Pomieszczenia znajdujące się w północnej części przyziemia użytkowane były jako biura, które po likwidacji PGR zamieniono na mieszkanie. Podczas remontu elewacji w 1968 roku, obejmującego położenie nowego tynku, częściowo zatarto dawne podziały elewacji, wstawiono nową stolarkę okienną, nie zachowującą historycznych podziałów, usunięto kute kraty zabezpieczające otwory okienne.
Pierwsza wiadomość o należących do sołectwa zabudowaniach pochodzi z roku 1836, kiedy to piorun uderzył w należącą do sołtysa stodołę. Mimo iż, jak zaznaczono, wszystkie budynki były murowane i zaopatrzone w piorunochrony, stodoła spłonęła. Właścicielem sołectwa był wówczas Erdmann. Z roku 1873 pochodzi informacja o kolejnym właścicielu majątku – był nim hrabia Schack von Wittenau z Dziadoszyc. W 1886 roku wieś przechodzi w ręce Heinricha Werndt. W latach 1902-1917 władał nim Max Greulich. W 1921 roku majątek został podzielony na dwie części, z których część określana jako Freygut – dawne sołectwo, należała do Kurta Ihssena, od 1926 roku do Otto Haussmana, a od 1933 do 1944 do Hermanna Walzera.
Dwór powstał prawdopodobnie ok. 1800 roku. Rozwiązania architektoniczne zastosowane w obiekcie, mimo tradycyjnej bryły nawiązującej do barokowych dworów bądź plebani z przełomu XVII i XVIII wieku, zostały zaczerpnięte z obiektów wznoszonych ok. 1800 roku przez Christiana Valentego Schultza. Był to architekt wykształcony i działający w środowisku poczdamskim, związany z Dolnym Śląskiem, w latach 1784-1804 dyrektor urzędu budowlanego w Głogowie. Jednym ze wzniesionych przez niego obiektów jest pałac w Stypułowie Dolnym, pochodzący z 1800 roku. Architekt zastosował w nim te same rozwiązania, które występują w Książu Śląskim. Jest to sposób rozczłonkowania fasady, trójkątny naczółek oraz portal z hemisferycznie przesklepioną niszą ozdobioną rozetami.
Dwór założony jest na planie prostokąta, zwrócony elewacją frontową w stronę podwórza gospodarczego. Jest to podpiwniczony, dwukondygnacyjny budynek kryty wysokim dachem czterospadowym. Fasada obiektu jest siedmioosiowa. Jej środkowa partia o trzech osiach, zaakcentowana została pozornym ryzalitem, zwieńczonym trójkątnym tympanonem. Otwory okienne ryzalitu ujęte czterema lizenami, biegnącymi przez całą wysokość budynku, umieszczone są w trzech wydłużonych, cofniętych względem lica muru płaszczyznach. Między oknami przyziemia a piętra umieszczone są prostokątne płyciny o szerokości otworów okiennych. Główne wejście do budynku mieści się w konchowo przesklepionej wnęce. Pierwotnie podniebie konchy podzielone było listwami na zmniejszające się pola, z których każde wypełniała rozeta. Obecnie brakuje listew oraz kilku rozet. Drzwi wejściowe są drewniane, dwuskrzydłowe, płycinowe, zdobione u góry girlandami. Otwory okienne fasady umieszczone są w cofniętych płaszczyznach obejmujących po dwa okna.
Pozostałe elewacje są gładko opracowane z zaznaczoną jedynie partią niskiego cokołu i gzymsem podokapowym. We wschodniej elewacji, w dwóch środkowych osiach, pomiędzy oknami parteru i piętra znajdują się prostokątne płyciny, analogiczne do fasady. W zachodniej części elewacji południowej znajduje się dobudówka w formie murowanego ganku, krytego daszkiem dwuspadowym. W ganku umieszczone jest boczne wejście do obiektu. Do elewacji południowej, w latach 90. XIX wieku, dostawiono przybudówkę, sięgającą połowy wysokości pierwszej kondygnacji, nakrytą dachem pulpitowym.
Układ wnętrz jest dwutraktowy. Główne wejście prowadzi do przesuniętej z osi sieni, mieszczącej prowadzącą na piętro klatkę schodową. W przyziemiu budynku są zlokalizowane pomieszczenia o dwojakim charakterze. Północna, przesklepiona część, stanowiła pomieszczenia gospodarcze wraz z „czarną kuchnią” i zejściem do piwnicy. W części południowej znajdowały się dwa znacznych rozmiarów wnętrza, mieszczące pierwotnie wyszynk i sołecką salę rozpraw. Po roku 1945 pomieszczenia te zostały podzielone ścianami działowymi, tworząc w sumie w dwóch traktach po trzy amfiladowo ułożone lokale. Piętro mieściło mieszkanie sołtysa. Układ piętra budynku jest również dwutraktowy, podobnie jak w przyziemiu, w trakcie frontowym sień przesunięta jest z osi. We wnętrzu ocalała, pochodząca z czasów budowy, klasycystyczna stolarka. Główną ozdobą drewnianej klatki schodowej jest balustrada schodów. Składa się ona z umieszczonych naprzemian odcinków prostych tralek oraz przenikających się elips.
Po roku 1945 obiekt znajdował się w posiadaniu PGR. Wówczas podzielono wnętrza na mniejsze lokale mieszkalne. Pomieszczenia znajdujące się w północnej części przyziemia użytkowane były jako biura, które po likwidacji PGR zamieniono na mieszkanie. Podczas remontu elewacji w 1968 roku, obejmującego położenie nowego tynku, częściowo zatarto dawne podziały elewacji, wstawiono nową stolarkę okienną, nie zachowującą historycznych podziałów, usunięto kute kraty zabezpieczające otwory okienne.
