Pałac w Kursku położony jest w północnej części wsi o układzie regularnej owalnicy, na południu od nawsia, po wschodniej stronie drogi. Pałac odgradza od drogi duży dziedziniec, a wokół rozciąga się – aż do brzegu jeziora Kursko, rozległy park krajobrazowy. Na południe od pałacu rozlokowana jest zabudowa folwarku.
Miejscowość Kursko (Corsike, Kurzig Rtg.) składa się z dwóch części, północnej, o średniowiecznej metryce, wzmiankowanej w 1260 roku, oraz południowej, tzw. Nowego Kurska o formie wielodrożnicy, powstałej w XX wieku, gdy ówczesna właścicielka wsi, Ottonia Kalckreuth, sprzedała w 1923 roku część gruntów berlińskiej komisji kolonizacyjnej. Zespół pałacowo-parkowy znajduje się w tej północnej, starszej części wsi. Miejscowość była własnością prywatną rodu Kurskich, z których najbardziej znaną postacią był bernardyn, Maciej Kurski, sufragan poznański w latach 1659-1661. Kurscy władali wsią aż do pocz. XVII wieku, gdy majątek sprzedano rodzinie Bronikowskich. W 1754 roku jako kolejnego właściciela wymienia się Adama Leonarda von Kalckreuth, skoligaconego z Bronikowskimi. Rodzina von Kalckreuth posiadała majątek w Kursku aż do 1945 roku.
Po II wojnie światowej pałac przekształcono na ośrodek kolonijny, potem przekazano poznańskiej AWF, a w latach 90. XX wieku skomunalizowano i sprzedano.
Rezydencja szlachecka wzniesiona w końcu XVIII wieku została gruntowanie przebudowana w stylu neoklasycystycznym, z elementami historyzującymi, w latach 1875-1880 przez Jana Zygmunta von Kalckreutha. Budowla posadowiona została na rzucie prostokąta. Główna elewacja zwrócona jest ku dziedzińcowi, w kierunku południowo-zachodnim. Narożniki fasady akcentują centralne wieże: po stronie północnej na rzucie koła, a po stronie południowej sześcioboku foremnego. W elewacji bocznej, zachodniej na osi centralnej znajduje się ryzalit, do którego dostawiono wtórną dobudówkę. Bryła budynku jest zróżnicowana wysokościowo. Partia środkowa jest wyższa, dwukondygnacjowa, zamknięta dachem dwuspadowym i zwieńczona trójkątnym tympanonem. Partie boczne są niższe, nakryte niezależnymi dachami dwuspadowymi. Ilość kondygnacji budowli dostosowana jest do rzeźby terenu. Posadowienie pałacu na skarpie opadającej w kierunku południowo-wschodnim sprawia, że po stronie północno-wschodniej budynek jest dwukondygnacyjny, z trzykondygnacyjnym ryzalitem, a po stronie południowo-zachodniej jednokondygnacyjny. Wieloosiowe elewacje wzbogaca klasycystyczny detal architektoniczny: boniowanie, profilowane gzymsy i opaski, kroksztyny podokapowe w formie konsoli, a w elewacji tylnej płyciny podokienne i podokapnikowe, wypełnione dekoracją kwiatową.
Dwutraktowe wnętrze różni się szerokością traktów. W połowie budynku, pomieszczenia w trakcie od strony parku, po prawej stronie ryzalitu są szersze. Znajdują się tam sale reprezentacyjne. Mamy tu dobrze zachowany wystrój sali balowej z drewnianą podłogą, ułożoną z kwadratowych płycin oraz ze sztukateriami na suficie i stolarką drzwi. Sztukatorski wystrój zachował się również w dwóch innych salach położonych obok sali balowej.
Obecnie w pałacu trwają prace adaptacyjne, których celem jest przystosowanie budynku do funkcji turystycznej.
Miejscowość Kursko (Corsike, Kurzig Rtg.) składa się z dwóch części, północnej, o średniowiecznej metryce, wzmiankowanej w 1260 roku, oraz południowej, tzw. Nowego Kurska o formie wielodrożnicy, powstałej w XX wieku, gdy ówczesna właścicielka wsi, Ottonia Kalckreuth, sprzedała w 1923 roku część gruntów berlińskiej komisji kolonizacyjnej. Zespół pałacowo-parkowy znajduje się w tej północnej, starszej części wsi. Miejscowość była własnością prywatną rodu Kurskich, z których najbardziej znaną postacią był bernardyn, Maciej Kurski, sufragan poznański w latach 1659-1661. Kurscy władali wsią aż do pocz. XVII wieku, gdy majątek sprzedano rodzinie Bronikowskich. W 1754 roku jako kolejnego właściciela wymienia się Adama Leonarda von Kalckreuth, skoligaconego z Bronikowskimi. Rodzina von Kalckreuth posiadała majątek w Kursku aż do 1945 roku.
Po II wojnie światowej pałac przekształcono na ośrodek kolonijny, potem przekazano poznańskiej AWF, a w latach 90. XX wieku skomunalizowano i sprzedano.
Rezydencja szlachecka wzniesiona w końcu XVIII wieku została gruntowanie przebudowana w stylu neoklasycystycznym, z elementami historyzującymi, w latach 1875-1880 przez Jana Zygmunta von Kalckreutha. Budowla posadowiona została na rzucie prostokąta. Główna elewacja zwrócona jest ku dziedzińcowi, w kierunku południowo-zachodnim. Narożniki fasady akcentują centralne wieże: po stronie północnej na rzucie koła, a po stronie południowej sześcioboku foremnego. W elewacji bocznej, zachodniej na osi centralnej znajduje się ryzalit, do którego dostawiono wtórną dobudówkę. Bryła budynku jest zróżnicowana wysokościowo. Partia środkowa jest wyższa, dwukondygnacjowa, zamknięta dachem dwuspadowym i zwieńczona trójkątnym tympanonem. Partie boczne są niższe, nakryte niezależnymi dachami dwuspadowymi. Ilość kondygnacji budowli dostosowana jest do rzeźby terenu. Posadowienie pałacu na skarpie opadającej w kierunku południowo-wschodnim sprawia, że po stronie północno-wschodniej budynek jest dwukondygnacyjny, z trzykondygnacyjnym ryzalitem, a po stronie południowo-zachodniej jednokondygnacyjny. Wieloosiowe elewacje wzbogaca klasycystyczny detal architektoniczny: boniowanie, profilowane gzymsy i opaski, kroksztyny podokapowe w formie konsoli, a w elewacji tylnej płyciny podokienne i podokapnikowe, wypełnione dekoracją kwiatową.
Dwutraktowe wnętrze różni się szerokością traktów. W połowie budynku, pomieszczenia w trakcie od strony parku, po prawej stronie ryzalitu są szersze. Znajdują się tam sale reprezentacyjne. Mamy tu dobrze zachowany wystrój sali balowej z drewnianą podłogą, ułożoną z kwadratowych płycin oraz ze sztukateriami na suficie i stolarką drzwi. Sztukatorski wystrój zachował się również w dwóch innych salach położonych obok sali balowej.
Obecnie w pałacu trwają prace adaptacyjne, których celem jest przystosowanie budynku do funkcji turystycznej.
