Założenie pałacowe leży w północno-zachodniej części wsi. Zespół składa się z pałacu otoczonego od strony zachodniej i południowej parkiem oraz podwórza usytuowanego od południa. Dziewiętnastowieczny pałac i jego najbliższe otoczenie przedstawia litografia zamieszczona w albumie A. Dunckera Die Ländlichen Wohnsitze, Schlösser und Residenzen…. Obiekt obecnie nie jest użytkowany.
Wieś została założona prawdopodobnie na przełomie XII i XIII wieku. Pod koniec XIV wieku Lasocin należał do Siegfrieda von Korttwitz. W XV wieku, dobra rycerskie Lasocina były podzielone i częścią wsi władała rodzina von Promnitz. Po 1561 roku posiadłość przeszła w ręce rodziny von Landskron. Ostatniemu przedstawicielowi rodu – Hansowi Rudolfowi przypisuje się budowę pałacu (1679-1689). W pobliżu pałacu założono park i wzniesiono budynki gospodarcze. Niedługo po zakończeniu budowy rezydencji Lasocin przeszedł w ręce rodziny von Globen. Na początku XVIII wieku wykonany został z piaskowca okazały portal balkonowy, osadzony w fasadzie. W 1763 roku posiadłość kupił Lewin August von Dingelstädt, emerytowany pułkownik armii pruskiej. Prawdopodobnie za jego rządów powiększono park i założono dwa stawy. W połowie XIX wieku dokonano przebudowy budynków folwarcznych, przeprowadzono remont pałacu. Od 1870 roku właścicielem majątku był Franz Ebhardt, a od 1910 Maximilian von Prittwitz-Gaffron. Przed 1865 rokiem, pośrodku dachu nakrywającego część główną budynku, wzniesiono wieżyczkę (rozebrana na pocz. XX wieku). Nad wejściem głównym wybudowano wystawkę z zegarem.
Pałac w Lasocinie jest murowany, otynkowany, założony na planie prostokąta z dwoma krótkimi skrzydła od frontu. Budynek jest dwukondygnacyjny, w całości podpiwniczony, nakryty dachem czterospadowym krytym dachówką karpiówką układaną podwójnie. Elewacje zakomponowane są symetrycznie. Podział wertykalny przeprowadzony jest boniowanymi lizenami, biegnącymi przez dwie kondygnacje. Prostokątne okna mają boniowane obramowania oraz naczółki (parter) utworzone z dwóch połączonych wolut oraz płyciny podokienne prostokątne (parter) i o lekko wybrzuszonych bokach (piętro). Organizacja elewacji pałacu zdradza pokrewieństwo z rezydencją w Żaganiu, rozbudowaną przez Wacława Eugeniusza Lobkovica w latach 1670-1695. Zwieńczenia okien parteru i płyciny podokienne pałacu w Lasocinie przypominają rozwiązania elewacji pałacu w Broniszowie. Podobna artykulacja elewacji tych dwóch obiektów mogłaby świadczyć o tym, iż są one dziełem jednego warsztatu. Centralnie usytuowane główne wejście jest podkreślone portalem balkonowym. Nad wejściem mieszczą się tarcze herbowe Jana Ferdynanda Kagera hrabiego von Globen i jego żony. Wnętrze pałacu jest półtoratraktowe w części środkowej oraz dwuipółtraktowe w częściach krótkich skrzydeł. Główne wejście prowadzi do korytarza biegnącego przez całe przyziemie. W trakcie tylnym mieści się klatka schodowa. Ze skromnie zachowanego wystroju wnętrza pałacu należy wymienić wnękę przesklepioną konchą w ścianie podestu klatki schodowej oraz sztukaterie sufitów w kilku pokojach na parterze i na piętrze.
Po II wojnie światowej budynek został przejęty przez PGR. Pod koniec XX wieku rezydencja przeszła w ręce prywatne. Obecnie, pałac powoli odzyskuje dawną świetność. Po 2000 roku przeprowadzono remont elewacji i dachu.
Wieś została założona prawdopodobnie na przełomie XII i XIII wieku. Pod koniec XIV wieku Lasocin należał do Siegfrieda von Korttwitz. W XV wieku, dobra rycerskie Lasocina były podzielone i częścią wsi władała rodzina von Promnitz. Po 1561 roku posiadłość przeszła w ręce rodziny von Landskron. Ostatniemu przedstawicielowi rodu – Hansowi Rudolfowi przypisuje się budowę pałacu (1679-1689). W pobliżu pałacu założono park i wzniesiono budynki gospodarcze. Niedługo po zakończeniu budowy rezydencji Lasocin przeszedł w ręce rodziny von Globen. Na początku XVIII wieku wykonany został z piaskowca okazały portal balkonowy, osadzony w fasadzie. W 1763 roku posiadłość kupił Lewin August von Dingelstädt, emerytowany pułkownik armii pruskiej. Prawdopodobnie za jego rządów powiększono park i założono dwa stawy. W połowie XIX wieku dokonano przebudowy budynków folwarcznych, przeprowadzono remont pałacu. Od 1870 roku właścicielem majątku był Franz Ebhardt, a od 1910 Maximilian von Prittwitz-Gaffron. Przed 1865 rokiem, pośrodku dachu nakrywającego część główną budynku, wzniesiono wieżyczkę (rozebrana na pocz. XX wieku). Nad wejściem głównym wybudowano wystawkę z zegarem.
Pałac w Lasocinie jest murowany, otynkowany, założony na planie prostokąta z dwoma krótkimi skrzydła od frontu. Budynek jest dwukondygnacyjny, w całości podpiwniczony, nakryty dachem czterospadowym krytym dachówką karpiówką układaną podwójnie. Elewacje zakomponowane są symetrycznie. Podział wertykalny przeprowadzony jest boniowanymi lizenami, biegnącymi przez dwie kondygnacje. Prostokątne okna mają boniowane obramowania oraz naczółki (parter) utworzone z dwóch połączonych wolut oraz płyciny podokienne prostokątne (parter) i o lekko wybrzuszonych bokach (piętro). Organizacja elewacji pałacu zdradza pokrewieństwo z rezydencją w Żaganiu, rozbudowaną przez Wacława Eugeniusza Lobkovica w latach 1670-1695. Zwieńczenia okien parteru i płyciny podokienne pałacu w Lasocinie przypominają rozwiązania elewacji pałacu w Broniszowie. Podobna artykulacja elewacji tych dwóch obiektów mogłaby świadczyć o tym, iż są one dziełem jednego warsztatu. Centralnie usytuowane główne wejście jest podkreślone portalem balkonowym. Nad wejściem mieszczą się tarcze herbowe Jana Ferdynanda Kagera hrabiego von Globen i jego żony. Wnętrze pałacu jest półtoratraktowe w części środkowej oraz dwuipółtraktowe w częściach krótkich skrzydeł. Główne wejście prowadzi do korytarza biegnącego przez całe przyziemie. W trakcie tylnym mieści się klatka schodowa. Ze skromnie zachowanego wystroju wnętrza pałacu należy wymienić wnękę przesklepioną konchą w ścianie podestu klatki schodowej oraz sztukaterie sufitów w kilku pokojach na parterze i na piętrze.
Po II wojnie światowej budynek został przejęty przez PGR. Pod koniec XX wieku rezydencja przeszła w ręce prywatne. Obecnie, pałac powoli odzyskuje dawną świetność. Po 2000 roku przeprowadzono remont elewacji i dachu.
