Pałac wraz z założeniem parkowym położony jest w południowo-zachodniej części wsi, niedaleko jeziora Lgińsko. W odległości ok. 100 m od pałacu w kierunku południowym znajduje się gorzelnia, a w kierunku południowo-wschodnim stary młyn. Przy południowo-zachodnim narożniku rezydencji stoi dawna oficyna. Wschodnia elewacja frontowa pałacu usytuowana jest na osi widokowej w kierunku neogotyckiego kościoła, usytuowanego na wzgórzu. Pałac obecnie nie jest użytkowany, tylko sporadycznie użyczany przez właściciela na cele kulturalne. Dawna oficyna została zaadaptowana na cele mieszkalne.
Wieś od początku XIX wieku należała do rodu Kęszyckich herbu Nałęcz, którzy wybudowali tu pałac. Rezydencja wybudowana została w 2. poł. XIX wieku. W roku 1865 w pałacu mieszkała już Nymphia Kęszycka z Modlimowskich wraz z mężem. Rocznik statystyczny z 1865 roku wymienia Kęszycką jako właścicielkę wsi. Zmarła w 1870 roku Nymphia była także fundatorką kościoła pw. św. Bartłomieja. Między rokiem 1905 a 1907 wybudowana została ceglana gorzelnia. Pod koniec wieku XIX pałac przejęła rodzina Chłapowskich. W 1934 roku zespół pałacowy kupiła rodzina Baltzer, która utraciwszy swoje dobra w Rybniku na Górnym Śląsku, przeniosła się do Lginia.
Rezydencja została założona na planie wydłużonego prostokąta z dwoma cylindrycznymi wieżami w narożnikach po stronie południowej oraz pozornym ryzalitem na osi środkowej fasady. Bryła jest zwarta jednokondygnacyjna z niskim poddaszem mieszkalnym. Dominantą architektoniczną są dwie trójkondygnacyjne wieże. Budynek przekryty jest dachem dwuspadowym, pierwotnie krytym łupkiem, a obecnie gontem bitumicznym. Wschodnia elewacja frontowa, otwierająca się na park krajobrazowy, jest dziesięcioosiowa i posiada na osi środkowej dwukondygnacyjny pseudoryzalit z gankiem i tarasem na kwadratowych filarach. Analogicznie zaprojektowana została elewacja tylna, która posiada dziesięć osi, a w centrum dwukondygnacyjny pseudoryzalit, zwieńczony trójkątnym frontonem. Okna obu elewacji w poziomie piętra są prostokątne i opasane profilowanym obramieniem z nadprożem zdobionym motywem neorenesansowych wici roślinnych. Prostokątne okna poddasza powtarzają rytm okien niższego piętra. Otwory arkadowe z profilowaną opaską pojawiają się w trójkątnych frontonach oraz ścianach szczytowych, a także w najwyższej kondygnacji wież. Elewacje zwieńczone są gzymsem koronującym z fryzem. Dekoracji ścian zewnętrznych dopełnia boniowanie opracowane w tynku. Do czasów współczesnych zachowała się część wyposażenia wnętrz. Jest oryginalna stolarka okienna i drzwiowa, drewniane schody wewnętrzne z oryginalnymi tralkami, wewnętrzne okiennice drewniane, posadzka w sieni bocznej parteru, kute balustrady tarasu i ganku głównego. Jest także brama wjazdowa, zdobiona motywem wici roślinnej. Wyłączając dwa nowe otwory przebite w ścianach sieni głównej, oraz wprowadzenie wtórnych ścianek działowych na piętrze, układ wnętrz jest niezmieniony. Pałac w Lginiu reprezentuje typ rezydencji upowszechnionej przez berlińską szkołę architektoniczną, nawiązującej stylowo do willi włoskiej. Typ siedziby ziemiańskiej z dominującą nad całością wysoką wieżą pojawił się w latach 40. XIX stulecia. Lgiński pałac posiada dwie cylindryczne wieże, które nadają wrażenie symetryczności i są przykładem specyficznej adaptacji berlińskich impulsów na tych terenach.
Po zakończeniu II wojny światowej pałac przejęła fabryka mebli Zefam, a następnie nowosolska fabryka nici Odra. Pałac był wówczas przystosowany do potrzeb rekreacji pracowników. W latach późniejszych pałac objęła PGR Górczyna. Obecnym właścicielem pałacu wraz z parkiem i gorzelnią jest osoba prywatna.
Wieś od początku XIX wieku należała do rodu Kęszyckich herbu Nałęcz, którzy wybudowali tu pałac. Rezydencja wybudowana została w 2. poł. XIX wieku. W roku 1865 w pałacu mieszkała już Nymphia Kęszycka z Modlimowskich wraz z mężem. Rocznik statystyczny z 1865 roku wymienia Kęszycką jako właścicielkę wsi. Zmarła w 1870 roku Nymphia była także fundatorką kościoła pw. św. Bartłomieja. Między rokiem 1905 a 1907 wybudowana została ceglana gorzelnia. Pod koniec wieku XIX pałac przejęła rodzina Chłapowskich. W 1934 roku zespół pałacowy kupiła rodzina Baltzer, która utraciwszy swoje dobra w Rybniku na Górnym Śląsku, przeniosła się do Lginia.
Rezydencja została założona na planie wydłużonego prostokąta z dwoma cylindrycznymi wieżami w narożnikach po stronie południowej oraz pozornym ryzalitem na osi środkowej fasady. Bryła jest zwarta jednokondygnacyjna z niskim poddaszem mieszkalnym. Dominantą architektoniczną są dwie trójkondygnacyjne wieże. Budynek przekryty jest dachem dwuspadowym, pierwotnie krytym łupkiem, a obecnie gontem bitumicznym. Wschodnia elewacja frontowa, otwierająca się na park krajobrazowy, jest dziesięcioosiowa i posiada na osi środkowej dwukondygnacyjny pseudoryzalit z gankiem i tarasem na kwadratowych filarach. Analogicznie zaprojektowana została elewacja tylna, która posiada dziesięć osi, a w centrum dwukondygnacyjny pseudoryzalit, zwieńczony trójkątnym frontonem. Okna obu elewacji w poziomie piętra są prostokątne i opasane profilowanym obramieniem z nadprożem zdobionym motywem neorenesansowych wici roślinnych. Prostokątne okna poddasza powtarzają rytm okien niższego piętra. Otwory arkadowe z profilowaną opaską pojawiają się w trójkątnych frontonach oraz ścianach szczytowych, a także w najwyższej kondygnacji wież. Elewacje zwieńczone są gzymsem koronującym z fryzem. Dekoracji ścian zewnętrznych dopełnia boniowanie opracowane w tynku. Do czasów współczesnych zachowała się część wyposażenia wnętrz. Jest oryginalna stolarka okienna i drzwiowa, drewniane schody wewnętrzne z oryginalnymi tralkami, wewnętrzne okiennice drewniane, posadzka w sieni bocznej parteru, kute balustrady tarasu i ganku głównego. Jest także brama wjazdowa, zdobiona motywem wici roślinnej. Wyłączając dwa nowe otwory przebite w ścianach sieni głównej, oraz wprowadzenie wtórnych ścianek działowych na piętrze, układ wnętrz jest niezmieniony. Pałac w Lginiu reprezentuje typ rezydencji upowszechnionej przez berlińską szkołę architektoniczną, nawiązującej stylowo do willi włoskiej. Typ siedziby ziemiańskiej z dominującą nad całością wysoką wieżą pojawił się w latach 40. XIX stulecia. Lgiński pałac posiada dwie cylindryczne wieże, które nadają wrażenie symetryczności i są przykładem specyficznej adaptacji berlińskich impulsów na tych terenach.
Po zakończeniu II wojny światowej pałac przejęła fabryka mebli Zefam, a następnie nowosolska fabryka nici Odra. Pałac był wówczas przystosowany do potrzeb rekreacji pracowników. W latach późniejszych pałac objęła PGR Górczyna. Obecnym właścicielem pałacu wraz z parkiem i gorzelnią jest osoba prywatna.
