Pałac znajduje się w południowo-wschodniej części miejscowości, na południe od drogi wiejskiej. Budynek zlokalizowany jest pośrodku dziedzińca folwarcznego utworzonego przez budynki gospodarcze i powiązany został w sensie przestrzennym z parkiem krajobrazowym, rozpościerającym się na południe od tylnej elewacji budynku. Dostęp na dziedziniec folwarczny znajduje się od strony drogi wiejskiej, przez przejazd pomiędzy budynkami gospodarczymi oraz od strony zachodniej, wygrodzonej częściowo ceglano-kamiennym ogrodzeniem.
Lubień to miejscowość o metryce średniowiecznej, o której najstarsza wzmianka pochodzi ze spisu dóbr sulęcińskich templariuszy sporządzonego w 1286 roku. W późniejszym czasie wieś była podzielona na dwa działy własnościowe, którymi władali przedstawiciele rodów rycerskich von Rotsch i von Schlabrendorf.
W 1536 roku miejscowość znalazła się w posiadaniu rodziny von Selchow, która władała tutejszymi dobrami jeszcze w połowie XVIII wieku. Z działalnością fundacyjną przedstawicieli tego rodu wiązać należy realizację w 1654 roku kolejnej świątyni wiejskiej. Z ich inicjatywy powstało również założenie folwarczne wraz z dworem, którego fragmenty zachowały się we wschodniej części pałacu. Następnie majątek był w posiadaniu barona Foquette. Około 1800 roku należał do żony hrabiego Heinricha von Reuss z domu von Knobelsdorf i w rok później do rodziny von Zulow. W 1816 roku majątek stał się własnością kapitana Heinricha Wilhelma von Sprenger. Około 1830 roku dwór został rozbudowany o skrzydło północne i partię skrzydła południowego. W posiadaniu rodziny von Sprenger majątek znajdował się do 1870 roku. W kolejnym dziesięcioleciu należał do rodziny Heymann. Od ok. 1880 roku jako właściciel majątku wymieniany jest Ernst Neumann, którego spadkobiercy władali tutejszymi dobrami do 1945 roku. Około 1900 roku przeprowadzono w pałacu prace budowlane, polegające na rozbiórce skrzydła północnego i budowie traktu północnego, połączonego ze skrzydłem południowym i wschodnim w jedną bryłę. Obiekt otrzymał wówczas neoklasycystyczny kostium stylistyczny.
Po 1945 roku majątek ziemski został znacjonalizowany. W zespole folwarcznym mieścił się Zakład Rolny należący do PPGR Ośno Lubuskie. W pałacu urządzono biura oraz mieszkania pracownicze. W ostatnich latach zespół folwarczny wraz z pałacem był własnością kolejno kilku spółek.
Pałac wzniesiono w kilku, co najmniej trzech fazach budowlanych, począwszy od połowy XVII wieku do około 1900 roku. Budynek jest murowany z kamienia i cegły, o tynkowanych elewacjach. Obiekt jest w części podpiwniczony, dwukondygnacyjny z częściowo użytkowym poddaszem. Pałac założony jest na planie prostokątnym z wyodrębnionym ryzalitem w części północno-wschodniej. Przy elewacji wschodniej usytuowany jest czworoboczny ganek z balkonem, przy elewacji południowej znajduje się taras wzniesiony na planie półkola. Północno-zachodni narożnik zaakcentowany został cylindryczną wieżą. Obiekt pokryty jest dachem wielopołaciowym, czterospadowym z wyodrębnioną połacią nad częścią północno-wschodnią. Po stronie zachodniej wierzchołek dachu jest ścięty i posiada formę stropodachu ze świetlikiem. Narożna wieża zakończona jest tarasem i smukłym, stożkowym hełmem.
Elewacje budynku zdobione są boniowaniem, podzielone horyzontalnie gzymsem międzykondygnacyjnym i zwieńczone uskokowym gzymsem koronującym. Kompozycje elewacji opracowano w sposób zróżnicowany, arytmicznie i asymetrycznie. Elewacja frontowa jest pięcioosiowa z wejściem poprzedzonym gankiem, przesuniętym od osi w kierunku północnym. Elewacja północna – ośmioosiowa, natomiast w części ryzalitu czteroosiowa. Elewacja południowa jest dziewięcioosiowa, zachodnia – dwuosiowa w dolnej kondygnacji i trzyosiowa w górnej.
Pomieszczenia pałacu zakomponowane zostały w układzie dwuipółtraktowym z reprezentacyjnym hollem i poprzecznym korytarzem międzytraktowym. Stropy w piwnicach są ceramiczne, odcinkowe. W pomieszczeniach na parterze i piętrze zastosowano stropy belkowe, z podsufitką na matach trzcinowych. Więźba dachowa jest drewniana, nad częścią wschodnią krokwiowo-jętkowa wzmocniona ukośnymi belkami zastrzałowymi. Po stronie zachodniej budynku więźba posiada konstrukcję typu krokwiowo-wieszarowego ze ściętym wierzchołkiem w formie stropodachu, nad którym założono świetlik. Stolarka okienna i drzwiowa jest zróżnicowana typologicznie i chronologiczne. Z historycznej stolarki zachowały się okna w drugiej kondygnacji, pochodzące z ok. 1900 roku. Stolarka drzwiowa i pozostałe okna są plastikowe, wprowadzone bez poszanowania dla charakteru budowli.
Z historycznego wystroju wnętrz zachowały się sztukaterie znajdujące się w dwóch pomieszczeniach parteru, we wschodniej części pałacu, polichromie oraz boazerie. W pomieszczeniu traktu południowego sztukaterie zostały założone w 1. poł. XIX wieku w formie plafonu ukształtowanego z profilowanych taśm zdobionych ornamentem roślinnym i reliefami z liści lauru. W pomieszczeniu po północnej stronie hollu znajduje się znacznie skromniejszy geometryczny plafon. W budynku zachowały się malowidła z ok. 1900 roku. W hollu widnieje scena ze św. Hubertem, natomiast na sklepieniu pomieszczenia przy salonie parkowym umieszczona została dekoracja w formie kompozycji złożonej ze stylizowanej wici roślinnej i plakietami figuralnymi. W budynku znajduje się również boazeria oraz klatka schodowa wraz z balustradą w hollu oraz boczna klatka schodowa prowadząca na drugą kondygnację.
W okresie powojennym prowadzono jedynie doraźne prace remontowe. W 1997 roku, wobec pogorszenia się stanu technicznego budynku, prywatny właściciel wymienił pokrycie dachowe, stolarkę okienną i drzwiową. Remont przeprowadzony został niezgodnie z zasadami konserwatorskimi i z jednej strony przyczynił się do zabezpieczenia obiektu, z drugiej do jego częściowej dewaloryzacji.
Lubień to miejscowość o metryce średniowiecznej, o której najstarsza wzmianka pochodzi ze spisu dóbr sulęcińskich templariuszy sporządzonego w 1286 roku. W późniejszym czasie wieś była podzielona na dwa działy własnościowe, którymi władali przedstawiciele rodów rycerskich von Rotsch i von Schlabrendorf.
W 1536 roku miejscowość znalazła się w posiadaniu rodziny von Selchow, która władała tutejszymi dobrami jeszcze w połowie XVIII wieku. Z działalnością fundacyjną przedstawicieli tego rodu wiązać należy realizację w 1654 roku kolejnej świątyni wiejskiej. Z ich inicjatywy powstało również założenie folwarczne wraz z dworem, którego fragmenty zachowały się we wschodniej części pałacu. Następnie majątek był w posiadaniu barona Foquette. Około 1800 roku należał do żony hrabiego Heinricha von Reuss z domu von Knobelsdorf i w rok później do rodziny von Zulow. W 1816 roku majątek stał się własnością kapitana Heinricha Wilhelma von Sprenger. Około 1830 roku dwór został rozbudowany o skrzydło północne i partię skrzydła południowego. W posiadaniu rodziny von Sprenger majątek znajdował się do 1870 roku. W kolejnym dziesięcioleciu należał do rodziny Heymann. Od ok. 1880 roku jako właściciel majątku wymieniany jest Ernst Neumann, którego spadkobiercy władali tutejszymi dobrami do 1945 roku. Około 1900 roku przeprowadzono w pałacu prace budowlane, polegające na rozbiórce skrzydła północnego i budowie traktu północnego, połączonego ze skrzydłem południowym i wschodnim w jedną bryłę. Obiekt otrzymał wówczas neoklasycystyczny kostium stylistyczny.
Po 1945 roku majątek ziemski został znacjonalizowany. W zespole folwarcznym mieścił się Zakład Rolny należący do PPGR Ośno Lubuskie. W pałacu urządzono biura oraz mieszkania pracownicze. W ostatnich latach zespół folwarczny wraz z pałacem był własnością kolejno kilku spółek.
Pałac wzniesiono w kilku, co najmniej trzech fazach budowlanych, począwszy od połowy XVII wieku do około 1900 roku. Budynek jest murowany z kamienia i cegły, o tynkowanych elewacjach. Obiekt jest w części podpiwniczony, dwukondygnacyjny z częściowo użytkowym poddaszem. Pałac założony jest na planie prostokątnym z wyodrębnionym ryzalitem w części północno-wschodniej. Przy elewacji wschodniej usytuowany jest czworoboczny ganek z balkonem, przy elewacji południowej znajduje się taras wzniesiony na planie półkola. Północno-zachodni narożnik zaakcentowany został cylindryczną wieżą. Obiekt pokryty jest dachem wielopołaciowym, czterospadowym z wyodrębnioną połacią nad częścią północno-wschodnią. Po stronie zachodniej wierzchołek dachu jest ścięty i posiada formę stropodachu ze świetlikiem. Narożna wieża zakończona jest tarasem i smukłym, stożkowym hełmem.
Elewacje budynku zdobione są boniowaniem, podzielone horyzontalnie gzymsem międzykondygnacyjnym i zwieńczone uskokowym gzymsem koronującym. Kompozycje elewacji opracowano w sposób zróżnicowany, arytmicznie i asymetrycznie. Elewacja frontowa jest pięcioosiowa z wejściem poprzedzonym gankiem, przesuniętym od osi w kierunku północnym. Elewacja północna – ośmioosiowa, natomiast w części ryzalitu czteroosiowa. Elewacja południowa jest dziewięcioosiowa, zachodnia – dwuosiowa w dolnej kondygnacji i trzyosiowa w górnej.
Pomieszczenia pałacu zakomponowane zostały w układzie dwuipółtraktowym z reprezentacyjnym hollem i poprzecznym korytarzem międzytraktowym. Stropy w piwnicach są ceramiczne, odcinkowe. W pomieszczeniach na parterze i piętrze zastosowano stropy belkowe, z podsufitką na matach trzcinowych. Więźba dachowa jest drewniana, nad częścią wschodnią krokwiowo-jętkowa wzmocniona ukośnymi belkami zastrzałowymi. Po stronie zachodniej budynku więźba posiada konstrukcję typu krokwiowo-wieszarowego ze ściętym wierzchołkiem w formie stropodachu, nad którym założono świetlik. Stolarka okienna i drzwiowa jest zróżnicowana typologicznie i chronologiczne. Z historycznej stolarki zachowały się okna w drugiej kondygnacji, pochodzące z ok. 1900 roku. Stolarka drzwiowa i pozostałe okna są plastikowe, wprowadzone bez poszanowania dla charakteru budowli.
Z historycznego wystroju wnętrz zachowały się sztukaterie znajdujące się w dwóch pomieszczeniach parteru, we wschodniej części pałacu, polichromie oraz boazerie. W pomieszczeniu traktu południowego sztukaterie zostały założone w 1. poł. XIX wieku w formie plafonu ukształtowanego z profilowanych taśm zdobionych ornamentem roślinnym i reliefami z liści lauru. W pomieszczeniu po północnej stronie hollu znajduje się znacznie skromniejszy geometryczny plafon. W budynku zachowały się malowidła z ok. 1900 roku. W hollu widnieje scena ze św. Hubertem, natomiast na sklepieniu pomieszczenia przy salonie parkowym umieszczona została dekoracja w formie kompozycji złożonej ze stylizowanej wici roślinnej i plakietami figuralnymi. W budynku znajduje się również boazeria oraz klatka schodowa wraz z balustradą w hollu oraz boczna klatka schodowa prowadząca na drugą kondygnację.
W okresie powojennym prowadzono jedynie doraźne prace remontowe. W 1997 roku, wobec pogorszenia się stanu technicznego budynku, prywatny właściciel wymienił pokrycie dachowe, stolarkę okienną i drzwiową. Remont przeprowadzony został niezgodnie z zasadami konserwatorskimi i z jednej strony przyczynił się do zabezpieczenia obiektu, z drugiej do jego częściowej dewaloryzacji.
