Późnoromańska bazylika z ok. poł. XIII w. została po stu latach rozbudowana na wschód. Po pożarze w 1496 kościół rozbudowano w powiększonym późnogotyckim kształcie. Z romańskiej budowli zachowano tylko wieżę i część ścian przyległych do niej lokalności. Pożary, które uszkodziły kościół w 1597 i 1615 nie dosięgły wnętrza. W czasie odbudowy po pierwszym z nich wieża otrzymała krenelaż, a do prezbiterium dostawiono zakrystię. Był restaurowany w 2. poł. XIX w. i w 1912, gdy usunięto wtórne tynki z elewacji. Renowację przeprowadzono także w 70. latach XX w. i w latach 2004–2005. Kościół jest orientowany, murowany z granitowych ciosów i cegły, trójnawowy w układzie halowym, z prezbiterium szerokości korpusu, zamkniętym prosto, zakrystią od północy i wieżą do zachodu, nakryty dachem dwuspadowym spływającym nad zakrystię. Wnętrza czteroprzęsłowej nawy i trzyprzęsłowego prezbiterium tworzą jednolitą przestrzeń, przekrytą sklepieniem sieciowym. Nawy boczne z murowanymi emporami mają sklepienia gwiaździste i sieciowe, zakrystia krzyżowe, kruchta pod wieżą kolebkowe. Elewacje przeprute są szerokimi ostrołucznymi oknami, a wschodnią zdobi schodkowy szczyt ze sterczynami, dzielonymi krzyżowo blendami i smukłą wieżyczką w zwieńczeniu. Romański, uskokowy portal w wieży zagłębiony jest o 1,5 m w stosunku do obecnej nawierzchni rynku. Od 1526 świątynia należała do ewangelików i z tą konfesją wiąże się zachowane renesansowe wyposażenie wnętrza: ołtarz główny (1585), ambona (1586), chrzcielnica (1565).
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
