Miejscowość Ługów położona jest w odległości około 2,5 km na północ od Świebodzina, przy drodze łączącej Świebodzin z Lubrzą. Folwark znajduje się w północno-wschodniej części wsi. Pałac umieszczony jest w centrum założenia, którego południową stronę zajmuje podwórze z zabudową gospodarczą, zaś północną część – park.
Ługów to miejscowość o metryce średniowiecznej. Po raz pierwszy wzmiankowana była w dokumencie księcia Przemysława I z 1257 roku pod nazwą Lauski, wśród innych dóbr będących własnością klasztoru w Paradyżu. Historia ługowskiego majątku jest podobna do innych cysterskich własności. W 1599 roku, w związku z obciążeniami zakonników wobec państwa, wraz z pobliskim Grodziszczem, Ługów trafił w trzyletni zastaw do Ernsta Tobiasa von Knobelsdorff z Mozowa. Podczas wojny trzydziestoletniej Szwedzi nałożyli na miejscowość sekwestr, zdjęty w 1646 roku Cystersi dbali o rozwój gospodarczy miejscowości, walcząc m. in. o zniesienie ograniczeń w obrocie piwem czy obniżenie podatków. W 2. poł. XVIII wieku Ługów był wsią zasobną i dobrze się rozwijającą. Mieścił się tu folwark, a wśród chłopów przeważali samodzielni kmiecie. Po sekularyzacji klasztoru, w 1810 roku, Ługów, podobnie jak inne śląskie dobra, trafił do zielonogórskiego syndyka Heinricha. Około 1812 roku, za sumę 14 tys. talarów majątek zakupił starszy poborca podatkowy Gellrich ze Świebodzina. Następnym właścicielem był porucznik Mirus, a po nim Peter Schulz. W połowie XIX wieku posiadłość należała do Ludwiga Wellmanna, a jej powierzchnia obejmowała 210 ha. W 1855 roku Wellmann odsprzedał ziemię Carlowi Wandrey, który powiększył areał do 260 ha. Kolejnym właścicielem gruntów dworskich (w 1879 roku) został poseł do landtagu, Benno Student, a następnie jego potomkowie. W okresie międzywojennym Ługów był w posiadaniu deputowanego powiatowego J. Herter.
Eklektyczny pałac został wzniesiony na początku XX wieku, kiedy majątek należał do rodziny Student. Rezydencja składa się z piętrowego korpusu głównego, założonego na planie prostokąta, nakrytego dachem czterospadowym, do którego po obu stronach przylegają parterowe, cofnięte w stosunku do elewacji frontowej, prostokątne skrzydła boczne nakryte dachami naczółkowymi. Przy tylnej elewacji mieści się parterowa przybudówka kryta jednospadowym dachem, zaakcentowana piętrowym ryzalitem. Trzyosiowa fasada skierowana na południe, artykułowana jest w poziomie przez cokół wysunięty przed lico elewacji, gzyms podokienny z fryzem kostkowym oraz gzyms koronujący. Otwory okienne pierwszej kondygnacji ujęte są w taśmowe opaski, zwieńczone naczółkiem w formie odcinka gzymsu wspartego na konsolach, drugiej zaś flankowane są przez lizeny dźwigające naczółek segmentowy. W zachodniej osi znajduje się wtórnie wzniesiony przeszklony ganek. W dwuosiowych skrzydłach bocznych powtórzony został detal architektoniczny fasady korpusu głównego. Pozostałe elewacje opracowane zostały w nawiązaniu do fasady, lecz skromniej.
Pierwotnie dekoracja elewacji była znacznie bogatsza. Fasada podzielona była zdwojonym gzymsem międzykondygnacyjnym, między którym znajdował się dekoracyjny fryz, zwieńczona zaś gzymsem wspartym na kroksztynach. Fragment takiego gzymsu zachował się w ryzalicie elewacji północnej. Narożniki korpusu głównego oraz skrzydeł bocznych podkreślały boniowane lizeny. Okna doświetlające poddasze skrzydeł zwieńczone były odcinkiem gzymsu.
Z oryginalnego wystroju i wyposażania pałacu zachowała się stolarka okienna i drzwiowa oraz snycerka klatki schodowej.
Po II wojnie światowej pałac użytkowany był przez PGR w Wilkowie. Przypuszczalnie wówczas prowadzono remonty, w wyniku których zlikwidowano część detalu architektonicznego fasady oraz wybudowano ganek. Obecnie, stanowi własność spółki prywatnej. Obiekt znajduje się w dobrym stanie zachowania.
Ługów to miejscowość o metryce średniowiecznej. Po raz pierwszy wzmiankowana była w dokumencie księcia Przemysława I z 1257 roku pod nazwą Lauski, wśród innych dóbr będących własnością klasztoru w Paradyżu. Historia ługowskiego majątku jest podobna do innych cysterskich własności. W 1599 roku, w związku z obciążeniami zakonników wobec państwa, wraz z pobliskim Grodziszczem, Ługów trafił w trzyletni zastaw do Ernsta Tobiasa von Knobelsdorff z Mozowa. Podczas wojny trzydziestoletniej Szwedzi nałożyli na miejscowość sekwestr, zdjęty w 1646 roku Cystersi dbali o rozwój gospodarczy miejscowości, walcząc m. in. o zniesienie ograniczeń w obrocie piwem czy obniżenie podatków. W 2. poł. XVIII wieku Ługów był wsią zasobną i dobrze się rozwijającą. Mieścił się tu folwark, a wśród chłopów przeważali samodzielni kmiecie. Po sekularyzacji klasztoru, w 1810 roku, Ługów, podobnie jak inne śląskie dobra, trafił do zielonogórskiego syndyka Heinricha. Około 1812 roku, za sumę 14 tys. talarów majątek zakupił starszy poborca podatkowy Gellrich ze Świebodzina. Następnym właścicielem był porucznik Mirus, a po nim Peter Schulz. W połowie XIX wieku posiadłość należała do Ludwiga Wellmanna, a jej powierzchnia obejmowała 210 ha. W 1855 roku Wellmann odsprzedał ziemię Carlowi Wandrey, który powiększył areał do 260 ha. Kolejnym właścicielem gruntów dworskich (w 1879 roku) został poseł do landtagu, Benno Student, a następnie jego potomkowie. W okresie międzywojennym Ługów był w posiadaniu deputowanego powiatowego J. Herter.
Eklektyczny pałac został wzniesiony na początku XX wieku, kiedy majątek należał do rodziny Student. Rezydencja składa się z piętrowego korpusu głównego, założonego na planie prostokąta, nakrytego dachem czterospadowym, do którego po obu stronach przylegają parterowe, cofnięte w stosunku do elewacji frontowej, prostokątne skrzydła boczne nakryte dachami naczółkowymi. Przy tylnej elewacji mieści się parterowa przybudówka kryta jednospadowym dachem, zaakcentowana piętrowym ryzalitem. Trzyosiowa fasada skierowana na południe, artykułowana jest w poziomie przez cokół wysunięty przed lico elewacji, gzyms podokienny z fryzem kostkowym oraz gzyms koronujący. Otwory okienne pierwszej kondygnacji ujęte są w taśmowe opaski, zwieńczone naczółkiem w formie odcinka gzymsu wspartego na konsolach, drugiej zaś flankowane są przez lizeny dźwigające naczółek segmentowy. W zachodniej osi znajduje się wtórnie wzniesiony przeszklony ganek. W dwuosiowych skrzydłach bocznych powtórzony został detal architektoniczny fasady korpusu głównego. Pozostałe elewacje opracowane zostały w nawiązaniu do fasady, lecz skromniej.
Pierwotnie dekoracja elewacji była znacznie bogatsza. Fasada podzielona była zdwojonym gzymsem międzykondygnacyjnym, między którym znajdował się dekoracyjny fryz, zwieńczona zaś gzymsem wspartym na kroksztynach. Fragment takiego gzymsu zachował się w ryzalicie elewacji północnej. Narożniki korpusu głównego oraz skrzydeł bocznych podkreślały boniowane lizeny. Okna doświetlające poddasze skrzydeł zwieńczone były odcinkiem gzymsu.
Z oryginalnego wystroju i wyposażania pałacu zachowała się stolarka okienna i drzwiowa oraz snycerka klatki schodowej.
Po II wojnie światowej pałac użytkowany był przez PGR w Wilkowie. Przypuszczalnie wówczas prowadzono remonty, w wyniku których zlikwidowano część detalu architektonicznego fasady oraz wybudowano ganek. Obecnie, stanowi własność spółki prywatnej. Obiekt znajduje się w dobrym stanie zachowania.
