Zespół dworsko-parkowo-folwarczny usytuowany jest w centrum wsi, pomiędzy szosą z Uradu do Rzepina od strony północnej, a rzeką Ilanką wyznaczającą granicę południową założenia. Sam dwór posadowiony jest w głębi podwórza folwarcznego o układzie podkowy. Droga dojazdowa do dworu prowadzi przez okazałą bramę wjazdową od strony drogi, dalej wiodąc przez obszerny dziedziniec gospodarczy. Za dworem, w dolinie rzeki Ilanki, kompozycję przestrzenną założenia tworzy park krajobrazowy, założony na przełomie XVIII i XIX wieku.
Inwestycja związana z budową dworu zrealizowana została z inicjatywy właściciela majątku w Maczkowie (niem. Matschdorf) – kapitana von Munchow. Na przestrzeni czasów, właściciele dworu zmieniali się. Do końca II wojny światowej, dwór znajdował się w rękach kolejnych spadkobierców rodziny von Finckenstein. Po 1945 roku majątek wraz z dworem został znacjonalizowany, pozostając w użytkowaniu PGR. W latach 70. XX wieku dwór należał do Kombinatu Rolnego w Cybince. Następnie, będąc własnością prywatną, pełnił przez jakiś czas funkcję hotelu. Aktualnie, prowadzone jest postępowanie komornicze.
Budynek dworu wzniesiony został w 4. ćw. XVIII wieku w stylu klasycystycznym z późnobarokowymi elementami wystroju elewacji. Budynek, w formie zwartej dwukondygnacyjnej bryły wymurowanej z cegły, założono na planie prostokątnym, na osi wschód-zachód. Część budowli jest podpiwniczona. Poddasze jest w części mieszkalne. Wysoki dach naczółkowy na budynku pokryty jest łupkiem. Elewacja frontowa – północna jest siedmioosiowa z rytmicznie rozmieszczonymi otworami okiennymi. W części środkowej znajduje się jednoosiowy pseudoryzalit, przechodzący w facjatę zwieńczoną trójkątnym tympanonem. Detal architektoniczny na elewacji tworzą boniowania w pierwszej kondygnacji, gzymsy – międzykondygnacyjny i koronujący oraz lizeny. Analogicznie, elewacja tylna – południowa zakomponowana została jako siedmioosiowa, z przylegającym pośrodku pięciobocznym gankiem wraz z tarasem i ryzalitem zwieńczonym trójkątnym tympanonem z okulusem. Ryzalit elewacji tylnej posiada ozdobny detal w stylu barokowym, na który składają się: girlandy, festony, lwie głowy ujęte w ornament wolutowo-małżowinowy i zwieńczone muszlą, kroksztyny z wolutami i liściami akantu. Otwór drzwiowy ujęty we wklęsły portal z płycinami, zwieńczony jest łukiem pełnym z dekoracyjnym kluczem w formie liścia akantu. Elewacje boczne – wschodnia i zachodnia są niesymetryczne, z boniowaniami w pierwszej kondygnacji.
Wnętrze dworu zakomponowane jest w układzie dwutraktowym z sienią zlokalizowaną na osi i klatką schodową. W piwnicy sklepienia są kolebkowe z cegły. Z historycznego wyposażenia dworu zachowała się przede wszystkim: stolarka drzwi w wejściu głównym, o konstrukcji ramowo-płycinowej, z oryginalnymi okuciami i kołatkami, drewniane drzwi w elewacji bocznej – wschodniej, dekoracyjnie zdobione drzwi drewniane w sieni i w innych pomieszczeniach, drewniane schody w klatce schodowej, oryginalna posadzka w holu i w ganku, a także piece kaflowe.
Począwszy od lat 80. XX wieku do roku 1993 dwór nie był użytkowany. W latach 1993-1995 przeprowadzono remont kapitalny zabytku.
Inwestycja związana z budową dworu zrealizowana została z inicjatywy właściciela majątku w Maczkowie (niem. Matschdorf) – kapitana von Munchow. Na przestrzeni czasów, właściciele dworu zmieniali się. Do końca II wojny światowej, dwór znajdował się w rękach kolejnych spadkobierców rodziny von Finckenstein. Po 1945 roku majątek wraz z dworem został znacjonalizowany, pozostając w użytkowaniu PGR. W latach 70. XX wieku dwór należał do Kombinatu Rolnego w Cybince. Następnie, będąc własnością prywatną, pełnił przez jakiś czas funkcję hotelu. Aktualnie, prowadzone jest postępowanie komornicze.
Budynek dworu wzniesiony został w 4. ćw. XVIII wieku w stylu klasycystycznym z późnobarokowymi elementami wystroju elewacji. Budynek, w formie zwartej dwukondygnacyjnej bryły wymurowanej z cegły, założono na planie prostokątnym, na osi wschód-zachód. Część budowli jest podpiwniczona. Poddasze jest w części mieszkalne. Wysoki dach naczółkowy na budynku pokryty jest łupkiem. Elewacja frontowa – północna jest siedmioosiowa z rytmicznie rozmieszczonymi otworami okiennymi. W części środkowej znajduje się jednoosiowy pseudoryzalit, przechodzący w facjatę zwieńczoną trójkątnym tympanonem. Detal architektoniczny na elewacji tworzą boniowania w pierwszej kondygnacji, gzymsy – międzykondygnacyjny i koronujący oraz lizeny. Analogicznie, elewacja tylna – południowa zakomponowana została jako siedmioosiowa, z przylegającym pośrodku pięciobocznym gankiem wraz z tarasem i ryzalitem zwieńczonym trójkątnym tympanonem z okulusem. Ryzalit elewacji tylnej posiada ozdobny detal w stylu barokowym, na który składają się: girlandy, festony, lwie głowy ujęte w ornament wolutowo-małżowinowy i zwieńczone muszlą, kroksztyny z wolutami i liściami akantu. Otwór drzwiowy ujęty we wklęsły portal z płycinami, zwieńczony jest łukiem pełnym z dekoracyjnym kluczem w formie liścia akantu. Elewacje boczne – wschodnia i zachodnia są niesymetryczne, z boniowaniami w pierwszej kondygnacji.
Wnętrze dworu zakomponowane jest w układzie dwutraktowym z sienią zlokalizowaną na osi i klatką schodową. W piwnicy sklepienia są kolebkowe z cegły. Z historycznego wyposażenia dworu zachowała się przede wszystkim: stolarka drzwi w wejściu głównym, o konstrukcji ramowo-płycinowej, z oryginalnymi okuciami i kołatkami, drewniane drzwi w elewacji bocznej – wschodniej, dekoracyjnie zdobione drzwi drewniane w sieni i w innych pomieszczeniach, drewniane schody w klatce schodowej, oryginalna posadzka w holu i w ganku, a także piece kaflowe.
Począwszy od lat 80. XX wieku do roku 1993 dwór nie był użytkowany. W latach 1993-1995 przeprowadzono remont kapitalny zabytku.
