Miłowice położone są przy lokalnej drodze z Olbrachtowa do Sieniawy Żarskiej. Zespół pałacowy usytuowany został w zachodniej części wsi. Pałac stanowi najpóźniejszy element założenia, które tworzy rozległy park krajobrazowy założony w połowie XIX wieku, również XIX-wieczne zabudowania folwarczne oraz dwór wzniesiony w 1860 roku – przypuszczalnie na miejscu istniejącej tu wcześniej siedziby. Obecnie pałac wraz z połową parku użytkowany jest przez Dom Pomocy Społecznej dla dzieci.
Pierwsza wzmianka źródłowa o Miłowicach pochodzi z 1270 roku, gdy należały one do klasztoru w Buch. W XIV wieku wieś weszła w skład dóbr żarskich. W połowie XV wieku należała do Balzera von Unwürde, a następnie do Petera von Riesemenischela. Od końca XV wieku aż do 1590 roku panami na Miłowicach byli von Schöneichowie. Jako kolejni właściciele wsi wymieniani są: von Rädel, Promnitz, von Dyhrrnow, von Schwarsbach, von Mussdorf oraz von euner. W XVII wieku rezydencja właścicieli znajdowała się w sąsiednim Olbrachtowie, natomiast w Miłowicach mieścił się jedynie folwark. Pierwszą dworską siedzibą był wspomniany wyżej dwór wybudowany 1860 roku w stylu neoklasycystycznym, obecnie w znacznym stopniu przebudowany. Okazały pałac został wzniesiony tu dopiero w latach 1916-1920 dla jednego z właścicieli fabryki włókienniczej w Żarach. Wraz z jego budową powiększono również obszar parku.
Pałac wzniesiony w stylu eklektycznym, posiada plan zbliżony do prostokąta, urozmaiconego wydatnymi ryzalitami, tarasami, absydami oraz wykrojem schodów. Budowla o asymetrycznej kompozycji złożona jest z kilku zestawionych ze sobą stereometrycznych brył. Główny korpus – dwukondygnacyjny, posadowiony na wysokiej piwnicy, nakryty jest czterospadowym dachem z lukarnami. Ryzality, nawiązujące wyglądem do wież – trzy- i czterokondygnacyjne, z płaskimi dachami, zwieńczone są krenelażem, co nadaje pałacowi pozory budowli obronnej. Nad całością dominuje wysoka wieża na planie kwadratu, wyżej przechodzącego w ośmiobok. Wszystkie elewacje licowane cegłą, zakomponowane są niesymetrycznie, urozmaicone ryzalitami, absydami, tarasami, balkonami oraz schodami. Części środkowe elewacji południowej i północnej podkreślone są szczytami – trójkątnym w elewacji południowej i półokrągłym w północnej. Przy elewacji zachodniej umieszczona jest całkowicie przeszklona, zamknięta absydalnie oranżeria, obecnie służąca jako jadalnia. We wnętrzu zachowały się elementy pierwotnego wyposażenia, m.in. drewniane balustrady i stolarka drzwiowa.
Pałac znajduje się w dobrym stanie zachowania. W 1987 roku został przeprowadzony kapitalny remont budynku, natomiast w 1992 wykonano prace obejmujące wymianę instalacji, częściową wymianę stolarki okiennej i drzwiowej oraz remont pomieszczeń.
Pierwsza wzmianka źródłowa o Miłowicach pochodzi z 1270 roku, gdy należały one do klasztoru w Buch. W XIV wieku wieś weszła w skład dóbr żarskich. W połowie XV wieku należała do Balzera von Unwürde, a następnie do Petera von Riesemenischela. Od końca XV wieku aż do 1590 roku panami na Miłowicach byli von Schöneichowie. Jako kolejni właściciele wsi wymieniani są: von Rädel, Promnitz, von Dyhrrnow, von Schwarsbach, von Mussdorf oraz von euner. W XVII wieku rezydencja właścicieli znajdowała się w sąsiednim Olbrachtowie, natomiast w Miłowicach mieścił się jedynie folwark. Pierwszą dworską siedzibą był wspomniany wyżej dwór wybudowany 1860 roku w stylu neoklasycystycznym, obecnie w znacznym stopniu przebudowany. Okazały pałac został wzniesiony tu dopiero w latach 1916-1920 dla jednego z właścicieli fabryki włókienniczej w Żarach. Wraz z jego budową powiększono również obszar parku.
Pałac wzniesiony w stylu eklektycznym, posiada plan zbliżony do prostokąta, urozmaiconego wydatnymi ryzalitami, tarasami, absydami oraz wykrojem schodów. Budowla o asymetrycznej kompozycji złożona jest z kilku zestawionych ze sobą stereometrycznych brył. Główny korpus – dwukondygnacyjny, posadowiony na wysokiej piwnicy, nakryty jest czterospadowym dachem z lukarnami. Ryzality, nawiązujące wyglądem do wież – trzy- i czterokondygnacyjne, z płaskimi dachami, zwieńczone są krenelażem, co nadaje pałacowi pozory budowli obronnej. Nad całością dominuje wysoka wieża na planie kwadratu, wyżej przechodzącego w ośmiobok. Wszystkie elewacje licowane cegłą, zakomponowane są niesymetrycznie, urozmaicone ryzalitami, absydami, tarasami, balkonami oraz schodami. Części środkowe elewacji południowej i północnej podkreślone są szczytami – trójkątnym w elewacji południowej i półokrągłym w północnej. Przy elewacji zachodniej umieszczona jest całkowicie przeszklona, zamknięta absydalnie oranżeria, obecnie służąca jako jadalnia. We wnętrzu zachowały się elementy pierwotnego wyposażenia, m.in. drewniane balustrady i stolarka drzwiowa.
Pałac znajduje się w dobrym stanie zachowania. W 1987 roku został przeprowadzony kapitalny remont budynku, natomiast w 1992 wykonano prace obejmujące wymianę instalacji, częściową wymianę stolarki okiennej i drzwiowej oraz remont pomieszczeń.
