Dwór w Mironicach zlokalizowany jest we wschodniej części miejscowości, na południe od drogi wiejskiej. Obiekt znajduje się w obrębie dawnego klasztoru cysterskiego, w ramach założenia folwarcznego domeny państwowej i następnie prywatnego folwarku stanowiącego ośrodek dóbr ziemskich. Budynek posadowiony jest po północnej stronie dziedzińca gospodarczego, po stronie północnej znajduje się niewielki park dworski. Zespół folwarczny zlokalizowany jest między dwoma ciekami wodnymi, w sąsiedztwie jeziora. Układ przestrzenny założenia uległ w okresie powojennym częściowemu zatarciu wskutek wyburzeń budynków gospodarczych, natomiast park dworski w wyniku zaniedbania oraz rabunkowej gospodarki jest niemal nieczytelny. Dostęp na teren dziedzińca znajduje się od strony północnej i północno-wschodniej.
Pierwsza wzmianka o Mironicach pochodzi z 1300 roku, kiedy to margrabia brandenburski Albrecht III nadał cystersom kołbackim dwór Crewsdorp. Klasztor został założony w połowie XIV wieku i posiadał nazwę Locus coeli (Miejsce Nieba). Istniał do 1539 roku, to jest do czasu sekularyzacji dóbr kościelnych przeprowadzonej przez Jana Kostrzyńskiego. W miejsce dawnych posiadłości cysterskich utworzono domenę państwową z siedzibą w zespole klasztornym. Zabudowania folwarku domeny znane są ze sztychu Mateusza Meriana St. z połowy XVII wieku i rysunku Daniela Petzolda z lat 1710-1715, a także licznych przekazów kartograficznych.
W XIX wieku dobra mironickie znalazły się w posiadaniu rodziny von Bayer, która wybudowała na terenie dawnego założenia zespół budynków gospodarczych i klasycystyczny dwór połączony w sensie kompozycyjnym z parkiem. Budynek wzniesiony został w 1830 roku według projektu nieznanego architekta i stanowi typowy przykład klasycystycznej rezydencji szlacheckiej w regionie. Podobną realizacją był dwór znajdujący się w pobliskim Janczewie wybudowany w 1830 roku, niestety nie zachowany do dnia dzisiejszego. Dwór w Mironicach został poddany w końcu XIX wieku szeroko zakrojonym pracom remontowym i modernizacyjnym oraz rozbudowie o skrzydło zachodnie. Ostatnim właścicielem majątku był pułkownik Erich Dietz von Bayer.
Po 1945 roku majątek został znacjonalizowany i podzielony na dwie części. Dwór znajdował się w posiadaniu SKR w Gorzowie Wlkp. i od 1979 roku stanowił własność Zakładu Doświadczalnego Hodowli i Aklimatyzacji Roślin w Małyszynie. Od lat 90. XX wieku obiekt jest własnością osoby prywatnej, która prowadzi doraźne remonty i zarazem czyni starania o pozyskanie środków finansowych na kompleksową rewaloryzację dworu. Część zabudowań folwarcznych po stronie wschodniej stanowi odrębną własność.
Dwór został założony na planie wydłużonego prostokąta na osi wschód – zachód. Obiekt jest murowany z cegły ceramicznej i otynkowany. Budynek wzniesiony został jako budowla podpiwniczona, parterowa, nakryta wysokim dachem dwuspadowym z dwuosiową wystawką okienną umieszczoną po stronie północnej. Elewacja frontowa – północna i tylna – południowa ukształtowane zostały jako dziewięcioosiowe, symetryczne oraz rytmiczne z reprezentacyjnymi wejściami w osi centralnej. Elewacja boczna – wschodnia jest trzyosiowa z centralnie umieszczonym wejściem do pomieszczeń piwnicznych. Po stronie zachodniej znajduje się ceglana, złożona z kilku brył dobudówka, przesłaniająca elewację budynku. Do historycznego wystroju elewacji zaliczyć należy fragmenty boniowania, gzyms cokołowy, gzyms międzyokienny i koronujący oraz fragmenty opasek okiennych.
Wnętrze dworu rozplanowane zostało w układzie dwu- i półtraktowym z hollem i salonem na osi oraz poprzecznym korytarzem. W obu traktach wyznaczona została komunikacja w układzie amfiladowym. W poddaszu wydzielono trzy pomieszczenia – dwa zlokalizowane przy szczytach i tzw. pokój myśliwski po stronie północnej, nad wejściem głównym. Dostęp do wnętrza znajduje się poprzez reprezentacyjny, słupowy ganek zdobiony detalem snycerskim na osi elewacji frontowej, a także od elewacji tylnej oraz w dobudówce zachodniej. Więźba dachowa jest oryginalna, drewniana o konstrukcji krokwiowo-jętkowej z podwójnymi podporami stolcowymi. Dach pokryty został wtórnie łupkiem o czerwonawym odcieniu, zapewne w miejsce dachówki ceramicznej karpiówki układanej w łuskę. Wystrój dworu zachowany został w stopniu fragmentarycznym. W hollu znajduje się fragment boazerii, w pokojach drzwi płycinowe z supraportami, a w jednym z pomieszczeń parteru reprezentacyjny piec kaflowy oraz relikty sztukaterii na suficie. Pokój myśliwski na poddaszu zachował swój oryginalny wystrój z artykulacją ścian w formie kanelowanych pilastrów, dźwigających profilowany gzyms oraz kasetonowy strop.
Pod koniec XIX wieku wymieniono pokrycie dachowe na łupek oraz rozbudowano dwór w kierunku zachodnim o dwukondygnacyjną przybudówkę nakrytą dachami pulpitowymi, mieszczącą klatkę schodową skomunikowaną z poddaszem. Zarazem wymieniono część stolarki okiennej i drzwiowej.
W latach 80. XX wieku przeprowadzono prace remontowe w zakresie przełożenia oraz uzupełnienia pokrycia dachowego, wzmocnienia podpiwniczenia oraz wymiany części stolarki okiennej. Ponadto rozbudowano przybudówkę zachodnią i wprowadzono wewnątrz nowe podziały wnętrz w celu adaptacji budynku dworu do nowych funkcji. Remont prowadzony przez PPKZ został przerwany. W ostatnich latach doprowadzono do budynku media oraz położono w części pomieszczeń parteru nowe tynki.
