Murzynowo położone jest na zachodnim skraju Puszczy Noteckiej. Na wschodzie rozciągają się rozlewiska, oddalonej o ok. 6 km rzeki Warty. Założenie pałacowo-parkowe wraz z folwarkiem mieści się w południowo-zachodniej części miejscowości. Budynki folwarczne usytuowane są wokół dwóch dziedzińców, do których prowadziły odrębne wjazdy z drogi wiejskiej. Zabudowania północnego dziedzińca sąsiadują bezpośrednio z kościołem. Przy dziedzińcu południowym, na wprost wjazdu, w narożniku południowo-zachodnim wzniesiono pałac. Pierzeję południową dziedzińca stanowią spichlerz, gorzelnia i budynek mieszkalny. Za pałacem, od zachodu i południa znajduje się park z dużym stawem.
W okresie piastowskim wieś należała do królewszczyzny, zarządzanej przez zamek w Międzyrzeczu. Po śmierci króla Przemysła II kasztelanię międzyrzecką przejęła Brandenburgia. Margrabia Jan w dniu 26.06.1316 roku nadał Międzyrzecz z przyległościami, z wyjątkiem czterech wsi, w tym Murzynowa, Arnoldowi von Uchtenhagen. Władysław Łokietek odzyskał te tereny ok. 1324 roku. W kolejnych latach historię miejscowości determinowało położenie na pograniczu polsko-niemieckim. Dokument z lustracji, datowany na 1564 roku stwierdza podział wsi na dwie odrębne własności: część polską – należącą do króla i niemiecką – do szlachcica Christowa Rolki, podległego Janowi z Kostrzyna. Rolkowie, później zwani von Rüleke sprzedali swoją część dwóm rodom: von Brandt i von Gramm w 1694 roku. Majątek scalił w 1784 roku Johann von Schöning, który w tym czasie posiadał również część polską. Na mocy porozumienia z 1782 roku za włączenie Murzynowa do Nowej Marchii król polski otrzymał 18 tys. złotych polskich, a starostowie międzyrzeccy roczną opłatę w wysokości 3 tys. złotych, która wypłacana była do roku 1851. Ponadto, włączono do Polski 510 ha ziemi w okolicy Jezierca, pobliskiej osady położonej w Puszczy Noteckiej. Syn i następca von Schöninga – Stephen Christian, późniejszy starosta gorzowski, miał obowiązek wystawienia w Murzynowie dworku z ośmioma izbami w ciągu dwóch lat. Od 1816 roku właścicielami majątku byli urzędnicy państwowi i mieszczanie, którzy zmieniali się jeszcze wielokrotnie. W połowie XIX wieku wieś wraz z folwarkami w Warcinie i Dobrojewie zajmowała 1686 ha.
Dokładnej daty powstania pałacu i jego budowniczych nie można dziś ustalić, prawdopodobnie wzniesiony został w połowie XIX wieku. Budynek założony został na planie prostokąta z elewacją frontową po stronie wschodniej, dwukondygnacyjny, z wysoką piwnicą i poddaszem użytkowym. Od północy wąskim łącznikiem pałac połączony jest z niższą, również dwukondygnacyjną, oficyną. Elewacja frontowa, siedmioosiowa, symetryczna z wejściem zaakcentowanym kolumnowym portykiem, zwieńczonym na piętrze tarasem. Zachodnia, ogrodowa elewacja, sześcioosiowa z zadaszonym tarasem w partii parteru. W bocznej, południowej elewacji dominuje trzyczęściowy wykusz, sięgający poddasza. Po jego obu stronach symetrycznie rozmieszczono cztery płaskorzeźby ze scenami antycznymi. Wszystkie elewacje mają sharmonizowane detale architektoniczne: gzyms międzykondygnacyjny, koronujący, gzymsy nadokienne odcinkowe i opaski okienne. We wnętrzach zachowała się stolarka drzwiowa ramowo-płycinowa z portalami, oryginalnymi okuciami, zamkami i klamkami, jedynie w wejściu głównym wymieniono drzwi na współczesne. Okna prostokątne, skrzynkowe, dwudzielne, czteropolowe na piętrze i ośmiopolowe w parterze również są pierwotne.
Po upaństwowieniu majątku w 1945 roku zabudowania folwarczne przejęło PGR, a w pałacu umieszczono szkołę podstawową, istniejącą do dziś. Adaptacja na cele szkolne spowodowała zmiany we wnętrzu obiektu, wprowadzono nowe ściany działowe, które częściowo zniszczyły sztukaterie. Poddasze stopniowo przystosowano do celów mieszkalnych.
