Niekarzyn położony jest przy odchodzącej na zachód od głównej trasy Zielona Góra –Świebodzin drodze, prowadzącej do miejscowości Skąpe, pomiędzy wsią Kępko i Pałck. Pałac, będący obecnie siedzibą Szkoły Podstawowej, znajduje się w południowo-wschodniej części wsi, w obrębie zespołu pałacowo-parkowo-folwarcznego. Jest to jeden z dwu istniejących we wsi zespołów rezydencjonalnych, określanych w przeszłości jako Gut A i B.
Pierwszym znanym właścicielem Niekarzyna, wsi należącej wówczas do dóbr rycerskich, był Wolf von Muhlen (Muhlenheim). Wraz z pobliskim Rosinem i Kępskiem wieś tworzyła kompleks dóbr, będący w 2. poł. XVI wieku własnością rodu von Löben (pułkownik Melchior von Löben, komendant brandenburskiej twierdzy Peitz odnotowany jest w 1557 roku, zaś w roku 1593 jego syn Maximilian von Löben, sędzia ziemski Dolnych Łużyc). Pierwszy przedstawiciel władającej tu przez blisko wiek brandenburskiej rodziny von Hake z Berge pod Berlinem, Christopher, posiadał tutejsze dobra w latach 1596-1623, zakupując część Niekarzyna i Kępska oraz Rosin od swego szwagra. Po nim rządy przejęli jego synowie, Wichmann Otto, a następnie Rudolph. W 1672 roku nastąpił podział majątku pomiędzy jego synów: Georga, który stał się właścicielem Kępska, a Christopha, przejmującego dobra w Niekarzynie i Rosinie (przez poprzednie dziesięć lat w imieniu nieletnich synów Rudolpha majątkiem zarządzała wdowa po nim, Anna Margatere z domu von Unruh). W 1677 roku von Hakenowie utracili Rosin, pozostając w posiadaniu Niekarzyna, którego kolejnym właścicielem był Samuel Rudolph von Hanek, a następnie Beate Dorothea z domu von Hacken i jej mąż Christoph Adolf von Löben. W roku 1759, w wyniku rozegranej 23 lipca wielkiej bitwy pod Kijami (na polach między Niekarzynem, Kijami i Pałąkiem), wieś została doszczętnie zniszczona. Kolejnymi właścicielami wsi była rodzina von Zobeltitz, następnie von Plonnies i Kalckreuth. W tym czasie, w północnej części wsi powstał folwark z XVIII-wiecznym, istniejącym do dziś dworem. Najprawdopodobniej do tego czasu we wsi istniał tylko jeden majątek, określany później jako Gut A. Na jego terenie zlokalizowany jest omawiany pałac. Pod swą obecną, neostylową szatą architektoniczną, skrywa on części starszej, możliwe, że jeszcze XVII-wiecznej budowli. Należą do niej, blisko dwumetrowej grubości, kamienne mury piwnic i przyziemia. Wcześniejszą siedzibę wzniesiono przypuszczalnie w formie dworu obronnego, który najprawdopodobniej został zniszczony w wyniku rozegranej nieopodal, wielkiej bitwy pod Kijami. Obrys dworu jest nadal czytelny na planie pałacu. Z literatury wiemy, że zniszczony obiekt odbudowano w konstrukcji szachulcowej, jako budynek dwukondygnacyjny. W roku 1905 ówczesny dzierżawca dóbr – Karl Boltze dokonuje kolejnej przebudowy, nadając pałacowi jego obecny kształt trzykondygnacyjnej budowli o neobarokowej szacie architektonicznej. W latach 70. XX wieku, kiedy pałac został przejęty od PGR, będąc odtąd siedzibą szkoły podstawowej, bryła został zniekształcona poprzez przebudowę i rozbudowę parteru elewacji frontowej. Przebudowano także wnętrza. Trzykondygnacyjna, całkowicie podpiwniczona bryła pałacu uzyskała plan trapezu w wyniku rozbudowy pierwotnego obiektu, który założony był na planie prostokąta z sienią przelotową. Zajmuje północno-wschodnią część obecnego obiektu. Bryłę tworzą dwa połączone człony – zachodni, węższy i nieco wyższy, w formie nakrytej dachem mansardowym, przysadzistej wieży i wschodni, nakryty dachem naczółkowym z wystawami. Wysunięta przed lico fasady część parterowa z tarasem mieści wejście główne. Pomieszczenia piwnic i dwa pomieszczenia przyziemia sklepione są kolebkowo, pozostałe nakryte są stropami drewnianymi. Narożniki obu brył ujęte zostały boniowanymi pilastrami o jońskich kapitelach, rozdzielając nimi także obie bryły. Otwór wejścia głównego zaakcentowano półkolistym naczółkiem wypełnionym dekoracją z przeplatanych girlandami wolut oplatających pole, z centralnie umieszczonym monogramem „B”. Okna elewacji historycznych, z wyjątkiem elewacji wschodniej, rozmieszono regularnie w sześciu osiach od północy i południa oraz dwóch od zachodu. Okna o kształcie prostokątna stojącego ozdobione zostały bogatymi obramieniami z trójkątnymi naczółkami, kluczami i gzymsami nadokiennymi lub prostymi opaskami. Wielkie, zamknięte półkoliście okna piętra części wieżowej obwiedzione są uszakowymi opaskami o górnej krawędzi zamkniętej gzymsem na linii wklęsło-wypukłej. Trzy dekoracyjne szczyty elewacji wieżowych, o falistym wykroju, obwiedziono profilowanym gzymsem. Eliptyczne okna otacza dekoracja utworzona z wolut i przewiązanych wstęgą girland. Elewację tylną przepruto wielkim otworem okiennym o drobnych podziałach stolarki, doświetlającym klatkę schodową. Nie zachowało się – niegdyś zapewne luksusowe – wyposażenie wnętrza. Przetrwały jedynie pozostałości wystroju w postaci fragmentów ceramicznych posadzek i stolarki.
