Zespół pałacowy w Niwiskach położony jest w południowo-zachodniej części wsi, przy drodze Zielona Góra – Żagań. Pierwotnie składał się on z położonego bardzo malowniczo, w pewnym oddaleniu od drogi, w głębi parku, pałacu oraz szeregu zabudowań gospodarczych rozlokowanych na zachód od rezydencji. Około 50 m na północ od pałacu znajdują się położone obok siebie świątynie – katolicka oraz ruina zboru ewangelickiego. Obecnie pałac jest w rękach prywatnych.
Wieś Niwiska (w źródłach wzmiankowana różnie: Nywisch, Nibisch, Niebusch czy nawet Bergenwald) związana była przez długi czas z jednym rodem – von Berge (lub von Bergk), który wymieniany jest jako właściciel dóbr rycerskich już od XIV wieku. Taki stan przynależności wsi trwał do połowy XVIII wieku. Przyjmuje się, że z inicjatywy tej rodziny powstał też pierwszy dwór założony na planie litery „L”. Jego budowę ukończono w roku 1582, a wygląd obiektu znany jest nam dzisiaj z XVIII-wiecznego z rysunku Wernhera, na którym widzimy renesansowe założenie z charakterystycznym dla tej epoki falistym wykrojem szczytów, żywo przypominające siedzibę Kietliczów w niedalekiej Świdnicy. W 1753 roku, idąc z duchem epoki, gruntownie przebudowano całość założenia, nadając pałacowi styl barokowy. W nowym budynku wykorzystano jednak mury północnego skrzydła dawnego dworu. Przebudowę tę zainicjował najprawdopodobniej Hans Julius von Schweinitz, w którego rękach Niwiska znalazły się w roku 1742. Wówczas też dworskiemu parkowi nadano cechy angielskich założeń ogrodowych, urządzając różnorodne enklawy krajobrazowe.
Pałac w Niwiskach w wyniku barokowej przebudowy stał się założeniem na planie prostokąta, dwukondygnacyjnym, nakrytym dachem czterospadowym. Elewacje rozczłonkowane zostały lizenami, rozmieszczonymi w narożnikach i między parami prostokątnych okien. Pod koniec XVIII wieku fasadę wzbogacono o późnobarokowy portal, zamknięty łukiem koszowym i wsparty na kolumnach o kapitelach jońskich. Pośrodku łuku mięsistego nadproża umieszczono akanty stylizowane na kartusz herbowy. Nad portalem wymurowano balkon otoczony masywną balustradą. Wówczas też, najprawdopodobniej z inicjatywy Joanny von Schweinitz, wzbogacono wystrój wnętrz między innymi o sztukaterie i tapety. Pożar, jaki wybuchł w 1826 roku, częściowo zniszczył wyposażenie wnętrz. Przeprowadzane później prace i wprowadzane zmiany znacznie zatarły barokowy charakter rezydencji. Obecnie, wskutek działania wilgoci, następuje dalsza destrukcja obiektu. Odpadające wierzchnie pokrycie elewacji odsłoniło starsze warstwy tynkarskie ze wzorami boniowania diamentowego. Zachowała się także częściowo oryginalna stolarka okienna oraz drzwi wejściowe do pałacu. Przed fasadą zabytku przetrwały elementy dawnego ogrodzenia z resztkami bramy oraz czworoboczne postumenty z rzeźbionymi z piaskowca wazonami. W zaniedbanym parku czytelna jest dawna kompozycja krajobrazowa z alejkami, polanami, kanałami i stawem.
Po II wojnie światowej, w latach 1958-1960 przeprowadzano jedynie bieżące naprawy pokrycia dachu. Wymieniono wówczas także część stolarki okiennej i odświeżono tynki zewnętrzne. W roku 1976 wykonano dokumentację pomiarowo-rysunkową obiektu. Budynek odremontowano ponownie w 1991 roku. Obecnie działania przy zabytku ograniczają się do niewielkich, koniecznych remontów.
Wieś Niwiska (w źródłach wzmiankowana różnie: Nywisch, Nibisch, Niebusch czy nawet Bergenwald) związana była przez długi czas z jednym rodem – von Berge (lub von Bergk), który wymieniany jest jako właściciel dóbr rycerskich już od XIV wieku. Taki stan przynależności wsi trwał do połowy XVIII wieku. Przyjmuje się, że z inicjatywy tej rodziny powstał też pierwszy dwór założony na planie litery „L”. Jego budowę ukończono w roku 1582, a wygląd obiektu znany jest nam dzisiaj z XVIII-wiecznego z rysunku Wernhera, na którym widzimy renesansowe założenie z charakterystycznym dla tej epoki falistym wykrojem szczytów, żywo przypominające siedzibę Kietliczów w niedalekiej Świdnicy. W 1753 roku, idąc z duchem epoki, gruntownie przebudowano całość założenia, nadając pałacowi styl barokowy. W nowym budynku wykorzystano jednak mury północnego skrzydła dawnego dworu. Przebudowę tę zainicjował najprawdopodobniej Hans Julius von Schweinitz, w którego rękach Niwiska znalazły się w roku 1742. Wówczas też dworskiemu parkowi nadano cechy angielskich założeń ogrodowych, urządzając różnorodne enklawy krajobrazowe.
Pałac w Niwiskach w wyniku barokowej przebudowy stał się założeniem na planie prostokąta, dwukondygnacyjnym, nakrytym dachem czterospadowym. Elewacje rozczłonkowane zostały lizenami, rozmieszczonymi w narożnikach i między parami prostokątnych okien. Pod koniec XVIII wieku fasadę wzbogacono o późnobarokowy portal, zamknięty łukiem koszowym i wsparty na kolumnach o kapitelach jońskich. Pośrodku łuku mięsistego nadproża umieszczono akanty stylizowane na kartusz herbowy. Nad portalem wymurowano balkon otoczony masywną balustradą. Wówczas też, najprawdopodobniej z inicjatywy Joanny von Schweinitz, wzbogacono wystrój wnętrz między innymi o sztukaterie i tapety. Pożar, jaki wybuchł w 1826 roku, częściowo zniszczył wyposażenie wnętrz. Przeprowadzane później prace i wprowadzane zmiany znacznie zatarły barokowy charakter rezydencji. Obecnie, wskutek działania wilgoci, następuje dalsza destrukcja obiektu. Odpadające wierzchnie pokrycie elewacji odsłoniło starsze warstwy tynkarskie ze wzorami boniowania diamentowego. Zachowała się także częściowo oryginalna stolarka okienna oraz drzwi wejściowe do pałacu. Przed fasadą zabytku przetrwały elementy dawnego ogrodzenia z resztkami bramy oraz czworoboczne postumenty z rzeźbionymi z piaskowca wazonami. W zaniedbanym parku czytelna jest dawna kompozycja krajobrazowa z alejkami, polanami, kanałami i stawem.
Po II wojnie światowej, w latach 1958-1960 przeprowadzano jedynie bieżące naprawy pokrycia dachu. Wymieniono wówczas także część stolarki okiennej i odświeżono tynki zewnętrzne. W roku 1976 wykonano dokumentację pomiarowo-rysunkową obiektu. Budynek odremontowano ponownie w 1991 roku. Obecnie działania przy zabytku ograniczają się do niewielkich, koniecznych remontów.
