Pałac i zabudowania zespołu folwarcznego, powstałe w 2. poł. XIX wieku i na początku XX wieku, usytuowane są na południowym skraju wsi. Od strony północy i zachodu pałac otacza park, a całość odgradza od budynków gospodarczych i zabudowań wsi kamienno-ceglany mur z dwoma bramami.
Nowa Wieś (niem. Neudorf) założona na planie owalnicowym, wzmiankowana jest po raz pierwszy w 1300 roku w dokumencie donacyjnym dla klasztoru cystersów w Zemsku. Od 1444 roku należała do klasztoru w Bledzewie, dokąd konwent przeniósł się po zniszczeniu przez powódź budynków klasztornych w Zemsku. Miejscowość pozostawała własnością klasztoru do czasu sekularyzacji dóbr opactwa bledzewskiego, czyli do 1835 roku.
W dokumencie z 1888 roku informuje się o przejęciu przez Maxa Fussa dóbr we wsi Nowa Wieś z rąk poprzedniego właściciela, Roberta Fussa. Budowę pałacu przez przedstawiciela rodziny Fuss potwierdza ozdobna litera „F” umieszczona nad wejściem głównym do pałacu. Od 1949 roku w pałacu mieściły się biura, stołówka PGR oraz pomieszczenia handlowe i klub kultury dla mieszkańców wsi. W 2005 roku obiekt wraz z parkiem został sprzedany prywatnemu właścicielowi.
Pałac w Nowej Wsi powstał w 4. ćw. XIX wieku. Budynek utrzymany jest w stylu neorenesansu niderlandzkiego. Wzniesiony został na rzucie prostokąta, z dwoma ryzalitami od północy i południa, przy czym ten ostatni posiada na osi środkowej kolejny ryzalit, mieszczący reprezentacyjne wejście. Każda z partii ma inny układ wnętrza: część środkowa jest dwuipółtraktowa, z klatką schodową na skraju traktu północnego od strony wschodniej, a oba ryzality odpowiednio: północny – dwutraktowy i południowy – trzytraktowy z sienią w trakcie środkowym. Obiekt jest trzykondygnacyjny, zamknięty dachem dwuspadowym z lukarnami ujętymi w spływy wolutowe. Na bogate ukształtowanie elewacji składa się cały repertuar form architektonicznych, związany z przyjętym stylem historycznym. Naroża budynku ujmują boniowania, a całość wieńczy gzyms koronujący. Obramienia okien są w formie opasek przeciętych szerokimi taśmami-okuciami. Najbardziej ozdobnie potraktowane są szczyty ryzalitów, podzielone pilastrami toskańskimi z belkowaniem i zwieńczone półokrągłymi przyczółkami ze spływami wolutowymi oraz płycinami zdobionymi motywami roślinnymi. Na każdym ze szczytów umieszczono kute, metalowe sterczyny z chorągiewkami.
Portal zdobią laskowania oraz ornamenty okuciowe i kaboszony. Zredukowane do fryzu i gzymsu belkowanie podpiera obramienie porte-fenêtre klatki schodowej, z ornamentem roślinnym wypełniającym pole tympanonu nad prostokątnym otworem okna. W półokrągłym polu tympanonu umieszczono tarczę herbową ze stylizowaną literą „F”. Wnętrze zachowało swój oryginalny wystrój: sztukaterie w kilku salach na parterze, piętrze i klatce schodowej, stolarkę schodów i drzwi wewnętrznych. Obecnie pałac stanowi własność prywatn, planowany jest jego remont.
Nowa Wieś (niem. Neudorf) założona na planie owalnicowym, wzmiankowana jest po raz pierwszy w 1300 roku w dokumencie donacyjnym dla klasztoru cystersów w Zemsku. Od 1444 roku należała do klasztoru w Bledzewie, dokąd konwent przeniósł się po zniszczeniu przez powódź budynków klasztornych w Zemsku. Miejscowość pozostawała własnością klasztoru do czasu sekularyzacji dóbr opactwa bledzewskiego, czyli do 1835 roku.
W dokumencie z 1888 roku informuje się o przejęciu przez Maxa Fussa dóbr we wsi Nowa Wieś z rąk poprzedniego właściciela, Roberta Fussa. Budowę pałacu przez przedstawiciela rodziny Fuss potwierdza ozdobna litera „F” umieszczona nad wejściem głównym do pałacu. Od 1949 roku w pałacu mieściły się biura, stołówka PGR oraz pomieszczenia handlowe i klub kultury dla mieszkańców wsi. W 2005 roku obiekt wraz z parkiem został sprzedany prywatnemu właścicielowi.
Pałac w Nowej Wsi powstał w 4. ćw. XIX wieku. Budynek utrzymany jest w stylu neorenesansu niderlandzkiego. Wzniesiony został na rzucie prostokąta, z dwoma ryzalitami od północy i południa, przy czym ten ostatni posiada na osi środkowej kolejny ryzalit, mieszczący reprezentacyjne wejście. Każda z partii ma inny układ wnętrza: część środkowa jest dwuipółtraktowa, z klatką schodową na skraju traktu północnego od strony wschodniej, a oba ryzality odpowiednio: północny – dwutraktowy i południowy – trzytraktowy z sienią w trakcie środkowym. Obiekt jest trzykondygnacyjny, zamknięty dachem dwuspadowym z lukarnami ujętymi w spływy wolutowe. Na bogate ukształtowanie elewacji składa się cały repertuar form architektonicznych, związany z przyjętym stylem historycznym. Naroża budynku ujmują boniowania, a całość wieńczy gzyms koronujący. Obramienia okien są w formie opasek przeciętych szerokimi taśmami-okuciami. Najbardziej ozdobnie potraktowane są szczyty ryzalitów, podzielone pilastrami toskańskimi z belkowaniem i zwieńczone półokrągłymi przyczółkami ze spływami wolutowymi oraz płycinami zdobionymi motywami roślinnymi. Na każdym ze szczytów umieszczono kute, metalowe sterczyny z chorągiewkami.
Portal zdobią laskowania oraz ornamenty okuciowe i kaboszony. Zredukowane do fryzu i gzymsu belkowanie podpiera obramienie porte-fenêtre klatki schodowej, z ornamentem roślinnym wypełniającym pole tympanonu nad prostokątnym otworem okna. W półokrągłym polu tympanonu umieszczono tarczę herbową ze stylizowaną literą „F”. Wnętrze zachowało swój oryginalny wystrój: sztukaterie w kilku salach na parterze, piętrze i klatce schodowej, stolarkę schodów i drzwi wewnętrznych. Obecnie pałac stanowi własność prywatn, planowany jest jego remont.
