Barokowy pałac w Nowym Kisielinie (niem. Deutsch Kessel) położony jest po południowej stronie drogi prowadzącej z Nowego Kisielina do Droszkowa w centrum miejscowości. Całość założenia składa się z części rezydencjonalnej – reprezentacyjnej, części gospodarczej oraz, położonych poza obrębem parku, cmentarza rodowego, dzwonnicy, domów mieszkalnych i dawnej kostnicy. Obecnie założenie pałacowo-parkowo-folwarczne jest w posiadaniu Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Z przekazów pochodzących z 1. poł. XIX wieku (przede wszystkim pastora Przytoka – Frühbussa) dowiadujemy się, że w Nowym Kisielinie istniały wówczas resztki dwóch siedzib szlacheckich. W ciągu XVI wieku wsią władały aż cztery rodziny, dlatego nie można dzisiaj jednoznacznie określić o czyich siedzibach pisał Frühbuss. Prawdopodobnie chodziło o jeden obiekt z jakimś budynkiem pomocniczym. Z ewentualnych fundatorów owych rezydencji w rachubę może wchodzić rodzina von Dyhrn, która w latach 80. XVI wieku posiadała Nowy Kisielin, ale także rodzina von Stentsch, władająca dobrami od 1614 roku. Za czasów Stentschów zbudowany został obecny pałac. Po Stenschach majątkiem władał Fabian von Grünberg, od którego kupił go w 1716 roku Balthasar Nicolaus baron von Hock.
Zbudowany około 1700 roku pałac, założony został na planie prostokąta z wyraźnie wyodrębnionym od północy ryzalitem i pseudoryzalitem od południa. Zwarta bryła pałacu nakryta została dachem czterospadowym, który wieńczy centralnie umieszczona wieżyczka w kalenicy. Do elewacji zachodniej dostawiono parterową przybudówkę, krytą dachem trzyspadowym. Zubożona przeróbkami fasada pozbawiona jest detalu architektonicznego, poza prostymi opaskami, którymi objęte są okna i drzwi. Płaszczyzny fasady i innych elewacji przeprute są rozmieszczonymi symetrycznie prostokątnymi otworami okien. Drzwi zamknięte łukiem pełnym. Pewne zmiany w rozwiązaniu wnętrza wprowadzono zapewne jeszcze w trakcie budowy – zdecydowano się wówczas na wprowadzenie do środka dwubiegowej klatki schodowej umieszczonej centralnie – modnego rozwiązania tamtego czasu. Niestety wtórne wprowadzenie nowego elementu spowodowało zakłócenie proporcji innych pomieszczeń np. sieni. Nie można także zapominać o zmianach XIX-wiecznych, które polegały głównie na podziale większych wnętrz na mniejsze lokale. Mimo licznych przeróbek, pałacowe pomieszczenia zachowały zasadniczy charakter rozwiązań, wzorowanych na francuskich barokowych wnętrzach pałacowych. Z wystroju wnętrz przetrwały cenne dekoracje sztukatorskie w pomieszczeniach parteru.
Tuż po wojnie, pałac znalazł się w rękach PGR. Bieżący remont przeprowadzono w latach 50. XX wieku. W 1980 roku odnowiono elewacje, a w latach 90. XX wieku naprawiono wieżyczkę i wzmocniono dach. Obecnie należy do Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Z przekazów pochodzących z 1. poł. XIX wieku (przede wszystkim pastora Przytoka – Frühbussa) dowiadujemy się, że w Nowym Kisielinie istniały wówczas resztki dwóch siedzib szlacheckich. W ciągu XVI wieku wsią władały aż cztery rodziny, dlatego nie można dzisiaj jednoznacznie określić o czyich siedzibach pisał Frühbuss. Prawdopodobnie chodziło o jeden obiekt z jakimś budynkiem pomocniczym. Z ewentualnych fundatorów owych rezydencji w rachubę może wchodzić rodzina von Dyhrn, która w latach 80. XVI wieku posiadała Nowy Kisielin, ale także rodzina von Stentsch, władająca dobrami od 1614 roku. Za czasów Stentschów zbudowany został obecny pałac. Po Stenschach majątkiem władał Fabian von Grünberg, od którego kupił go w 1716 roku Balthasar Nicolaus baron von Hock.
Zbudowany około 1700 roku pałac, założony został na planie prostokąta z wyraźnie wyodrębnionym od północy ryzalitem i pseudoryzalitem od południa. Zwarta bryła pałacu nakryta została dachem czterospadowym, który wieńczy centralnie umieszczona wieżyczka w kalenicy. Do elewacji zachodniej dostawiono parterową przybudówkę, krytą dachem trzyspadowym. Zubożona przeróbkami fasada pozbawiona jest detalu architektonicznego, poza prostymi opaskami, którymi objęte są okna i drzwi. Płaszczyzny fasady i innych elewacji przeprute są rozmieszczonymi symetrycznie prostokątnymi otworami okien. Drzwi zamknięte łukiem pełnym. Pewne zmiany w rozwiązaniu wnętrza wprowadzono zapewne jeszcze w trakcie budowy – zdecydowano się wówczas na wprowadzenie do środka dwubiegowej klatki schodowej umieszczonej centralnie – modnego rozwiązania tamtego czasu. Niestety wtórne wprowadzenie nowego elementu spowodowało zakłócenie proporcji innych pomieszczeń np. sieni. Nie można także zapominać o zmianach XIX-wiecznych, które polegały głównie na podziale większych wnętrz na mniejsze lokale. Mimo licznych przeróbek, pałacowe pomieszczenia zachowały zasadniczy charakter rozwiązań, wzorowanych na francuskich barokowych wnętrzach pałacowych. Z wystroju wnętrz przetrwały cenne dekoracje sztukatorskie w pomieszczeniach parteru.
Tuż po wojnie, pałac znalazł się w rękach PGR. Bieżący remont przeprowadzono w latach 50. XX wieku. W 1980 roku odnowiono elewacje, a w latach 90. XX wieku naprawiono wieżyczkę i wzmocniono dach. Obecnie należy do Uniwersytetu Zielonogórskiego.
