Dwór w Ochli (niem. Ochelhermsdorf) jest częścią dawnego założenia dworsko-folwarcznego położonego w tzw. Ochli Górnej. Usytuowany jest w północno-zachodniej części wsi. Z dawnego założenia pozostały XVIII-wieczne oficyny dworskie (obecnie pełniące funkcje mieszkalne) oraz budynki inwentarskie, park w postaci śladowej a także resztki wygradzającego ceglanego muru. W chwili obecnej dwór jest w użytkowaniu Muzeum Etnograficznego w Ochli.
Ochla ma starą metrykę, sięgającą najpewniej początków XIII wieku. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1305 roku, odnotowana w „Regestrze Głogowskim” gdzie występuje pod nazwą „Hermansdorf”. W innym dokumencie – w „Obwieszczeniu Awiniońskim” z roku 1376, użyto nazwy „Hermansvilla”. Pierwszymi znanymi właścicielami wsi, wymienionymi w 1400 roku, byli Hans i Kunz von Knobelsdorff. Przed rokiem 1532 nastąpił podział miejscowości na Ochlę Górną, której właścicielem był Christoph von Knobelsdorff i Środkowo-Dolną, którą władał Nickel von Rothenburg. Ochlą Górną ród Knobelsdorff władał do początków XVII wieku (w 1555 r. wzmiankowani są Siegmund i Ernst Knobelsdorff). W 1620 roku Ochlę Górną kupił Christoph von Gersdorff, który wcześniej wykupił również inne części wsi, należące do Unruhów i Rothenburgów. W 2. poł. XVII wieku Ochla przeszła na własność rodu von Unruh. W 1681 roku właścicielem został Otto von Unruh, z którego osobą związane jest wybudowanie dworu w Ochli Górnej. Rok budowy siedziby „1684” został umieszczony na tablicy erekcyjnej, znajdującej się w portalu głównym. Prace we wnętrzu zakończono w 1687 roku. Następnie po roku 1687 wzniesiono budynek spichlerza oraz założono ogród. W związku z tym, iż protestanci nie mieli własnej świątyni, we dworze umieszczono kaplicę dla nich. Po śmierci Ottona von Unruha majątek uległ podziałowi pomiędzy jego synów: Ochlę Górną odziedziczył Erdman, a Dolną Christoph Georg. Po bezpotomnej śmierci Erdmana, Ochla Górna znalazła się w rękach rodu von Nassau, który był w jej posiadaniu do 1789 roku. W 1770 roku do dworu, od strony frontowej dostawiono kamienną balustradę, podkreślającą wejście główne. W latach 1789-1845 folwark w Ochli Górnej był własnością rodziny von Schlabrendorf. W 2. poł. XIX wieku majątek dziesięciokrotnie zmieniał właścicieli. Około 1930 roku został rozpalcerowany, a ostatnim właścicielem dworu, do 1945 roku, był ogrodnik Albert Bohr. Po wojnie obiekt był użytkowany jako mieszkalny. Eksploatowany był bez remontów, co doprowadziło do jego zniszczenia. Od 1983 roku jest własnością Muzeum Etnograficznego w Ochli.
Dwór
Barokowy dwór jest budowlą jednorodną, przetrwałą w pierwotnej postaci. Jego architektura posiada czytelne związki ze sztuką Palladia oraz XVIII-wiecznymi pałacami francuskimi. Dwór wzniesiony na rzucie prostokąta, jest budowlą dwukondygnacyjną, podpiwniczoną, nakrytą dachem czterospadowym, pokrytym dachówką karpiówką. Elewacje na poziomie pierwszej i drugiej kondygnacji mają rytmicznie rozmieszczone, prostokątne okna, obwiedzione uszakowymi obramieniami. Umieszczony na osi portal, z zamkniętym półkoliście otworem wejściowym, ujęty jest parą zdwojonych rustykowanych pilastrów. W nadprożu portalu znajduje się inskrypcja fundatora i roku budowy dworu. Portal wieńczy gierowany fronton pierwotnie zdobiony kartuszami. Z pierwotnego wyposażenia i wystroju zachowały się cztery kominki oraz bogata dekoracja sztukatorska z elementami roślinnymi i symbolicznymi przedstawieniami figuralnymi.
Po II wojnie światowej w latach 70. XX wieku przełożono dach, przemurowano nadproża okienne i zagrożenia w murach zewnętrznych, osadzono nową stolarkę okienną oraz odgruzowano obiekt. Od 1983 roku rozpoczęto prace, mające przystosować dwór na cele Muzeum Etnograficznego. W latach 80. XX wieku wzmocniono stop, wymieniono część elementów więźby dachowej, przełożono dach. W latach 90. XX wieku przeprowadzono konserwację sztukaterii na parterze i piętrze.
Pałac
Pałac w Ochli wchodzi w skład dawnego założenia pałacowo-folwarcznego położonego w tzw. Ochli Dolnej. Usytuowany jest w południowo-zachodniej części wsi. Z dawnego założenia folwarcznego, leżącego na południe od pałacu, pozostały budynki dawnej ujeżdżalni i mieszkania służby folwarcznej, oficyna, dwie stodoły, budynek owczarni, zaś na wschód usytuowane są resztki parku założonego w początkach XIX wieku oraz fragment wygradzającego ceglanego muru. W chwili obecnej pałac pełni funkcję mieszkalną.
W roku 1715 majątek w Ochli Dolnej kupił David von Schwemmler. W rękach tego rodu pozostawał on do roku 1788, kiedy zakupił go komisarz sądowy z Zielonej Góry – Jan Adolf Schneider. Jego staraniem przy folwarku Ochli Dolnej wzniesiono pierwszą tutaj siedzibę – obecny pałac. W 2. poł. XIX wieku i początkach XX majątek wielokrotnie zmieniał właścicieli, a w 1930 roku został rozpalcerowany, pałac zaś utracił funkcję rezydencjalną. Po II wojnie światowej obiekt został zaadaptowany na mieszkania gminne.
Klasycystyczny pałac zbudowany został w 1792 roku staraniem Jana Adolfa Schneidera. Projektantem obiektu był zapewne nierozpoznany architekt, wywodzący się z kręgu szkoły berlińsko-poczdamskiej. Pałac bryłą i wystrojem wnętrz nawiązuje do typów rezydencji rozpowszechnionych w końcu XVIII wieku. Budowla założona na planie prostokąta ma dwie kondygnacje, jest podpiwniczona, nakryta dachem czterospadowym z wystawkami od strony frontowej. Fasada rozczłonkowana została trzema pseudoryzalitami, z których środkowy wzbogacony jest czterema jońskimi pilastrami, boczne zaś mają skromne boniowanie. Horyzontalnymi akcentami w kompozycji fasady są gzymsy: międzykondygnacyjny i wieńczący, ten drugi wzbogacony ząbkowaniem w partii środkowej. Rozmieszczone symetrycznie w elewacjach prostokątne okna mają obramienia spięte kluczami i ozdobione sztukatorsko motywem girland, lambrekinów, cekinów i rozet. Z zabytkowego wystroju wnętrz zachowały się częściowo: fasety na parterze, sztukaterie sufitów, kominek, wewnętrzna stolarka okienna i drzwiowa oraz fragmenty balustrady XVIII-wiecznych schodów i parkietu.
Po II wojnie światowej w latach 1968-1972 przeprowadzono kapitalny remont pałacu, adaptując go na mieszkania gminne dla 14 rodzin. Wprowadzono wtedy nowe podziały wnętrz, częściowo usunięto stolarkę okienną i drzwiową, w tym drzwi wejściowe, wymieniono podłogi.
Ochla ma starą metrykę, sięgającą najpewniej początków XIII wieku. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1305 roku, odnotowana w „Regestrze Głogowskim” gdzie występuje pod nazwą „Hermansdorf”. W innym dokumencie – w „Obwieszczeniu Awiniońskim” z roku 1376, użyto nazwy „Hermansvilla”. Pierwszymi znanymi właścicielami wsi, wymienionymi w 1400 roku, byli Hans i Kunz von Knobelsdorff. Przed rokiem 1532 nastąpił podział miejscowości na Ochlę Górną, której właścicielem był Christoph von Knobelsdorff i Środkowo-Dolną, którą władał Nickel von Rothenburg. Ochlą Górną ród Knobelsdorff władał do początków XVII wieku (w 1555 r. wzmiankowani są Siegmund i Ernst Knobelsdorff). W 1620 roku Ochlę Górną kupił Christoph von Gersdorff, który wcześniej wykupił również inne części wsi, należące do Unruhów i Rothenburgów. W 2. poł. XVII wieku Ochla przeszła na własność rodu von Unruh. W 1681 roku właścicielem został Otto von Unruh, z którego osobą związane jest wybudowanie dworu w Ochli Górnej. Rok budowy siedziby „1684” został umieszczony na tablicy erekcyjnej, znajdującej się w portalu głównym. Prace we wnętrzu zakończono w 1687 roku. Następnie po roku 1687 wzniesiono budynek spichlerza oraz założono ogród. W związku z tym, iż protestanci nie mieli własnej świątyni, we dworze umieszczono kaplicę dla nich. Po śmierci Ottona von Unruha majątek uległ podziałowi pomiędzy jego synów: Ochlę Górną odziedziczył Erdman, a Dolną Christoph Georg. Po bezpotomnej śmierci Erdmana, Ochla Górna znalazła się w rękach rodu von Nassau, który był w jej posiadaniu do 1789 roku. W 1770 roku do dworu, od strony frontowej dostawiono kamienną balustradę, podkreślającą wejście główne. W latach 1789-1845 folwark w Ochli Górnej był własnością rodziny von Schlabrendorf. W 2. poł. XIX wieku majątek dziesięciokrotnie zmieniał właścicieli. Około 1930 roku został rozpalcerowany, a ostatnim właścicielem dworu, do 1945 roku, był ogrodnik Albert Bohr. Po wojnie obiekt był użytkowany jako mieszkalny. Eksploatowany był bez remontów, co doprowadziło do jego zniszczenia. Od 1983 roku jest własnością Muzeum Etnograficznego w Ochli.
Dwór
Barokowy dwór jest budowlą jednorodną, przetrwałą w pierwotnej postaci. Jego architektura posiada czytelne związki ze sztuką Palladia oraz XVIII-wiecznymi pałacami francuskimi. Dwór wzniesiony na rzucie prostokąta, jest budowlą dwukondygnacyjną, podpiwniczoną, nakrytą dachem czterospadowym, pokrytym dachówką karpiówką. Elewacje na poziomie pierwszej i drugiej kondygnacji mają rytmicznie rozmieszczone, prostokątne okna, obwiedzione uszakowymi obramieniami. Umieszczony na osi portal, z zamkniętym półkoliście otworem wejściowym, ujęty jest parą zdwojonych rustykowanych pilastrów. W nadprożu portalu znajduje się inskrypcja fundatora i roku budowy dworu. Portal wieńczy gierowany fronton pierwotnie zdobiony kartuszami. Z pierwotnego wyposażenia i wystroju zachowały się cztery kominki oraz bogata dekoracja sztukatorska z elementami roślinnymi i symbolicznymi przedstawieniami figuralnymi.
Po II wojnie światowej w latach 70. XX wieku przełożono dach, przemurowano nadproża okienne i zagrożenia w murach zewnętrznych, osadzono nową stolarkę okienną oraz odgruzowano obiekt. Od 1983 roku rozpoczęto prace, mające przystosować dwór na cele Muzeum Etnograficznego. W latach 80. XX wieku wzmocniono stop, wymieniono część elementów więźby dachowej, przełożono dach. W latach 90. XX wieku przeprowadzono konserwację sztukaterii na parterze i piętrze.
Pałac
Pałac w Ochli wchodzi w skład dawnego założenia pałacowo-folwarcznego położonego w tzw. Ochli Dolnej. Usytuowany jest w południowo-zachodniej części wsi. Z dawnego założenia folwarcznego, leżącego na południe od pałacu, pozostały budynki dawnej ujeżdżalni i mieszkania służby folwarcznej, oficyna, dwie stodoły, budynek owczarni, zaś na wschód usytuowane są resztki parku założonego w początkach XIX wieku oraz fragment wygradzającego ceglanego muru. W chwili obecnej pałac pełni funkcję mieszkalną.
W roku 1715 majątek w Ochli Dolnej kupił David von Schwemmler. W rękach tego rodu pozostawał on do roku 1788, kiedy zakupił go komisarz sądowy z Zielonej Góry – Jan Adolf Schneider. Jego staraniem przy folwarku Ochli Dolnej wzniesiono pierwszą tutaj siedzibę – obecny pałac. W 2. poł. XIX wieku i początkach XX majątek wielokrotnie zmieniał właścicieli, a w 1930 roku został rozpalcerowany, pałac zaś utracił funkcję rezydencjalną. Po II wojnie światowej obiekt został zaadaptowany na mieszkania gminne.
Klasycystyczny pałac zbudowany został w 1792 roku staraniem Jana Adolfa Schneidera. Projektantem obiektu był zapewne nierozpoznany architekt, wywodzący się z kręgu szkoły berlińsko-poczdamskiej. Pałac bryłą i wystrojem wnętrz nawiązuje do typów rezydencji rozpowszechnionych w końcu XVIII wieku. Budowla założona na planie prostokąta ma dwie kondygnacje, jest podpiwniczona, nakryta dachem czterospadowym z wystawkami od strony frontowej. Fasada rozczłonkowana została trzema pseudoryzalitami, z których środkowy wzbogacony jest czterema jońskimi pilastrami, boczne zaś mają skromne boniowanie. Horyzontalnymi akcentami w kompozycji fasady są gzymsy: międzykondygnacyjny i wieńczący, ten drugi wzbogacony ząbkowaniem w partii środkowej. Rozmieszczone symetrycznie w elewacjach prostokątne okna mają obramienia spięte kluczami i ozdobione sztukatorsko motywem girland, lambrekinów, cekinów i rozet. Z zabytkowego wystroju wnętrz zachowały się częściowo: fasety na parterze, sztukaterie sufitów, kominek, wewnętrzna stolarka okienna i drzwiowa oraz fragmenty balustrady XVIII-wiecznych schodów i parkietu.
Po II wojnie światowej w latach 1968-1972 przeprowadzono kapitalny remont pałacu, adaptując go na mieszkania gminne dla 14 rodzin. Wprowadzono wtedy nowe podziały wnętrz, częściowo usunięto stolarkę okienną i drzwiową, w tym drzwi wejściowe, wymieniono podłogi.
