Ogardy to miejscowość o genezie średniowiecznej, o której najstarsza wzmianka pochodzi z księgi ziemskiej margrabiego Ludwika z 1337 roku. Właścicielami tutejszych majętności byli przedstawiciele takich rodzin jak von Bornstedt, von Billerbeck, czy von Papstein. W 1798 roku tutejsze dobra ziemskie znalazły się w posiadaniu szambelana dworu i prałata Sigismunda Friedricha hrabiego von Blankensee, którego sukcesorzy władali tutejszym majątkiem ziemskim do 1907 roku.
Z inicjatywy Sigismunda Friedricha hrabiego von Blankensee w 1. ćw. XIX wieku wybudowano parterowy budynek dworu, znajdujący się po wschodniej stronie dziedzińca folwarcznego oraz kamienno-ceglane zabudowania gospodarcze. Natomiast pałac znajdujący się po południowej stronie od tego założenia wzniesiony został po 1870 roku, według projektu nierozpoznanego architekta z inicjatywy Marie von Blankensee-Firks. W latach 1885-1905 majątek należał do hrabiny Aleksandry von Blankensee-Pückler, z domu baronowej Firks zu Ohlau. W 1907 roku tutejsze dobra ziemskie znalazły się w posiadaniu banku ziemskiego, być może w wyniku bankructwa. Od 1908 roku właścicielem był radca Kretzschmer, a od 1910 roku jego żona Marta Kretzschmer z domu Schopenthau. W 1929 roku wzmiankowany został ich syn Karl Kretzschmer, władający tutejszymi dobrami ziemskimi do początku 1945 roku.
Po II wojnie światowej majątek ziemski został znacjonalizowany. Budynek dworu mieścił biura oraz mieszkania należące do Strzeleckiego Kombinatu Rolnego. W latach 90. XX wieku tutejszy PGR został rozwiązany, a majątek ziemski sprzedany w drodze licytacji wraz z budynkiem dworu i zabudowaniami gospodarczymi.
W pałacu w okresie powojennym urządzono mieszkania dla pracowników Państwowego Gospodarstwa Rolnego, natomiast na parterze budynku wydzielono pomieszczenia na bibliotekę, stołówkę, przedszkole oraz świetlicę. Okresowo mieszkali tutaj przesiedleńcy, pracownicy sezonowi, a po 1947 roku rodziny łemkowskie, przesiedlone na Ziemie Zachodnie w ramach akcji „Wisła”. Budynek znajduje się aktualnie w posiadaniu Gminy Strzelce Krajeńskie i zarządzany jest przez Zakład Komunalny Sp. z o o. w Strzelcach Krajeńskich.
Dwór
Dwór znajduje się w północno-wschodniej części miejscowości, na zachód od założenia folwarcznego oraz na północ od eklektycznego pałacu. Obiekt usytuowany jest na wyniesieniu terenu, być może w miejscu wcześniejszej siedziby szlacheckiej. Po stronie wschodniej znajduje się niewielki staw. Przed elewacją frontową zasadzone są drzewa, przesłaniające częściowo budynek. Dwór stanowi obecnie własność prywatną. Obiekt nie jest zagospodarowany, choć właściciel deklaruje przywrócenie dawnej świetności i wykorzystanie do celów użytkowych.
Dwór założony został osi północ-południe. Jest to budowla murowana, ceglana, o otynkowanych elewacjach. W sensie architektonicznym jest to obiekt parterowy, częściowo podpiwniczony, z dwupoziomowym użytkowym poddaszem, nakryty dachem naczółkowym, z oknem powiekowym ponad wejściem głównym. Elewacja frontowa została ukształtowana jako dziewięcioosiowa, z prostokątnymi i owalnymi otworami okiennymi, ujmującymi wejście główne. Przed wejściem znajduje się drewniany, dwuspadowy ganek. Elewacja tylna jest przekształcona, nieregularna z wystawką w części północnej. Elewacje szczytowe zakomponowane zostały jako trzyosiowe. Układ pomieszczeń dworu został przekształcony w wyniku kolejnych przebudów i adaptacji. Z werandy wejścia znajduje się przejście do niewielkiej, czworobocznej sieni, skomunikowanej z poprzecznym korytarzem, w której umieszczona jest zabiegowa klatka schodowa prowadząca na poddasze. W korytarzu na parterze znajdują się przejścia do dziewięciu pomieszczeń mieszkalnych oraz dwóch kuchni. Na poddaszu umieszczone są dwa pokoje. W budynku dworu zachowała się historyczna stolarka klatki schodowej, stolarka okienna i drzwiowa. Stolarka okienna jest zróżnicowana chronologicznie i typologicznie. Najstarsze okna są skrzynkowe, czteroskrzydłowe, sześciopolowe. Stolarka drzwi wejściowych jest dwuskrzydłowa, o kompozycji płycinowo-ramowej z ozdobnym nadświetlem.
Po II wojnie światowej wymieniono pokrycie dachowe na dachówkę cementową-zakładkową oraz prowadzono niewielkie adaptacje na bieżące potrzeby użytkowe.
Pałac
Pałac zlokalizowany jest w północno-wschodniej części miejscowości, w sąsiedztwie założenia folwarcznego z wcześniejszym chronologicznie parterowym dworem właścicieli majątku. Pałac powiązany jest po stronie południowo-wschodniej z parkiem krajobrazowym. Obiekt znajduje się po północnej stronie brukowanej drogi wiejskiej, prowadzącej do Ogardzkiego Młyna. Przed elewacją frontową pałacu usytuowany jest szpaler lip, od strony elewacji tylnej znajduje się obszerny taras założony na skarpie zabezpieczonej masywnym murem oporowym. Obecnie budynek wykorzystywany jest do funkcji mieszkalnych i stanowi własność komunalną.
Pałac wybudowany jest na planie wydłużonego prostokąta, założonego na osi wschód – zachód, z pseudoryzalitami w osiach elewacji podłużnych. Jest to budynek murowany z cegły ceramicznej na zaprawie wapiennej, o tynkowanych elewacjach. Budynek jest częściowo podpiwniczony, dwukondygnacyjny z poddaszem, nakryty dachem czteropołaciowym o niewielkim spadku, kryty blachą.
Elewacje podłużne zostały ukształtowane jako trzynastoosiowe, z pseudoryzalitami mieszczącymi reprezentacyjne wejścia, natomiast elewacje boczne jako dwu- i trzyosiowe. Elewacje opięte są w narożnikach budynku oraz w narożnikach ryzalitów kompozytowymi pilastrami w porządku kolosalnym, dźwigającymi belkowanie. Poziomymi elementami artykulacji są gzyms cokołowy, podokienny oraz w górnej partii pseudobelkowanie z prostokątnymi płycinami o motywie kwiatowym i gzymsem koronującym z kroksztynami. Pseudoryzalit w elewacji frontowej – południowej zwieńczony jest herbem von Blankensee. Z kolei pseudoryzalit w elewacji tylnej – północnej zwieńczony został trójkątnym naczółkiem z akroterionem, w polu którego umieszczona jest dekoracja roślinna oraz herb rodowy von Blankensee. Pierwotnie elewacje pałacu zdobione były boniowaniem, zamknięte balustradą tralkową i zwieńczone w narożnikach akroterionami.
Pierwotny układ wnętrz budynku został niemal kompletnie zniekształcony w wyniku powojennych przebudów i modernizacji. Dostęp do wnętrza pałacu znajduje się w ryzalitach elewacji frontowej i tylnej oraz w elewacjach bocznych. Stropy w pomieszczeniu piwnicznym są oryginalne, ceramiczne, kolebkowe. Stropy nad pomieszczeniami w obrębie parteru i piętra zostały wymienione na żelbetowe.
Stolarka okienna i drzwiowa jest w całości wtórna. Więźba dachowa pałacu jest oryginalna, drewniana, w typie krokwiowo-jętkowym z obustronną podporą stolcową.
W pomieszczeniach pałacu z oryginalnego wystroju i wyposażenia zachowała się jedynie trzybiegowa klatka schodowa z balustradą oraz fragmentem boazerii. W budynku pozostawiono też stropy oraz fragmentarycznie podłogi deskowe i parkiet.
W latach 60. i 70. XX wieku przeprowadzono remont generalny w zakresie wymiany połaci dachowych, stropów oraz stolarki okiennej i drzwiowej. Zarazem z elewacji usunięto detale architektoniczne, w szczególności attykę oraz otynkowano budynek bez powtórzenia boni. W latach 80. XX wieku założono instalację centralnego ogrzewania. W latach 90. XX wieku wymieniono pokrycie dachowe.
Z inicjatywy Sigismunda Friedricha hrabiego von Blankensee w 1. ćw. XIX wieku wybudowano parterowy budynek dworu, znajdujący się po wschodniej stronie dziedzińca folwarcznego oraz kamienno-ceglane zabudowania gospodarcze. Natomiast pałac znajdujący się po południowej stronie od tego założenia wzniesiony został po 1870 roku, według projektu nierozpoznanego architekta z inicjatywy Marie von Blankensee-Firks. W latach 1885-1905 majątek należał do hrabiny Aleksandry von Blankensee-Pückler, z domu baronowej Firks zu Ohlau. W 1907 roku tutejsze dobra ziemskie znalazły się w posiadaniu banku ziemskiego, być może w wyniku bankructwa. Od 1908 roku właścicielem był radca Kretzschmer, a od 1910 roku jego żona Marta Kretzschmer z domu Schopenthau. W 1929 roku wzmiankowany został ich syn Karl Kretzschmer, władający tutejszymi dobrami ziemskimi do początku 1945 roku.
Po II wojnie światowej majątek ziemski został znacjonalizowany. Budynek dworu mieścił biura oraz mieszkania należące do Strzeleckiego Kombinatu Rolnego. W latach 90. XX wieku tutejszy PGR został rozwiązany, a majątek ziemski sprzedany w drodze licytacji wraz z budynkiem dworu i zabudowaniami gospodarczymi.
W pałacu w okresie powojennym urządzono mieszkania dla pracowników Państwowego Gospodarstwa Rolnego, natomiast na parterze budynku wydzielono pomieszczenia na bibliotekę, stołówkę, przedszkole oraz świetlicę. Okresowo mieszkali tutaj przesiedleńcy, pracownicy sezonowi, a po 1947 roku rodziny łemkowskie, przesiedlone na Ziemie Zachodnie w ramach akcji „Wisła”. Budynek znajduje się aktualnie w posiadaniu Gminy Strzelce Krajeńskie i zarządzany jest przez Zakład Komunalny Sp. z o o. w Strzelcach Krajeńskich.
Dwór
Dwór znajduje się w północno-wschodniej części miejscowości, na zachód od założenia folwarcznego oraz na północ od eklektycznego pałacu. Obiekt usytuowany jest na wyniesieniu terenu, być może w miejscu wcześniejszej siedziby szlacheckiej. Po stronie wschodniej znajduje się niewielki staw. Przed elewacją frontową zasadzone są drzewa, przesłaniające częściowo budynek. Dwór stanowi obecnie własność prywatną. Obiekt nie jest zagospodarowany, choć właściciel deklaruje przywrócenie dawnej świetności i wykorzystanie do celów użytkowych.
Dwór założony został osi północ-południe. Jest to budowla murowana, ceglana, o otynkowanych elewacjach. W sensie architektonicznym jest to obiekt parterowy, częściowo podpiwniczony, z dwupoziomowym użytkowym poddaszem, nakryty dachem naczółkowym, z oknem powiekowym ponad wejściem głównym. Elewacja frontowa została ukształtowana jako dziewięcioosiowa, z prostokątnymi i owalnymi otworami okiennymi, ujmującymi wejście główne. Przed wejściem znajduje się drewniany, dwuspadowy ganek. Elewacja tylna jest przekształcona, nieregularna z wystawką w części północnej. Elewacje szczytowe zakomponowane zostały jako trzyosiowe. Układ pomieszczeń dworu został przekształcony w wyniku kolejnych przebudów i adaptacji. Z werandy wejścia znajduje się przejście do niewielkiej, czworobocznej sieni, skomunikowanej z poprzecznym korytarzem, w której umieszczona jest zabiegowa klatka schodowa prowadząca na poddasze. W korytarzu na parterze znajdują się przejścia do dziewięciu pomieszczeń mieszkalnych oraz dwóch kuchni. Na poddaszu umieszczone są dwa pokoje. W budynku dworu zachowała się historyczna stolarka klatki schodowej, stolarka okienna i drzwiowa. Stolarka okienna jest zróżnicowana chronologicznie i typologicznie. Najstarsze okna są skrzynkowe, czteroskrzydłowe, sześciopolowe. Stolarka drzwi wejściowych jest dwuskrzydłowa, o kompozycji płycinowo-ramowej z ozdobnym nadświetlem.
Po II wojnie światowej wymieniono pokrycie dachowe na dachówkę cementową-zakładkową oraz prowadzono niewielkie adaptacje na bieżące potrzeby użytkowe.
Pałac
Pałac zlokalizowany jest w północno-wschodniej części miejscowości, w sąsiedztwie założenia folwarcznego z wcześniejszym chronologicznie parterowym dworem właścicieli majątku. Pałac powiązany jest po stronie południowo-wschodniej z parkiem krajobrazowym. Obiekt znajduje się po północnej stronie brukowanej drogi wiejskiej, prowadzącej do Ogardzkiego Młyna. Przed elewacją frontową pałacu usytuowany jest szpaler lip, od strony elewacji tylnej znajduje się obszerny taras założony na skarpie zabezpieczonej masywnym murem oporowym. Obecnie budynek wykorzystywany jest do funkcji mieszkalnych i stanowi własność komunalną.
Pałac wybudowany jest na planie wydłużonego prostokąta, założonego na osi wschód – zachód, z pseudoryzalitami w osiach elewacji podłużnych. Jest to budynek murowany z cegły ceramicznej na zaprawie wapiennej, o tynkowanych elewacjach. Budynek jest częściowo podpiwniczony, dwukondygnacyjny z poddaszem, nakryty dachem czteropołaciowym o niewielkim spadku, kryty blachą.
Elewacje podłużne zostały ukształtowane jako trzynastoosiowe, z pseudoryzalitami mieszczącymi reprezentacyjne wejścia, natomiast elewacje boczne jako dwu- i trzyosiowe. Elewacje opięte są w narożnikach budynku oraz w narożnikach ryzalitów kompozytowymi pilastrami w porządku kolosalnym, dźwigającymi belkowanie. Poziomymi elementami artykulacji są gzyms cokołowy, podokienny oraz w górnej partii pseudobelkowanie z prostokątnymi płycinami o motywie kwiatowym i gzymsem koronującym z kroksztynami. Pseudoryzalit w elewacji frontowej – południowej zwieńczony jest herbem von Blankensee. Z kolei pseudoryzalit w elewacji tylnej – północnej zwieńczony został trójkątnym naczółkiem z akroterionem, w polu którego umieszczona jest dekoracja roślinna oraz herb rodowy von Blankensee. Pierwotnie elewacje pałacu zdobione były boniowaniem, zamknięte balustradą tralkową i zwieńczone w narożnikach akroterionami.
Pierwotny układ wnętrz budynku został niemal kompletnie zniekształcony w wyniku powojennych przebudów i modernizacji. Dostęp do wnętrza pałacu znajduje się w ryzalitach elewacji frontowej i tylnej oraz w elewacjach bocznych. Stropy w pomieszczeniu piwnicznym są oryginalne, ceramiczne, kolebkowe. Stropy nad pomieszczeniami w obrębie parteru i piętra zostały wymienione na żelbetowe.
Stolarka okienna i drzwiowa jest w całości wtórna. Więźba dachowa pałacu jest oryginalna, drewniana, w typie krokwiowo-jętkowym z obustronną podporą stolcową.
W pomieszczeniach pałacu z oryginalnego wystroju i wyposażenia zachowała się jedynie trzybiegowa klatka schodowa z balustradą oraz fragmentem boazerii. W budynku pozostawiono też stropy oraz fragmentarycznie podłogi deskowe i parkiet.
W latach 60. i 70. XX wieku przeprowadzono remont generalny w zakresie wymiany połaci dachowych, stropów oraz stolarki okiennej i drzwiowej. Zarazem z elewacji usunięto detale architektoniczne, w szczególności attykę oraz otynkowano budynek bez powtórzenia boni. W latach 80. XX wieku założono instalację centralnego ogrzewania. W latach 90. XX wieku wymieniono pokrycie dachowe.
