Dwór w miejscowości Okunin usytuowany został we wschodniej części rozległej wsi. Pierwotnie stanowił jeden z głównych elementów założenia folwarcznego zakomponowanego wokół nieregularnego pięciobocznego podwórza gospodarczego. Od południowego wschodu do dworu przylega niewielki park krajobrazowy, założony wzdłuż strumienia. Obecnie dwór jest w posiadaniu prywatnego właściciela i nieużytkowany popada w ruinę. W lepszym stanie znajdują się użytkowane zabudowania gospodarcze i związane z folwarkiem domy mieszkalne.
Wieś Okunin ma metrykę najpewniej średniowieczną. Tutejsze dobra rycerskie udokumentowane są jednak dopiero w XVII wieku, kiedy należały do rodziny von Knobelsdorff. Od 1753 roku do zakończenia II wojny światowej pozostawały natomiast w rękach rodziny von Zimmermann. Na przełomie XVIII i XIX wieku, kiedy wznoszono dwór, we wsi funkcjonowały dwa gospodarstwa chłopskie, dwudziestu zagrodników, dziesięciu chałupników, sześciu komorników; była też kuźnia i dwa młyny wodne. W sumie Okunin zamieszkiwało wówczas 219 mieszkańców. Źródła wymieniają również folwark, który musiał istnieć dużo wcześniej. W XIX wieku wzniesiono w Okuninie również pałac, spalony wiosną 1945 roku i wkrótce rozebrany.
Klasycystyczny dwór wzniesiony został na planie wydłużonego prostokąta z mocno występującym ryzalitem od strony wschodniej i dobudówkami od północnego wschodu. Dwór jest piętrowy, nakryty wysokim dachem mansardowym z lukarnami doświetlającymi użytkowe poddasze. Piętrowy ryzalit na osi fasady ma formę portyku opiętego półkolumnami i zwieńczonego trójkątnym tympanonem. Dobudowany aneks północny, parterowy, ma dach płaski, kryty papą, a na jego styku ze ścianą starszej części znajdują się dwa wysokie ozdobne kominy. Elewacje głównego członu artykułowane są dużymi, prostokątnymi oknami rozmieszczonymi w siedmiu osiach. Otworom okiennym w parterze odpowiadają lukarny dolnych połaci dachu, nakryte daszkami dwuspadowymi. Fasada opracowana została bardziej bogato dzięki portykowi, stanowiącemu element wielkiego porządku, kontrastujący ze skromną architekturą dworu. Elewacje boczne są trzyosiowe, północną w części parterowej przesłonięto przybudówką. Duże, prostokątne okna neoklasycystycznej dobudówki mają proste obramienia, parapety i nadproża. Występujący od północy jednoosiowy ryzalit zwieńczony jest trójkątnym tympanonem. Pierwotny układ wewnętrzny, dwutraktowy z sienią na osi centralnej, uległ częściowemu zatarciu w końcu XIX wieku, gdy dostawiono północny aneks.
Po wojnie majątek okuniński upaństwowiono a dwór wraz z zabudowaniami gospodarczymi użytkowało PGR. Później przez wiele lat obiekt był opuszczony. Już w roku 1959 odnotowano poważne pęknięcia w murach. W roku 1978 okresowo dwór był zamieszkały przez społecznego opiekuna, który przeprowadzał bieżące remonty i zabezpieczył go. W 1980 roku przeszedł w prywatne ręce, jednak nie był użytkowany. Spowodowało to zaniedbanie obiektu i w konsekwencji niezabezpieczony dwór został zrujnowany.
Wieś Okunin ma metrykę najpewniej średniowieczną. Tutejsze dobra rycerskie udokumentowane są jednak dopiero w XVII wieku, kiedy należały do rodziny von Knobelsdorff. Od 1753 roku do zakończenia II wojny światowej pozostawały natomiast w rękach rodziny von Zimmermann. Na przełomie XVIII i XIX wieku, kiedy wznoszono dwór, we wsi funkcjonowały dwa gospodarstwa chłopskie, dwudziestu zagrodników, dziesięciu chałupników, sześciu komorników; była też kuźnia i dwa młyny wodne. W sumie Okunin zamieszkiwało wówczas 219 mieszkańców. Źródła wymieniają również folwark, który musiał istnieć dużo wcześniej. W XIX wieku wzniesiono w Okuninie również pałac, spalony wiosną 1945 roku i wkrótce rozebrany.
Klasycystyczny dwór wzniesiony został na planie wydłużonego prostokąta z mocno występującym ryzalitem od strony wschodniej i dobudówkami od północnego wschodu. Dwór jest piętrowy, nakryty wysokim dachem mansardowym z lukarnami doświetlającymi użytkowe poddasze. Piętrowy ryzalit na osi fasady ma formę portyku opiętego półkolumnami i zwieńczonego trójkątnym tympanonem. Dobudowany aneks północny, parterowy, ma dach płaski, kryty papą, a na jego styku ze ścianą starszej części znajdują się dwa wysokie ozdobne kominy. Elewacje głównego członu artykułowane są dużymi, prostokątnymi oknami rozmieszczonymi w siedmiu osiach. Otworom okiennym w parterze odpowiadają lukarny dolnych połaci dachu, nakryte daszkami dwuspadowymi. Fasada opracowana została bardziej bogato dzięki portykowi, stanowiącemu element wielkiego porządku, kontrastujący ze skromną architekturą dworu. Elewacje boczne są trzyosiowe, północną w części parterowej przesłonięto przybudówką. Duże, prostokątne okna neoklasycystycznej dobudówki mają proste obramienia, parapety i nadproża. Występujący od północy jednoosiowy ryzalit zwieńczony jest trójkątnym tympanonem. Pierwotny układ wewnętrzny, dwutraktowy z sienią na osi centralnej, uległ częściowemu zatarciu w końcu XIX wieku, gdy dostawiono północny aneks.
Po wojnie majątek okuniński upaństwowiono a dwór wraz z zabudowaniami gospodarczymi użytkowało PGR. Później przez wiele lat obiekt był opuszczony. Już w roku 1959 odnotowano poważne pęknięcia w murach. W roku 1978 okresowo dwór był zamieszkały przez społecznego opiekuna, który przeprowadzał bieżące remonty i zabezpieczył go. W 1980 roku przeszedł w prywatne ręce, jednak nie był użytkowany. Spowodowało to zaniedbanie obiektu i w konsekwencji niezabezpieczony dwór został zrujnowany.
