Szukaj

Polityka prywatności
projekt i realizacja Carbo Media

Okunin – Dwór

Dwór w miejscowości Okunin usytuowany został we wschodniej części rozległej wsi. Pier­wotnie stanowił jeden z głównych elementów założenia folwarcznego zakomponowane­go wokół nieregularnego pięciobocznego podwórza gospodarczego. Od południowego wschodu do dworu przylega niewielki park krajobrazowy, założony wzdłuż strumienia. Obecnie dwór jest w posiadaniu prywatnego właściciela i nieużytkowany popada w ruinę. W lepszym stanie znajdują się użytkowane zabudowania gospodarcze i związane z folwar­kiem domy mieszkalne.

Wieś Okunin ma metrykę najpewniej średniowieczną. Tutejsze dobra rycerskie udoku­mentowane są jednak dopiero w XVII wieku, kiedy należały do rodziny von Knobelsdorff. Od 1753 roku do zakończenia II wojny światowej pozostawały natomiast w rękach rodzi­ny von Zimmermann. Na przełomie XVIII i XIX wieku, kiedy wznoszono dwór, we wsi funkcjonowały dwa gospodarstwa chłopskie, dwudziestu zagrodników, dziesięciu chałup­ników, sześciu komorników; była też kuźnia i dwa młyny wodne. W sumie Okunin za­mieszkiwało wówczas 219 mieszkańców. Źródła wymieniają również folwark, który mu­siał istnieć dużo wcześniej. W XIX wieku wzniesiono w Okuninie również pałac, spalony wiosną 1945 roku i wkrótce rozebrany.

Klasycystyczny dwór wzniesiony został na planie wydłużonego prostokąta z mocno wystę­pującym ryzalitem od strony wschodniej i dobudówkami od północnego wschodu. Dwór jest piętrowy, nakryty wysokim dachem mansardowym z lukarnami doświetlającymi użyt­kowe poddasze. Piętrowy ryzalit na osi fasady ma formę portyku opiętego półkolumna­mi i zwieńczonego trójkątnym tympanonem. Dobudowany aneks północny, parterowy, ma dach płaski, kryty papą, a na jego styku ze ścianą starszej części znajdują się dwa wy­sokie ozdobne kominy. Elewacje głównego członu artykułowane są dużymi, prostokątny­mi oknami rozmieszczonymi w siedmiu osiach. Otworom okiennym w parterze odpowia­dają lukarny dolnych połaci dachu, nakryte daszkami dwuspadowymi. Fasada opracowa­na została bardziej bogato dzięki portykowi, stanowiącemu element wielkiego porządku, kontrastujący ze skromną architekturą dworu. Elewacje boczne są trzyosiowe, północną w części parterowej przesłonięto przybudówką. Duże, prostokątne okna neoklasycystycz­nej dobudówki mają proste obramienia, parapety i nadproża. Występujący od północy jed­noosiowy ryzalit zwieńczony jest trójkątnym tympanonem. Pierwotny układ wewnętrzny, dwutraktowy z sienią na osi centralnej, uległ częściowemu zatarciu w końcu XIX wieku, gdy dostawiono północny aneks.

Po wojnie majątek okuniński upaństwowiono a dwór wraz z zabudowaniami gospodarczy­mi użytkowało PGR. Później przez wiele lat obiekt był opuszczony. Już w roku 1959 odno­towano poważne pęknięcia w murach. W roku 1978 okresowo dwór był zamieszkały przez społecznego opiekuna, który przeprowadzał bieżące remonty i zabezpieczył go. W 1980 roku przeszedł w prywatne ręce, jednak nie był użytkowany. Spowodowało to zaniedbanie obiektu i w konsekwencji niezabezpieczony dwór został zrujnowany.

Zobacz również

Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej

Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378

Żagań, powiat żagański – Kaplica Grobu Bożego (ul. Księżnej Żaganny 16)

Położona obok kościoła Nawiedzenia NMP, jest repliką kaplicy w Görlitz, wzorowanej na grobie Chrystusa w Jerozolimie. Powstała w 1598 z

Zobacz również

Skip to content