Dwór w Olszyńcu, obecnie dom nr 32, zlokalizowany jest w północnej części wsi, w bezpośrednim sąsiedztwie parku krajobrazowego, na terenie którego mieścił się pałac, obecnie zachowany w stanie ruiny. Dwór jest własnością prywatną przystosowaną do potrzeb mieszkaniowych.
Historia wsi sięga okresu średniowiecza. Pierwszy raz Olszyniec wzmiankowany jest w dokumentach w 1346 roku jako wieś klucza żarskiego, będąca własnością rodziny von Pack i należąca do parafii żarskiej. Już pod koniec XIV wieku dochody z Olszyńca czerpało kilka rodzin: von Gebelzig, Slicher, von Seltau, von Schönaich, von Linderode, Hobillin oraz sędzia Bertram z Żar. W połowie XV wieku wieś należała do Wacława Bibersteina, a następnie do rodziny von Dahme. W 1490 roku Olszyniec nabył Peter von Gebelzig. Jako następni właściciele wsi wymieniani są kolejno: Bartusch von Mülen (w latach: 1520 i 1551), Hans von Milen (w roku 1586), rodzina von Unruh (od roku 1625), von Bomsdorff (od roku 1685), von Glaser (w latach 1745 i 1762) oraz von Felden (w roku 1767).
Dokładny czas powstania dworu nie jest znany. Zważywszy na rozplanowanie budynku oraz zachowane gotycko-renesansowe szczyty, można stwierdzić, że dwór w Olszyńcu został wzniesiony pod koniec XV wieku lub na początku wieku XVI. W niezmienionym kształcie przetrwał do początku XX wieku, kiedy to został przebudowany i powiększony o aneks mieszkalny od strony południowej oraz dobudówkę dostawioną po stronie zachodniej i rozebraną po 1965 roku.
Dwór, wzniesiony w stylu renesansowym z elementami późnogotyckimi, jest budynkiem murowanym z cegły i tynkowanym. Założony jest na rzucie prostokąta, z jednotraktowym wnętrzem. Od strony południowej do dworu przylega przybudówka, również na planie prostokąta. Budowla składa się z dwóch brył: dwukondygnacyjnego dworu i jednokondygnacyjnej przybudówki. Obie nakryte są dachami dwuspadowymi. Budynek jest podpiwniczony, piwnice przekryte są sklepieniami kolebkowymi, wyższe kondygnacje drewnianymi stropami. Wszystkie elewacje są gładkie, pozbawione podziałów architektonicznych z nieregularnie rozmieszczonymi prostokątnymi otworami okiennymi. Elewacje północna i południowa zamknięte są wysokimi trójkątnymi szczytami artykułowanymi blendami. Wejście główne do dworu mieści się w elewacji wschodniej.
Dwór zachowany jest w stanie zadowalającym. Po II wojnie światowej był własnością Administracji Lasów Państwowych. W tym czasie prowadzone były bieżące remonty w budynku. W wyniku jednego z remontów otynkowano wszystkie elewacje tynkiem cementowo-wapiennym.
Historia wsi sięga okresu średniowiecza. Pierwszy raz Olszyniec wzmiankowany jest w dokumentach w 1346 roku jako wieś klucza żarskiego, będąca własnością rodziny von Pack i należąca do parafii żarskiej. Już pod koniec XIV wieku dochody z Olszyńca czerpało kilka rodzin: von Gebelzig, Slicher, von Seltau, von Schönaich, von Linderode, Hobillin oraz sędzia Bertram z Żar. W połowie XV wieku wieś należała do Wacława Bibersteina, a następnie do rodziny von Dahme. W 1490 roku Olszyniec nabył Peter von Gebelzig. Jako następni właściciele wsi wymieniani są kolejno: Bartusch von Mülen (w latach: 1520 i 1551), Hans von Milen (w roku 1586), rodzina von Unruh (od roku 1625), von Bomsdorff (od roku 1685), von Glaser (w latach 1745 i 1762) oraz von Felden (w roku 1767).
Dokładny czas powstania dworu nie jest znany. Zważywszy na rozplanowanie budynku oraz zachowane gotycko-renesansowe szczyty, można stwierdzić, że dwór w Olszyńcu został wzniesiony pod koniec XV wieku lub na początku wieku XVI. W niezmienionym kształcie przetrwał do początku XX wieku, kiedy to został przebudowany i powiększony o aneks mieszkalny od strony południowej oraz dobudówkę dostawioną po stronie zachodniej i rozebraną po 1965 roku.
Dwór, wzniesiony w stylu renesansowym z elementami późnogotyckimi, jest budynkiem murowanym z cegły i tynkowanym. Założony jest na rzucie prostokąta, z jednotraktowym wnętrzem. Od strony południowej do dworu przylega przybudówka, również na planie prostokąta. Budowla składa się z dwóch brył: dwukondygnacyjnego dworu i jednokondygnacyjnej przybudówki. Obie nakryte są dachami dwuspadowymi. Budynek jest podpiwniczony, piwnice przekryte są sklepieniami kolebkowymi, wyższe kondygnacje drewnianymi stropami. Wszystkie elewacje są gładkie, pozbawione podziałów architektonicznych z nieregularnie rozmieszczonymi prostokątnymi otworami okiennymi. Elewacje północna i południowa zamknięte są wysokimi trójkątnymi szczytami artykułowanymi blendami. Wejście główne do dworu mieści się w elewacji wschodniej.
Dwór zachowany jest w stanie zadowalającym. Po II wojnie światowej był własnością Administracji Lasów Państwowych. W tym czasie prowadzone były bieżące remonty w budynku. W wyniku jednego z remontów otynkowano wszystkie elewacje tynkiem cementowo-wapiennym.
