Dwór wraz z zabudową folwarczną i nieistniejącym dziś parkiem po północno-wschodniej stronie, znajduje się w centralnej części wsi o układzie owalnicowym, na wschód od kościoła. Fasadą zwrócony jest w stronę prostokątnego dziedzińca, przez który prowadzi dojazd do dworu. Rozległy dziedziniec wyznaczają zabudowania gospodarcze, rozlokowane na jego skrajach.
Od średniowiecza, dokładnie od 1360 roku, wieś nieprzerwanie była własnością cystersów z Bledzewa, którzy odkupili Osiecko od frankfurckiego mieszczanina Hockmana. Wprawdzie w XIV w. cystersi odstąpili ją joannitom, lecz już w XV w. ponownie odkupili od mistrza Ulryka Ukrowa. O istnieniu folwarku świadczy wzmianka z 1704 roku gdzie zawarto informację o przekazaniu przez opata Józefa Gurowskiego wsi Osiecko (niem. Oscht) prepozyturze w Rokitnie. W 1835 roku po kasacie klasztoru utworzono z majątku domenę państwową, którą od 1845 roku dzierżawił polski ziemianin Alkiewicz. Dwór w Osiecku, jak i nowa zabudowa folwarku, powstały ok. 1850 roku, dlatego właśnie z Alkiewiczem należy wiązać rozbudowę majątku. Kolejni dzierżawcy dworu to w 2. poł. XIX wieku L. Vollmar i w okresie międzywojennym Ernest Żychliński, który rozbudował folwark.
Po 1945 roku majątek upaństwowiono. Do 1992 roku istniał tu PGR, następnie został przejęty przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa. Obecnie dwór i zespół folwarczny jest dzierżawiony.
Założony na planie prostokąta budynek jest dwukondygnacyjny, nakryty dachem dwuspadowym o pokryciu ceramicznym z dachówki karpiówki. W elewacji północnej, od strony dawnego parku, znajduje się piętrowy ryzalit, zwieńczony trójkątnym tympanonem. W ryzalicie umieszczono wejście do dworu, w otworze zamkniętym półokrągło. Wyżej znajduje się okrągłe okno klatki schodowej. Przy elewacji zachodniej umieszczono przybudówkę z wejściem do piwnic. Elewacja główna jest potraktowana bardziej oszczędnie jako dziewięcioosiowa z pozornym ryzalitem obejmującym trzy osie środkowe. Do głównego wejścia prowadzą zewnętrzne schody granitowe z ceglanymi, tynkowanymi balustradami w formie spływów zakończonych ślimacznicami. Ascetyczny wystrój elewacji ogranicza się do opasek okiennych, w elewacji tylnej z kluczami oraz gzymsów podokiennych i międzykondygnacyjnego. Pomieszczenia obu kondygnacji rozplanowano w układzie dwutraktowym. Na osi traktu przy elewacji głównej znajduje się holl, z którego wejścia prowadzą do innych pomieszczeń parteru. W ryzalicie natomiast usytuowano sień i klatkę schodową. Pozostałością pierwotnego wyposażenia są schody z balustradą o formach neoklasycystycznych.
Po 1945 roku dwór został adaptowany na biura i mieszkania pracowników PGR. Wówczas dokonano wielu prac, których skutkiem jest częściowa dewaloryzacja zabytkowego budynku. Przede wszystkim, wymieniono stolarkę drzwi i okien, zmieniając kształt zamknięcia otworu głównego wejścia z półokrągłego na prostokątne. Wnętrze podzielono ściankami działowymi, likwidując resztki oryginalnego wystroju. Ingerowano również w otoczenie dworu. Zlikwidowano niemal całkowicie park, a nieopodal elewacji tylnej posadowiono wygrodzony budynek hydroforni.
Od średniowiecza, dokładnie od 1360 roku, wieś nieprzerwanie była własnością cystersów z Bledzewa, którzy odkupili Osiecko od frankfurckiego mieszczanina Hockmana. Wprawdzie w XIV w. cystersi odstąpili ją joannitom, lecz już w XV w. ponownie odkupili od mistrza Ulryka Ukrowa. O istnieniu folwarku świadczy wzmianka z 1704 roku gdzie zawarto informację o przekazaniu przez opata Józefa Gurowskiego wsi Osiecko (niem. Oscht) prepozyturze w Rokitnie. W 1835 roku po kasacie klasztoru utworzono z majątku domenę państwową, którą od 1845 roku dzierżawił polski ziemianin Alkiewicz. Dwór w Osiecku, jak i nowa zabudowa folwarku, powstały ok. 1850 roku, dlatego właśnie z Alkiewiczem należy wiązać rozbudowę majątku. Kolejni dzierżawcy dworu to w 2. poł. XIX wieku L. Vollmar i w okresie międzywojennym Ernest Żychliński, który rozbudował folwark.
Po 1945 roku majątek upaństwowiono. Do 1992 roku istniał tu PGR, następnie został przejęty przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa. Obecnie dwór i zespół folwarczny jest dzierżawiony.
Założony na planie prostokąta budynek jest dwukondygnacyjny, nakryty dachem dwuspadowym o pokryciu ceramicznym z dachówki karpiówki. W elewacji północnej, od strony dawnego parku, znajduje się piętrowy ryzalit, zwieńczony trójkątnym tympanonem. W ryzalicie umieszczono wejście do dworu, w otworze zamkniętym półokrągło. Wyżej znajduje się okrągłe okno klatki schodowej. Przy elewacji zachodniej umieszczono przybudówkę z wejściem do piwnic. Elewacja główna jest potraktowana bardziej oszczędnie jako dziewięcioosiowa z pozornym ryzalitem obejmującym trzy osie środkowe. Do głównego wejścia prowadzą zewnętrzne schody granitowe z ceglanymi, tynkowanymi balustradami w formie spływów zakończonych ślimacznicami. Ascetyczny wystrój elewacji ogranicza się do opasek okiennych, w elewacji tylnej z kluczami oraz gzymsów podokiennych i międzykondygnacyjnego. Pomieszczenia obu kondygnacji rozplanowano w układzie dwutraktowym. Na osi traktu przy elewacji głównej znajduje się holl, z którego wejścia prowadzą do innych pomieszczeń parteru. W ryzalicie natomiast usytuowano sień i klatkę schodową. Pozostałością pierwotnego wyposażenia są schody z balustradą o formach neoklasycystycznych.
Po 1945 roku dwór został adaptowany na biura i mieszkania pracowników PGR. Wówczas dokonano wielu prac, których skutkiem jest częściowa dewaloryzacja zabytkowego budynku. Przede wszystkim, wymieniono stolarkę drzwi i okien, zmieniając kształt zamknięcia otworu głównego wejścia z półokrągłego na prostokątne. Wnętrze podzielono ściankami działowymi, likwidując resztki oryginalnego wystroju. Ingerowano również w otoczenie dworu. Zlikwidowano niemal całkowicie park, a nieopodal elewacji tylnej posadowiono wygrodzony budynek hydroforni.
